Znaczenie roku 1812 w "Panu Tadeuszu" Adama Mickiewicza.

„Pan Tadeusz” to największe dzieło Adama Mickiewicza, które zostało wydane w 1834roku w Paryżu. Pierwotnym zamiarem poety było stworzenie sielanki na wzór „Hermana i Doroty” Goethego. Jednakże tęsknota za ojczyzna, a także chęci ucieczki od emigracyjnych sporów, spowodowały ze utwór urósł w poemat składający się z 12 ksiąg pod tytułem: „Pan Tadeusz, czyli Ostatni Zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 w 12 księgach wierszem”.

Mickiewicz czas akcji w „Panu Tadeuszu” nakreśla na lata 1811-1812. Szczególnie ta druga data-1812, miała ogromne znaczenie dla Polaków. W tym właśnie roku Napoleon, wraz ze swoja armią wyruszył w marsz na Rosję, w celu jej podbicia. Polacy liczyli, ze dzięki zwycięstwie Napoleona Polska uzyska niepodległość. Mickiewicz szczegółowo opisuje wydarzenia z wiosny 1812, gdyż sam był ich światkiem jako 14sto letni chłopak. Czasy jego dzieciństwa wiązały się z niewolą narodową, więc wiosna 1812 niosła nadzieję

Księga XI, w której Mickiewicz opisuje jeden dzień z roku 1812, rozpoczyna się apostrofą „O roku ów!”. Ma ona podkreślić jego wielkie znaczenie, bo jak sam narrator mówi dla ludu był to rok urodzaju, dla żołnierzy – rokiem wojny. Litwini oczekiwali spełnienia przewidywań odczytywanych z różnych zjawisk. Przewidywali, że coś ważnego się zbliża, oczekiwali tego „tęsknie i radośnie”, a gdy dowiedzieli się, że wojska napoleońskie udają się na Rosje, chcieli od razu iść z nimi. Młodzi mężczyźni chwytali za broń, a kobiety wznosiły „w nieb ręce” prosząc Boga o pomyślność w wyprawie. Wszyscy byli pewni zwycięstwa, gdyż „Bóg jest z Napoleonem, Napoleon z nami”. Poeta skupia się na Soplicowie. Opisuje, że ze względu na to, że wioska ta leżała przy drodze, którą poruszało się wojsko pod wodzą księcia Józefa i króla Hieronima, to wojsko tam właśnie się zatrzymało na odpoczynek. Trzy dni odpoczynku, które nakazał król, miały dodać sił żołnierzom po udanym zdobyciu już części Litwy - od Grodna po Słonim. Jednakże polscy żołnierze rwali się do walki, chcieli: „co prędzej doścignąć Moskala”.

Główny sztab wojska zatrzymał się w pobliskim mieście, natomiast w Soplicowie stanął obóz 40tysięcy żołnierzy z generałami: Dąbrowskim, Kniaziewiczem, Malachowskim, Giedrojciem i Grabowskim. Rozstawiono czaty, żołnierze poszli spać „w zamczysku, we dworze”. Następnego dnia wypadało święto Najświętszej Panny Kwietnej, dlatego jeszcze przed wschodem słońca wokół kaplicy zgromadziło się wiele osób. Część z nich przyszła się modlić, a część jak zauważa narrator, z ciekawości. Wywołuje ją wieść o zjawieniu się na nabożeństwie generałów. Byli oni traktowani jak bohaterowie, wszyscy znali ich imiona, losy, dlatego nie dziwi, że każdy chciał ich zobaczyć.

Wiosna 1812 to ważna data w historii Polski, gdyż Napoleon wkroczył na tereny Rosji w celu ich podbicia. Te wydarzenia były ważne dla Polaków, wiązali je z odzyskaniem niepodległości. Rok 1812 stał się w pewien sposób czasem symbolicznym – dobre zbiory i pomoc Napoleona sprawiły, że był on długo pamiętany i tak dobrze wspominany. Dał Polakom moc, aby się nie poddawać i dalej walczyć o swój ojczysty kraj.