Konflikty na świecie
Ekspansja ZSRR w Europie:
ZSRR powiększył swoje terytorium o ziemie zabrane Finlandii, Polsce, Czechosłowacji, Rumunii, Japonii, w Austrii i Niemczech stacjonowały radziecki wojska okupacyjne. Kraje demokracji ludowej:
Polska,NRD,Czechosłowacja,Węgry,Rumunia,Bułgaria,Jugosławia,Albania
W Jugosławii Josip Broz-Tito i w Albanii Envera Hodży wprowadziły rządy niezależne od ZSRR.Wprowadzanie systemu radzieckiego odbywały etapami:
-tworzenie rządów z komunistami
-reformy rolne, nacjonalizacja przemysłu, powołanie nowych rządów (przewaga komunistów)
-likwidacja opozycji partyjnej i wprowadzenie jednopartyjnego systemu władzy.
Śmierć Stalina:
W marcu 1953 Stalin zmarł na zawał serca, wielu więźniów zostało zrehabilitowanych. Nowym przywódcą został Nikita Chruszczow, zakończył on okres zimnej wojny, rozpoczął rozmowy o zawieszeniu, zakończono okupację Austrii. Na 20 Zjeździe komunistycznej Partii Z R Chruszczow oskarżył Stalina o wprowadzenie kultu jednostki i uczynił go odpowiedzialnym za zbrodnie popełnione w okresie sprawowania władzy.
Budowa muru berlińskiego:
W czerwcu 1953 wybuchły strajki robotników niezadowolonych z reform politycznych. Wzrosła liczba ucieczek ludności do Berlina Zach. i do RFN, aby je powstrzymać w 1961 rozpoczęto budowę muru, wartownicy otrzymali rozkaz żeby rozstrzelać każdego kto podejdzie do muru.
Powstanie na Węgrzech:
Po śmierci Stalina Węgrzy podjęli próby reformy systemu komunistycznego, w 1953 został mianowany Imre Nagy jako premier i zapowiedział szeroki program reform. Ogłosił amnestię dla więźniów politycznych, jednak tempo reform było zbyt szybkie i Nagy został zdymisjonowany. W Budapeszcie odbywały się liczne demonstracje, podczas jednej z nich (1956) tłum obalił pomnik Stalina. Uznano te wydarzenia za kontrrewolucję. Nagi został powołany w celu uspokojenia nastrojów. Po pojawieniu się czołgów radzieckich wybuchły walki. Wraz z partyzantami walczyło wiele oddziałów armii węgierskiej, sowieci wstrzymali działania armii, 1.11 rząd Nagyego ogłosił wystąpienie Węgier z ukł. Warszawskiego. 3 dni później po uwięzieniu delegatów węgierskich , ACz wkroczyła do Budapesztu, po trwających tydzień walkach ACZ wygrała, Imre Nagy został rozstrzelany.
Konflikt sueski:
Gdy Sowieci bombardowali Budapeszt Izrael, W. Brytania i Francja zaatakowały Egipt i zajęły płw. Synaj. Atak ten był odpowiedzią na antyizraelską politykę, nawiązanie kontaktów z ZSRR. Prezydent Gemal Abd el Naser miał wraz z ZSRR zniszczyć Izrael. Ogłosił nacjonalizację Kanału Sueskiego co pozbawiło zysków W. Brytanię i Francję. 31.10.1956 rozpoczął się atak lotniczy na Egipt, Izrael zajął strefę Gazy, płw. Synaj a Francuzi i
Brytyjczycy wykonali desant zajmując Port Said i Port Fuad, dopiero po wystąpieniu ZSRR i USA przerwano walki i wycofano wojska.
Kryzys kubański:
Chruszczow doprowadził do kryzysu kubańskiego. Po zwycięstwie rewolucji na Kubie Fidel Castro nawiązał bliskie kontakty z ZSRR, w 1962 John F. Kennedy ogłosił blokadę wyspy. Rosjanie zamierzali tam umieścić rakiety, żeby zagrozić USA, jednak statki z rakietami otrzymały rozkaz powrotu bo Chruszczow przestraszył się konfrontacji z USA, 2 lata później został zwolniony ze stanowiska sekretarza KPZR przez aparat partyjny.
Konflikty na świecie:
Chiny:
Koniec wojny z Japonią umożliwił komunistom chińskim sięgnięcie po władzę, pod wodzą Mao Zedonga pokonali armie rządowe Czang Kaj-Szeka w wojnie domowej, któremu udało się schronić na Tajwanie. Przez 4 lata podbijali prowincje Chin aż w końcu stworzyli 1.10.1949 Chińską Republikę Ludową. Na Tajwanie dzięki poparciu USA powstał Rząd Republik Chińskiej.
Korea:
Po zakończeniu 2 wojny Korea została podzielona wzdłuż 38 równoleżnika na radziecką i amerykańską strefę okupacyjną. W 1948 Rosjanie wycofali się przekazując władzę komunistycznemu rządowi Kim Ir Sena. W czerwcu 1950 wojska Korei Płn. Przekroczyły 38 równoleżnik, Korea Płd. Zwróciła się o pomoc do ONZ. Na południu wylądowały wojska amerykańskie i inne z ONZ. Wyparły one Kim Ir Sena poza linię demarkacyjną, gdy wojska ONZ i Korei Płd. zdobyły stolicę Korei Płn. (Phenian) i zbliżyły się do granicy z Chinami to do walki włączyła się armia ochotników chińskich. Już prawie miała wybuchnąć wojna światowa ale skończyło się na walkach pozycyjnych. Konflikt zakończono rozejmem po śmierci Stalina w 1953.
Powstanie Izraela:
14.5.1948
Wojna w indiochinach:
We wrześniu 1945 komunistyczny rząd Ho Szi Mina ogłosił powstanie Demokratycznej Republiki Wietnamu na płn. Kraju. Francuzi- dawni kolonizatorzy utrzymali się na południu, ale po 9 latach walk ponieśli klęskę pod Dien Bien Phu i zostali zmuszeni do wycofania się. Komuniści z Wietnamu płn. Chcieli połączyć Wietnam oddziały amerykańskie udzieliły pomocy Południowemu. W 1965 pojawiły się pierwsze oddziały walczące z partyzantką Vietcongu. 2 lata później walczyło już 500 tys. Żołnierzy. Amerykanie mieli przewagę techniczna ale klimat i warunki terenowe zniwelowały to. Partyzanci mieli pomoc ZSRR i innych państw komunistycznych. W 1973 podpisano w Paryżu układ o zawieszeniu broni. W 1975 komuniści zdobyli Sajgon stolicę Wietnamu Płd.
Dekolonizacja:
Podczas 2 wojny niepodległość uzyskały dawne kolonie francuskie w Syrii i Libanie, w 1945 niepodległość ogłosił Wietnam i Indonezja. W 1947 Indie, w których z powodu konfliktów między muzułmanami a hinduistami doszło do podzielenia na państwo muzułmańskie: Pakistan Zach. i Wsch. Oraz Indie. W Afryce w latach 50. i 60. kolonie uzyskiwały niepodległość. Rok 1960 to rok Afryki bo wtedy uzyskało niepodległość 17 państw.
II
MY LAI
Wojna Wietnamska ( 1965 - 1973 ) to jeszcze jeden "spektakl" zabijania ludzi. Pisano o niej książki, Nakręcono wiele filmów np.:"Czas Apokalipsy" F.F. Coppoli. Jest to również dowód na to, że ogrom bólu, nieszczęść i zniszczeń II wojny światowej niczego nas nie nauczył. W Wietnamie amerykańskie siły zbrojne wprowadziły nowoczesne uzbrojenie. Czy był to więc poligon doświadczalny mający sprawdzić jego skuteczność? Podczas nalotów dywanowych zastosowali m.in. specjalne bomby rozrywające tzw. bomby klkowe i ananasowe, które zrzucali na gęsto zaludnione tereny. Nieregularny ( ostry ) kształt odłamków powodował rozległe i bardzo ciężkie uszkodzenia ciała. Amerykańskie lotnictwo stosowało też specjalne bomby zapalające ( napalmowe ). Podejmując próby ostatecznej likwidacji komunistycznego "Vietkongu" Amerykanie przeprowadzili operację "search and destroy" co znaczy znajdź i zniszcz. By oczyścić wielkie obszary dżungli, będące obszarem działania grup partyzanckich lub by zniszczyć plony, na szeroką skalę stosowali chemiczne środki trujące. Tylko w 1970 r. zniszczono w ten sposób ok. 550,000 akrów pól uprawnych. 16. III 1968 roku Amerykanie dokonali masakry na mieszkańcach południowowietnamskiej wioski My Lai. Zamordowali 570 osób. Po tym wydarzeniu wioska My Lai stała się symbolem okrucieństwa i brutalności wojny Wietnamskiej, która pochłonęła ogromną liczbę ofiar. Po ujawnieniu masakry w 1969 r. władze amerykańskie przeprowadziły dochodzenie, a następnie proces, ale sprawcy zbrodni nie zostali ukarani. Ludność cywilna obu części Wietnamu przypłaciła tę wojnę ciężkimi stratami zwłaszcza zdrowotnymi. Niedola wielu milionów wietnamskich uchodźców nie skończyła się wraz z końcem wojny w 1975 r. Jej skutki - ludzkie, moralne i materialne - są ciężarem do dziś.
Była Jugosławia
W czasie trwania wojny w Chorwacji oraz Bośni i Hercegowinie doszło do drastycznych przypadków łamania praw człowieka. Główną odpowiedzialnością za zbrodnie wojenne obarczono oddziały serbskie, ale również siły chorwackie i muzułmańskie uciekały się do podobnych metod. Do najczęściej wysuwanych zarzutów należą: przeprowadzenie czystek etnicznych, przetrzymywanie ludności w obozach internowania, gdzie głodzono i poddawano torturom oraz dokonywano masowych gwałtów. Zarzuty te zostały potwierdzone przez sprawozdawcę genewskiej Komisji Praw Człowieka , Tadeusza Mazowieckiego. Do ścigania osób, które popełniły zbrodnie wojenne, Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych powołała do życia Międzynarodowy Trybunał do Spraw Zbrodni popełnionych w Byłej Jugosławii ( 25 maja 1993r. ). Źródłem konfliktu na obszarze byłej Jugosławii jest Kosowo - obszar zamieszkały w większości przez Albańczyków ( 77,4 % ). W 1987 r. władze Serbii zlikwidowały autonomię Kosowa, co nie zostało zaakceptowane przez miejscową ludność. Wzrost nastrojów separatystycznych wśród Albańczyków spotkał się z represjami ze strony władz centralnych ( zamknięto albańskie szkoły , zawieszono wydawanie gazet itp. ) Rząd Serbii nie uznał legalności funkcjonowania organów władzy Republiki Kosowa. W misji weryfikacyjnej dla Kosowa Albańczycy przystali na układ, natomiast Serbowie wzmacniali swoje siły przeciw wyzwoleńczej armii Kosowa. We wtorek 23 marca 1999r. Javier Solana zadecydował o nalotach na Jugosławię pod kryptonimem " Sojusznicza siła ". Jest to militarna ofensywa w obronie praw człowieka. Polska jako członek sojuszu NATO oferuje swą pomoc dla albańskich uchodźców z Kosowa; pomoc finansową, zakwaterowanie i wyżywienie w Polsce, a także wysłało wojska podhalańskie z misją humanitarną. Konflikt ten ma swój wymiar międzynarodowy, gdyż jest przyczyną napięć w stosunkach nowej Jugosławii z Albanią. Do chwili obecnej dochodzi do naruszania praw człowieka w Kosowie. Trwają naloty na Serbię i Belgrad. Istnieje obawa, iż konflikt może rozszeżyć się i doprowadzić do destabilizacji na Bałkanach.
Irlandia Północna ( Ulster )
Od 1959 r. trwa wewnętrzny konflikt w Irlandii Północnej. Zrodził się on na tle dążenia ludności katolickiej ( 38% ) do zjednoczenia z Republiką Irlandii. Przeciwko temu opowiada się większość protestancka ( 43% ); lojalna wobec rządu Wielkiej Brytanii. Wydarzenia te wywołały walki między IRA ( Irlandzką Armią Republikańską ), a UFF ( Bojowników o wolność Ulsteru) i UVF ( Ochotniczymi Siłami Ulsteru ). W wyniku zamachów bombowych zginęło ponad 3000 osób. 31 marca 1994 r. IRA ogłosiła zawieszenie broni ( nie deklarując rezygnacji z użycia przemocy ). Podobną decyzję podjęły 13 października 1994 r. terrorystyczne ugrupowania protestanckie. W ten sposób zostały stworzone przesłanki do politycznego uregulowania konfliktu.
Kurdystan
Kurdowie to naród liczący 25 milionów ludzi bez państwa. Mieszkają na terenie Turcji, Iraku i Syrii. Nikt nie uznał wolnego Kurdystanu. Oficjalnie są częścią Iraku. Kurdowie uznawani są jako obywatele drugiego gatunku. Mieli Niepodległą Republikę w Iranie i autonomię w zakaukaskich republikach Związku Radzieckiego. W turcji gwałcono kobiety, mężczyźni znikali, podkładano ogień, czołgi na ulicach miażdżyły ludzi. Kurdowie broniąc się przed atakami uciekali w góry. Tureckie śmigłowce atakowały bazę partyzantów z PKK ( 30 IV 1995 ). Demokratyczne obyczaje nie sprawdziły się w tej części świata. Przykładem może być Ankara, gdzie miała być pokojowa demonstracja w obronie sprawy kurdyjskiej. < źródło : Maria Wiernikowska >
Kuwejt
Kuwejt to kraj dysponujący dużymi rezerwami finansowymi i mający na swym terytorium wielkie złoża ropy naftowej. Opanowanie Kuwejtu z punktu widzenia interesów Iraku było pożądane. Latem 1990 roku władze Iraku rozpoczęły kampanię propagandową, w której oskarżano Kuwejt o nie wywiązywanie się z umów międzynarodowych i działania na szkodę tego państwa. 2 VIII 1990r. armia iracka dokonała podboju Kuwejtu i wkrótce prezydent Saddam Husajn? Ogłosił jego przyłączenie do Iraku jako 19 prowincji. Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych nakazała wojskom irackim opuścić terytorium Kuwejtu do 15 I 1991r. Niespełnienie tych postanowień przez Irak doprowadziło do rozpoczęcia 17 stycznia przez siły zbrojne USA i państw sprzymierzonych operacji wojskowej " Pustynna burza ". Działania wojenne trwały do 27 II i zakończyły się wyzwoleniem Kuwejtu. Wojska irackie wycofując się podpaliły setki szybów naftowych i tworzyły wielomilowe linie pól minowych i zasieków drutów kolczastych wśród bunkrów osłaniających irackie siły obronne. Wzdłuż irackiej granicy biegła piaskowa zapora przeciwczołgowa, za nią pola minowe rozległe na osiem kilometrów, a dalej okopy. Druga zapora była jeszcze większa. Pod naciskiem społeczności międzynarodowej władze irackie zgodziły się na kontrolę zbrojeń i urządzeń przemysłu jądrowego. Uznały także niepodległość Kuwejtu.
Konflikt koreański 1950 - 1953
Podział Korei, w 1945 roku, na dwie części północną gdzie stacjonują wojska ZSRR i południową gdzie stacjonują wojska USA. Pogłębienie podziału poprzez utworzenie Koreańskiej Republiki Ludowo - Demokratycznej na północy i Republiki Korei na południu, w 1948 roku. Kim Ir Sen zachęcony słabością Korei Południowej podejmuje próbę opanowania całego państwa, uzyskując w kwietniu 1950 roku aprobatę Pekinu i Moskwy. 25 czerwca 1950 roku wojska Korei Północnej przekroczyły granicę na 38 równoleżniku. Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucje żądając zaprzestania agresji i wycofania wojsk południa. Rada Bezpieczeństwa uchwaliła także wysłanie kontyngentu wojsk ONZ pod dowództwem gen. Mac Arthura, ZSRR w wyniku nieobecności swego delegata na obradach Rady nie zdołał zgłosić weta. Początkowo wojska południa wyparły słabą armię północy na sam skraj półwyspu, sytuacje zmieniło lądowanie wojsk ONZ, które rozbiły armię północy i zajeły prawie całą Koreę. W tej sytuacji Mao Tse - Tung wydał rozkaz wejścia sił chińskich do Korei, armia Chińska liczyła w 1950 roku 400 tys. żołnierzy. Zaostrzyło to konflikt Mac Arthur planował w tej sytuacji uderzenie na wybrane cele w Mandżurii, lecz z powodu obaw Trumana został odwołany z dowództwa. Dzięki ofensywie wojsk chińskich siły ONZ zostały odepchnięte na południe,a Seul został zajęty przez wojska południa. W 1951 roku działania wojenne koncentrowały sie wokół Seulu, podjęte w tym samym roku próby negocjacji załamały się w wyniku braku ustępstw ze strony komunistów. Po kilku miesięcznej walce i nastepnęj ofensywie Amerykanów linia frontu ustaliła sie prawie dokładnie wzdłuż dawnej linii rozejmowej. Rokowania podjęte przez gen. Matthewa Ridgwaya były bardzo trudne. Do podpisania traktatu pokojowego doszło dopiero 27 lipca 1953 roku, w myśl jego postanowień linia frontu została uznana za linie rozgraniczającą Koree Północną i Południową. W wojnie koreańskiej zgineło 4 miliony osób, w tym 140 tys. Amerykanów i około miliona Chinczyków. Konflikt koreański spowodował wzrost znaczenia USA na świecie oraz umocnienie się NATO, radykalnie zmienił się układ sił między ZSRR i USA na korzyść Amerykanów.
Interwencja w Libanie (1975 - 1983 )
Długotrwały konflikt zbrojny, toczony przez libańskie społeczności wyznaniowe w który mieszały się siły zewnętrzne (Syria, Izrael, Palestyńczycy). Po 1946 roku, kiedy Liban opuściły wojska brytyjskie i francuskie, władza musiała być podzielona pomiędzy muzełmanami a chraeścijanami. Mechanizm władzy oparto na tzw. systemie konfesjonalnym, mającym w założeniu zapewnić równowagę polityczną. I tak, prezydent oraz dowódca armii musieli być chrześcijanami maronitami, premier - muzełmaninem sunnitą, a przewodniczący parlamentu - muzełmaninem szyitą. W parlamencie na 6 chrześcijan przypadało 5 muzełmanów. Zbudowany w ten sposób ustrój państwowy przez szereg lat funkcjonował w zasadzie poprawnie, libańska gospodarka rozwijała się, zaś stolica kraju - Bejrut, stał się największym centrum finansowym w regionie. Liban zasłużenie cieszył się sławą Szwajcarii Bliskiego Wschodu. Jednakże gruntowne przeobrażenia struktury społecznej Libanu, będące konsekwencją masowego napływu do kraju uchodźców palestyńskich oraz zmiany proporcji ludnościowych na korzyść muzełmanów, którzy zażądali większych udziałów we władzy, a także negatywny wpływ wydażeń na Bliskim Wschodzie - doprowadziły w latach siedemdziesiątych do wybuchu konfliktu zbrojnego, który zagroził istnieniu państwowości libańskiej. 13 kwietnia 1975 roku, członkowie Falangi Libańskiej (prawicowa partia reprezentująca chrześcijan) mszcząc się za zabicie 4 chrześcijan, napadli na autobus wiozący grupę palestyńczyków, zabijając 27 osób. Wydarzenie to stało się początkiem wojny domowej. Syria zaniepokojona wzrostem znaczenia muzełmanów, postanowiła interweniować po stronie chrześcijan. W czerwcu 1976 r. w Libanie znalazło się 20 tys. żołnierzy syryjskich. Latem tego samego roku do Libanu Południowego wkroczyły oddziały izraelskie, chcąc zniszczyć znajdujące się tam bazy OWP. Działania wojenne wygasły w październiku 1976 z chwilą podpisania międzynarodowego porozumienia wojskowego. M.in. zobowiązano w nim OWP do wycofania swych baz i nie mieszania się w sprawy wewnętrzne Libanu. Podział pomiędzy wyznaniami nie był przestrzegany, gdyż poszczególne frakcje libańskie przystąpiły do walki o poszerzenie swych wpływów. Izrael aktywnie wspierał chrześcijan walczących na południu z Palestyńczykami. W marcu 1978 r. wojska izraelskie rozpoczęły okupację południowego Libanu, która trwała kilka miesięcy. Po wycofaniu się wojsk izraelskich władza przekazana została Armii Południowego Libanu. Syria zaczęła wspierać muzełmanów. Strony także nie były jednolite. Dochodziło do licznych starć wewnątrz wyznań. Po licznych atakach przeprowadzonych przeciwko Izraelowi przez Palestyńczyków z terytorium libańskiego, Izraelczycy postanowili zadziałać ostro i 6 czerwca 1982 ich 60-tysięczna armia weszła do Libanu. Wojska izraelskie szybko spychały bojowników OWP, dochodząc po dwóch tygodniach walk do Bejrutu. Palestyńczycy i Syryjczycy zostali zamknięci w Zachodnim Bejrucie. Po kilku tygodniach walk osiągnięto porozumienie, na mocy którego w śerpniu i wrześniu oblężone w Bejrucie oddziały palestyńskie ewakuowano z Libanu. Z Libanu wycofały się też wojska izraelskie, które zastąpiły siły ONZ. Liczne ataki terrorystyczne na ambasady USA, kwatery żołnierzy w Bejrucie doprowadziły w 1983 r. do wyprowadzenia wojsk izraelskich, a w 1983 wojsk ONZ.
III
Wojny izraelsko-arabskie
Określenie to dotyczy wszystkich konfliktów zbrojnych na Bliskim Wschodzie pomiędzy Izraelem a krajami arabskimi, które miały miejsce od powstania państwa Izrael w maju 1948 roku.
Konflikt izraelsko-palestyński (konflikt arabsko-izraelski) - konflikt o charakterze etnicznym, religijnym i terytorialnym między ludnością żydowską a ludnością palestyńską na terytorium państwa Izrael (tereny historycznej Palestyny).
Podstawowe problemy:
• okupacja przez Izrael Zachodniego Brzegu Jordanu, Strefy Gazy, Wzgórz Golan,
• istnienie państwa Izrael,
• powstanie niezależnego państwa palestyńskiego,
• osadnictwo żydowskie na okupowanych terenach,
• status Jerozolimy: jedno miasto - dwie stolice, święte miasto trzech religii monoteistycznych,
• kwestia powrotu uchodźców palestyńskich,
• kwestia powstrzymania palestyńskich działań terrorystycznych i izraelskich akcji odwetowych.
Podejmowano wiele prób rozwiązanie tego konfliktu. Najważniejsze to:
• porozumienia z Oslo
• plan pokojowy dla Bliskiego Wschodu z 2003 roku
• inicjatywa genewska
Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948-49
Wybuchła 14 maja 1948 roku, w dniu proklamacji państwa Izrael i wycofania wojsk brytyjskich z terytorium mandatowego Palestyny. Na terytorium Palestyny wkroczyły oddziały wojsk egipskich, irackich, syryjskich i transjordańskich. Kraje te nieuznając ONZ-towskiego podziału Palestyny pragnęły zniszczyć nowopowstałe państwo żydowskie. Oficjalnym powodem ich wkroczenia była obrona cywilnej ludności arabskiej przed działalnością bojówek żydowskich. Siły izraelskie słabsze liczebnie, ale dobrze zorganizowane i wyszkolone, wyparły arabskie wojska. W 1949 podpisano porozumienia rozejmowe między walczącymi stronami. Izrael poszerzył swoje terytorium w stosunku do obszaru przyznanego przez ONZ o zachodnią Galileę, zachodni Negew i część Jerozolimy. Pod kontrolą Transjordanii pozostał Zachodni Brzeg Jordanu, a Egipt zachował pozycję w Strefie Gazy.
Wojna sueska 1956
Działania wojenne Izraela oraz Wielkiej Brytanii i Francji w 1956 roku po ogłoszeniu upaństwowienia Kanału Sueskiego przez Egipt. Namówiony przez Francję i Wielką Brytanię Izrael zaatakował Egipt i dotarł w pobliże kanału. Oba kraje europejskie wykorzystały to jako pretekst do zajęcia kanału sueskiego (ochrona ważnego szlaku żeglugi). Wiele krajów potępiło atak (m.in ZSRR i USA) i zażądało utrzymania międzynarodowego charakteru kanału. Agresorzy w wyniku międzynarodowych nacisków musieli się wycofać, a do Egiptu przybyły siły ONZ. Wojna ta jest często uznawana za ostatnią wojnę w stylu kolonialnym.
Wojna sześciodniowa 1967
W czasie wojny trwającej 6 dni (5-11 czerwca 1967) Izrael wymusił rewizję granic na Bliskim Wschodzie. W czasie działań wojennych, których strategię opracował minister obrony narodowej Mosze Dajan, Izrael zajął cały Półwysep Synaj aż po Kanał Sueski, a także jordański Zachodni Brzeg Jordanu i syryjskie Wzgórza Golan. Zdaniem Izraelczyków była to wojna obronna sprowokowana agresywnym zachowaniem państw arabskich (rozbudowa armii, zamknięcie statkom izraelskim dostępu do Morza Czerwonego, zażądanie przez Egipt wycofania sił ONZ) Izrael zwrócił Egiptowi region Synaju po rokowaniach w latach 1978-79. Strefa Gazy i Zachodni Brzeg Jordanu uznane zostały przez ONZ za terytoria okupowane przez Izrael.
Wojna Jom Kippur 1973
Wojna pomiędzy Egiptem i Syrią, pragnacymi odzyskać ziemie utracone w 1967 roku a Izraelem, która wybuchła 6 października 1973 roku w dniu żydowskiego święta Jom Kippur (dnia pojednania). Po początkowych sukcesach wojsk arabskich wynikających w dużej mierze z zaskoczenia sił izraelskich, armia Izraela po błyskawicznej mobilizacji odrzuciła Arabów poza linię zawieszenia broni z 1967 roku, a nawet przekroczyła kanał sueski i zagroziła Kairowi. Kontrofensywę izraelską wspierały naloty bombowe na Kair i Damaszek. Dzięki wysiłkom mediacyjnym USA i ZSRR (które notabene dostarczały stronom konfliktu ogromnych ilości broni) 25 października podpisano zawieszenie broni.