Referat na temat: Koniec komunizmu w Polsce. Z góry dziękuje.

Pod koniec XX wieku my współczeni staramy się sobie odpowiedzieć czym było dla ludzkoci te mijajšce sto lat. Jestemy zatem wiadkami ogromnego postępu i rozwoju cywilizacji człowieka, który dokonał się w tym okresie czasowym. Jednak wiek ten z pewnociš będzie pamiętany przez przyszłe pokolenia z innego powodu. W tych dziesięciu dekadach ludzkoć dowiadczyła ogromu wyrzeczeń i cierpień, które zmieniły nasze całkowite pojęcie o człowieku i stworzonej przez niego cywilizacji. Głównym sprawcš tego stały się dwa systemy totalitarne : faszyzm i komunizm. Jak dotychczas sš to najbardziej represyjne systemy rzšdów jakie zdołał stworzyć człowiek. W oparciu o te systemy sprawowana była władza w dużych krajach europejskich (w 1-szej połowie XX wieku). Wywarły one duży wpływ na historię i życie mieszkańców wszystkich kontynentów wiata. Obie te dyktatury majš na sumieniu niezliczone zbrodnie o podłożu kryminalnym, które czyniły zgodnie z ideologiš komunistycznš i faszystowskš. Chociaż faszyzm i komunizm majš różne ideologie, to jednak sposób ich działania jest niezwykle podobny. Faszyzm : Współczeni ludzie niezwykle dziwiš się jak było możliwe powstanie tak zbrodniczego systemu władzy, który w konsekwencji wywołał największš wojnę w historii ludzkoci. Musimy się zatem w czuć w atmosferę panujšcš w Europie po zakończeniu I wojny wiatowej. Miała to być ostatnia wojna, która swoimi potwornociami i zniszczeniami spowodowały szczerš chęć narodów do pokoju. Jednak w Traktacie Wersalskim, który ustalał porzšdek w Europie po wojnie politycy popełnili ogromne błędy. Takie państwa jak Niemcy, Węgry, Bułgaria i inne po dyktacie zwycięskich mocarstw straciły wiele terytoriów i zostały niezwykle upokorzone. Sytuacja w tych krajach stawała się od poczštku pokoju bardzo niestabilna i sprzyjała rozwojowi bardzo ekstremistycznych ruchów żšdajšcych rewizji granic. Drugim ważnym czynnikiem powodujšcym powstanie faszyzmu była wysoce niestabilna sytuacja gospodarcza walczšcych krajów bezwzględnie, po której stronie się znajdowały. W Europie zatem szalała hiperinflacja, panowało bezrobocie, spadek produkcji rolnej i przemysłowej, co w pewnej perspektywie czasowej powodowało wybuch niezadowolenia społecznego. Pierwszym krajem, w którym nastšpił taki wybuch stały się zwycięskie w I wojnie wiatowej Włochy. W 1919 r. Benito Mussolini stanšł na czele pierwszej organizacji faszystowskiej, która skupiała w swoich szeregach przede wszystkim kombatantów, anarchistów, monarchistów i byłych socjalistów. Jednym z głównych jej celów stało się zwalczanie komunizmu, dlatego też hojnie była sponsorowana przez przemysłowców i posiadaczy ziemskich. W szybkim czasie ruch ten zdobywał w społeczeństwie włoskim coraz więcej na znaczeniu i przekształcił się w liczšcš siłę politycznš tego kraju. Tak więc Benito Mussolini 28 X 1922 roku na czele swojej organizacji ruszył do Rzymu po władzę, którš miał przejšć w wyniku zamachu stanu. Król Włoch Emanuel III odmówił podpisania dekretu o wprowadzeniu stanu wyjštkowego, który najprawdopodobniej umożliwiłby rozbicie puczu faszystów. Zamiast tego monarcha 31 X 1922 roku powierzył wodzowi faszystów misje tworzenia nowego rzšdu. Od chwili przejęcia władzy Mussolini i jego ludzie zaczęli robić "porzšdki" w swoim kraju oczyszczajšc go ze swoich wrogów politycznych. I tak 1925 roku wprowadzono dyktaturę partii faszystowskiej, a rok póniej w 1926 zakaz działalnoci partii politycznych i zwišzków zawodowych. Nowa tyrania posługiwała się również swoimi bojówkami zwanymi "czarne koszule", które zastraszały społeczeństwo. Rozbijali oni wszelkie organizacje mogšce zagrozić Narodowej Partii Faszystowskiej (NPF) w monopolu władzy. Ideologia faszystowska stała się we Włoszech w latach 1925-43 ideologiš państwowš. Cały aparat władzy w państwie takim został zbudowany w oparciu o zasadę skrajnego centralizmu. Wprowadzono masowe organizacje, do których zmuszeni byli należeć wszyscy obywatele bez względu na wiek. W szkole dzieci i młodzież została poddawana dużej propagandzie. Zlikwidowano wszelkie demokratyczne organizacje przedstawicielskie np. samorzšdy itd. Tajna policja czuwała nad spokojem społecznym usuwajšc w sposób dyskretny wszelkich przeciwników systemu. Faszyci chcšc zyskać zaufanie społeczne organizowali masowe roboty publiczne, a także wiece, na których podsycali wrogie nastroje wobec innych narodów. Jednym z głównych haseł NPF było prowadzenie przez Italie polityki imperialnej. Mussolini realizujšc jš w 1935 roku zaatakował Abisynię i w rok zajšł te jedyne niepodległe państwo afrykańskie. Sprzeciwy państw zachodnich (Wielkiej Brytanii i Francji) okazały się tak symboliczne, że podsycały tylko we Włoszech i Niemczech agresywne nastroje w sprawie rewizji granic w Europie. W 1937 roku Włochy przystšpiły do paktu antykominternowskiego (tworzonego przez Włochy, Niemcy i Japonie) skierowanemu przeciwko ZSRR. W latach 1936-39 Włosi bardzo aktywnie wspierajš zbrojnie gen. F. Franco w wojnie domowej w Hiszpanii, dzięki czemu w kraju tym wprowadzono reżim faszystowski. Kolejnš zdobyczš Mussoliniego stała się Albania, którš Włochy bezprawnie zaanektowali w 1939 roku. Faszyci włoscy zajęcie Albanii uważali za kolejny krok w dalszych podbojach w rejonie Morza ródziemnego. Zgodnie z ideologiš faszystowskš odnonie kultu jednostki Mussolini nawišzujšc do starożytnego Rzymu ogłosił się wodzem (duce), aby zwiększyć swój autorytet w państwie. Niemcy okazały się następnym państwem po Włoszech, w którym zapanował faszyzm. Jednak ze względu na bardziej radykalnš formę w Niemczech został on nazwany nazizmem lub hitleryzmem. Przywódcš tej orientacji politycznej w Republice Weimarskiej (inaczej Niemcy) został Adolf Hitler, który w przecišgu paru lat przekształcił małš partyjkę lokalnš (NSDAP) w partie ogólnie narodowš. Został on przywódcš NSDAP (narodowych socjalistów) w 1921 roku i pokazał się od poczštku drogi do władzy jako znakomity organizator i mówca. Program jego partii charakteryzował się szowinizmem, rasizmem, skrajnym antykomunizmem i demagogiš. Bioršc przykład z Mussoliniego, nazici niemieccy dokonali w 1923 roku w Monachium zamach stanu w celu przechwycenia władzy. Jednak władze Bawarii stłumiły pucz faszystów, a ich przywódców osadziły w więzieniu. Partia Hitlera została rozbita i wydawał się jej szybki koniec. Sam Hitler został osadzony w więzieniu na półtora roku, gdzie jednak nie zarzucił działalnoci politycznej. Korzystajšc z ograniczenia wolnoci napisał on "Mein Kampf"(Moja walka), w którym to utworze zamiecił cały swój złowieszczy program. Przewidywał on rewizje granic Niemiec, prowadzenie polityki ludobójstwa, i walkę z komunizmem. W 1925 roku Hitler został wypuszczony z więzienia i bardzo szybko zdołał odbudować struktury rozbitej po puczu partii. Zaczšł on walczyć o władze nad krajem w sposób legalny, czyli chciał aby jego ugrupowanie wygrała demokratyczne wybory. Pomocne w tym miały być stworzone w NSDAP bojówki (SA i SS), które miały ochraniać wiece partyjne i rozbijać spotkania z wyborcami przeciwników politycznych. Prawdziwym przełomem w drodze po władzę okazał się dla hitlerowców wielkim krach gospodarczy w 1929 roku. Spowodował on w Niemczech masowe bezrobocie (około 4 milionów ludzi), a co za tym idzie wielkie niezadowolenie w społeczeństwie niemieckim. Do ludzi zaczęły docierać rasistowskie i imperialne hasła nazistów i zdobywali oni coraz to większe poparcie. Po wyborach do Reichstagu w 1932 roku NSDAP okazała się najsilniejszš formacjš politycznš w parlamencie. W 1933 roku Adolf Hitler został zaprzysiężony na kanclerza przez starego i schorowanego prezydenta Rzeszy von Hindenburga. W tymże samym roku nazici podpalili Reichstag i oskarżyli o to komunistów. Zdarzenie to stało się dla nich pretekstem do wprowadzenia stanu wyjštkowego, który ograniczał wolnoci obywatelskie. Rok póniej zmarł prezydent Hindenburg co wykorzystał skrzętnie Hitler przejmujšc jego uprawnienia. Posiadajšc władzę kanclerskš i prezydenckš ogłosił się on wodzem narodu niemieckiego - fuhrerem. Również 1934 roku Hitler rozkazał zlikwidować opozycje wewnštrz partyjnš, która dokonała się 30 czerwca poprzez rozstrzelanie przywódców SA . Od poczštku panowania nazistów rozpoczęły się wielkie przeladowania Żydów i Cyganów, których w myl ideologii uważano za sprawców wszelkich nieszczęć Niemców. W Ustawach Norymberskich z 1935 roku hitlerowcy zabronili obywatelom niemieckim pochodzenia żydowskiego sprawowania urzędów, małżeństw z Niemcami, przebywania w okrelonych miejscach itd. Tajna policja - gestapo i SS zajmowały się unieszkodliwianiem przeciwników systemu, skrytobójczo mordujšc lub osadzajšc w obozie koncentracyjnym. Hitler poprzez masowe zbrojenia i wielkie roboty publiczne w sposób drastyczny zmniejszył bezrobocie i poprawił byt przeciętnego Niemca. Jego sukcesy gospodarcze sprawiły, że przeważajšca częć społeczeństwa faktycznie popierało politykę dyktatora. W nazistowskich Niemczech utworzono na wzór włoski masowe organizacje, do których wprowadzono obowišzkowš przynależnoć wszystkich obywateli. Dzieci i młodzież zrzeszona była w hitlerjugen gdzie wychowywano je w duchu narodowo-socjalistycznym. Wszelkie struktury państwa zostały podporzšdkowane partii nazistowskiej, która używała ich do kontroli obywateli. Ogromne znaczenie w III Rzeszy przywišzywano do propagandy, dlatego też wszelkie rocznice i wydarzenia (np. Olimpiada w Berlinie w 1936 roku) wykorzystywane były do pokazania ludnoci nazizmu z jak najlepszej strony. W 1938 w nocy z 9 na 10 padziernika hitlerowcy dopucili się masowych napadów na ludnoć żydowskš, niszczšc jej mienie i palšc synagogi. Wydarzenie to przeszło do historii pod nazwš "Kryształowa noc" i była zapowiedziš okropnoci jakie czekajš podbite przez III Rzesze narody. W polityce zagranicznej Hitler konsekwentnie realizował swój program polityczny nakrelony we własnej ksišżce. W 1935 roku Niemcy łamišc postanowienia wersalskie wprowadziły powszechny obowišzek służby wojskowej. W tym samym roku nazici podpisali z Wielkš Brytaniš umowę morskš zezwalajšcš Niemcom na posiadanie trzy razy mniejszej floty wojennej, tym samym mocarstwo zachodnie uwiarygodniło zbrojenia III Rzeszy. Zachęcony ugodowš politykš państw zachodnich dyktator niemiecki zdecydował się w 1936 roku na obsadzenie wojskiem strefy zdemilitaryzowanej w Nadrenii gdzie koncentrował się przemysł ciężki. Ku zdziwieniu samych Niemców państwa zachodnie ograniczyły się tylko do protestów zamiast do siłowego wyegzekwowania przestrzegania postanowień Traktatu Wersalskiego. Kolejnym elementem agresywnej polityki Hitlera była pomoc okazana generałowi F.Franco w wojnie domowej w Hiszpanii. Dzięki wsparciu lotniczego korpusu "Condor" zbuntowany generał hiszpański uzyskał panowanie w powietrzu w tej wojnie i w 1939 roku przejšł władze w tym kraju. W 1938 roku Hitler dokonał "Anschlussu" (połšczenia) Austrii. Na przełomie 1938-39 dokonuje się z inspiracji hitlerowców rozbiór Czechosłowacji. W tamtym czasie polityka łagodzenia despoty przez mocarstwa zachodnie osišga szczyt na Konferencji Monachijskiej gdzie po raz kolejny państwa te kapitulujš wobec groby wojny z Niemcami. Ostatecznie jednak polityka Francji i Wielkiej Brytanii ponosi klęskę ponieważ zaborcza polityka faszystowskiej III Rzeszy sprowokowała konflikt z Polskš, która zdecydowana była bronić zbrojnie swojego terytorium. W 1939 roku Hitler zdeklarowany antykomunista zawarł z komunistycznym Zwišzkiem Radzieckim pakt (który przeszedł do historii pod nazwš Ribbentrop - Mołotow) o przyjani i współpracy, który przewidywał IV rozbiór naszego kraju. Z dniem 1 IX 1939 roku została wywołana przez Niemcy hitlerowskie wojna z Polskš. Mimo prób nazistowskiej dyplomacji aby konflikt polsko-niemiecki zamienić w sprawę lokalnš sojusznicze mocarstwa zachodnie wypowiedziały agresorowi 3 IX wojnę. Fakt ten sprawił, że po 21 latach pokoju wybuchła kolejna wojna, która swoim zasięgiem, liczbš ofiar i skalš zniszczeń znacznie przewyższyła I wojnę wiatowš. W latach 1939-41 Hitler poprowadził swój kraj do oszałamiajšcych zwycięstw, których skala nigdy jeszcze nie była notowana w historii wojen. Stosujšc nowš taktykę atakowania (Blitzkrieg) Niemcy kolejno podbijały w błyskawicznych kampaniach :Polskę, Danię, Norwegię, Holandie, Belgię, Francję, Jugosławie, Grecje i bardzo duże obszary ZSRR. Jednak klęska stalingracka i przyłšczenie się do wojny USA przesšdziło o klęsce III Rzeszy w wywołanej przez siebie wojnie. Ostatecznie państwo Hitlera skapitulowało 8 V 1945 roku. Zanim do tego doszło w podbitej wczeniej Europie nazici zdołali wcielić w życie swój zbrodniczy program ludobójstwa. Szczególnym okrucieństwem Niemcy wsławili się na terenach podbitej Europy Wschodniej gdzie przygotowali te ziemie do swojej "przestrzeni życiowej". Po pokonaniu naszego kraju Gestapo i SS w masowych egzekucjach zabijała polskš inteligencje (polityków, nauczycieli, księży). Miało to służyć w zamienieniu narodu polskiego w niewykształconš masę niewolników III Rzeszy. Jednak naczelnym narzędziem terroru hitlerowców stały się obozy koncentracyjne. W 1933 roku z rozporzšdzenia Himmlera szefa SS powstał w Dachau pierwszy obóz koncentracyjny, który posłużył jako wzorcowy dla następnych. Osadzano w nim przeciwników politycznych, Żydów i pospolitych przestępców. W czasie wojny na terenie Generalnego Gubernatorstwa Niemcy wybudowali największe obozy zagłady, które stały się miejscem kani około 11 milionów ludzi. Obozy tworzono po to aby maksymalnie wykorzystać siłę roboczš i wyniszczyć biologicznie wskazane przez reżim narody (holocaust) czyli : Żydów, Polaków, Cyganów, Rosjan i innych. Do największych miejsc zagłady zaliczamy : Owięcim (około 2 milionów ludzi umierconych), Majdanek , Treblinka, Bełżec, Sobibór. Z akcji masowego umiercania Rzesza czerpała ogromne korzyci materialne. Osobom umieszczanym w o. k. nazici konfiskowali majštki, również ogromne korzyci finansowe czerpało SS z niewolniczej siły roboczej. Hitlerowcy nie mieli nawet poszanowania dla zwłok umierconych ludzi,(np. z włosów robiono włosiankę ubraniowš, ze sztucznych zębów z metali szlachetnych robiono sztaby i wysyłano do centrum SS). Ogromne barbarzyństwo faszystów ukazało się również przy likwidowaniu powstania w gettcie warszawskim (24 IV- 10 V 1943) i powstania warszawskiego (1 VIII- 2 X 1944) gdzie Niemcy dopucili się wielu zbrodni przeciw ludzkoci. Te potwornoci jakich dokonali w myl ideologii faszystowskiej raz na zawsze zmieniło wyobrażenie człowieka o samym sobie. Słynny cytat Zofii Nałkowskiej - "ludzie ludziom zgotowali ten los" daje nam współczesnym do mylenia nad zbrodniczym systemem jakim był faszyzm, który ludobójstwa uważał za jeden z najważniejszych celów swojego istnienia i zrobił z tego prawo. Ostatecznie ci, którzy kierowali tym imperium zła jakim były nazistowskie Niemcy odpowiedzieli przed Trybunałem Norymberskim ( w XI 1945 rok). Komunizm : Ta ideologia w odróżnieniu od faszyzm powstała na gruncie dużego rozczarowanie proletariatu z panujšcego porzšdku społecznego. Geneza powstania komunizmu wywodzi się z XIX - wiecznej rewolucji przemysłowej, która zmieniła całkowicie strukturę ludnociowš w krajach Europy. W wyniku tych przemian powstały dwie nowe grupy społeczne - robotnicy (inaczej proletariat) i kapitalici (burżuazja). Wraz z tymi przemianami pogłębiły się różnice ekonomiczne między różnymi klasami ludnoci. Wielki przemysł spowodował masowš migracje ludnoci wiejskiej do miast co spowodowało wytworzenie się wielu metropolii. Zazwyczaj robotnicy byli słabo opłacani i le traktowani przez co zwiększał się w szybkim tempie niedostatek ich rodzin. Warunki bytowania proletariatu sprawiały, że stawał się on podatny na nowe ideologie, które zmieniłyby ich rozpaczliwš sytuacje. W takiej zatem atmosferze rozpoczšł się rozwój idei komunizmu jako nowego modelu stosunków społecznych. W połowie XIX wieku Karol Marks i Fryderyk Engels sformułowali teorie filozoficznš i ekonomicznš komunizmu. Zostali oni uznani przez historie za głównych mylicieli tej ideologii. Obaj myliciele zakładali nieuchronnoć obalenia kapitalizmu w wyniku rewolucji proletariackiej, która ustanowiłaby rzšdy (dyktaturę) klasy robotniczej. Pierwszym etapem budowy społeczeństwa bezklasowego miał być w myl ich nauki - socjalizm. W czasie II Międzynarodówki teorie Marksa i Engelsa rozwinšł Włodzimierz Lenin o idee rewolucji i dyktatury proletariatu. Komunizm jako system władzy zaistniał po rewolucji padziernikowej w Rosji w 1917 roku. Przywódcš tego zrywu został W. Lenin, który mimo wielu przeciwnoci zdobył na czele swoich bolszewików pełnie władzy w tym kraju. Jest to tym dziwniejsze, że jego partia była najmniejszš wród liczšcych się ugrupowań w walce o władze. Zanim do tego doszło bolszewicy musieli pokonać opór prawicowych eserowców, lewicowych mienszewików, zbuntowanych generałów carskich i interwencje obcych państw (Wielkiej Brytanii, Francji, Japonii, USA, Polski i innych). W walce o utrzymanie władzy bolszewicy powołali w grudniu 1917 roku Czeka (Ogólnorosyjska Nadzwyczajna Komisja do Walki z Kontrrewolucjš i Sabotażem), która zaczęła stosować masowy terror wobec prawdziwych i urojonych przeciwników rewolucji. Na czele tej jednej z najważniejszych instytucji bolszewickich stał Feliks Dzierżyński, który był wielkim organizatorem rewolucyjnego terroru. Ważnym epizodem rewolucji rosyjskiej stała się wojna polsko - rosyjska (w 1920 roku), w której młode państwo polskie zdołało uratować siebie i Europę przed "czerwonym terrorem". Ostatecznie komunici zdołali opanować obszary Rosji carskiej i w 1922 roku proklamowali powstanie pierwszego komunistycznego państwa na wiecie pod nazwš - Zwišzek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Bolszewicy przejmujšc władze zaczęli wcielać w życie swój program społeczny i gospodarczy. Znacjonalizowali banki, zakłady przemysłowe, duże majštki ziemskie itd., w czasie wojny domowej Lenin ustanowił specjalnym dekretem nowy model gospodarczy zwany "komunizmem wojennym". Polegał on na bezwzględnym podporzšdkowaniu wszystkich dziedzin gospodarki wojnie prowadzonej przez bolszewików. Zatem produkcja przemysłowa nastawiona została na cele wojskowe, a żywnoć była rekwirowano chłopom. Taka polityka gospodarcza spowodowała w Rosji nie bywałe szkody, ponieważ zmalała produkcja przemysłowa i rolna co w konsekwencji wywołało głód w miastach. Po wygranej wojnie domowej komunici władali krajem niezwykle zniszczony, w którym zmarło na skutek działań wojennych, terroru i głodu kilka milionów ludzi. W 1921 roku na zjedzie partii komunistycznej przyjęto program nowej polityki gospodarczej majšcej wydwignšć kraj z ruiny. Otrzymała ona oficjalnš nazwę - Nowa Ekonomia Polityczna (NEP), który zakładał przyzwolenie władz na drobnš własnoć prywatnš i znosiła obowišzek przymusowego dostarczania przez chłopów płodów rolnych. Dzięki tej polityce Zwišzek Radziecki bardzo szybko zdołał podnieć się ze zniszczeń i poprawić warunki bytowania wielu mieszkańców . W 1924 roku zmarł pierwszy przywódca ZSRR Włodzimierz Lenin, który w tajnym testamencie wyznaczył na swojego następcę Lwa Trockiego. Jednak na skutek intryg Stalina ostatnia wola wodza rewolucji nigdy nie została spełniona (Trocki został wygnany z kraju, a następnie na rozkaz Stalina zamordowany w Meksyku). Po mierci Lenina na najwyższych szczeblach partii rozgorzała walka o władzę. Ostatecznie w 1929 roku dzięki wielu sojuszom politycznym walkę tš wygrał Józef Stalin, który od tego roku stał się faktycznym dyktatorem. Rozpoczynała się era stalinizmu, jednego z najbardziej zbrodniczych systemów totalitarnych. Jednym z pierwszych posunięć I sekretarza partii stało się utršcenie NEP-u. Stalin przygotowywał partie i państwo do walki z kułactwem (bogatymi chłopami) i masowego uprzemysławiania kraju. Zanim się do tego zabrał dyktator rozpoczšł wielkš czystkę w partii (na razie bezkrwawš) zwalniajšc z niej starych bolszewików i przyjmujšc do niej młodych lepo mu posłusznych karierowiczy. Posiadajšc podporzšdkowanš własnej osobie partie Gospodarz (jeden z pseudonimów Stalina) rozpoczšł przymusowš kolektywizacje wsi , które okazało się jednym z najkrwawszych zbrodni w dziejach ludzkoci. Kolektywizacja ta polegała na odebraniu siłš ziemi chłopom i spędzeniu ich do państwowych rolnych spółdzielni produkcyjnych - sowchozów i kołchozów. Polityka ta spowodowała masowy opór pokrzywdzonych ludzi, którzy walczyli w nierównej walce w obronie własnej ziemi. Dzięki decyzji Stalina w wyniku tej akcji zginęło z terroru lub z głodu parę milionów ludzi. Kolejnym skutkiem kolektywizacji było zniszczenie niezwykle wydajnego rolnictwa, które już nigdy za czasów ZSRR niedoszło do siebie. W tym samym czasie Gospodarz nakazał rozpoczęcie wielkiego uprzemysławiania kraju. W wyniku tej akcji realizowanej w planach pięcioletnich nastšpił w Zwišzku Radzieckim olbrzymi wzrost produkcji przemysłowej. Wybudowano wówczas gigantyczne kombinaty, zapory wodne, które zelektryfikowały ten kraj. Tak duży postęp gospodarczy był spowodowany olbrzymimi wyrzeczeniami społeczeństwa radzieckiego, i kosztami z jakimi nie liczyło się ówczesne kierownictwo komunistyczne. Jednak głównym powodem przyrostu produkcji było stworzenie w ZSRR nie zliczonej armii niewolników, którymi stawali się więniowie z obozów pracy (gułagów). W czasie rzšdów Stalina możemy zaobserwować rozrost policji politycznej (NKWD), które walczyło z "kontrrewolucjš"- czyli zwalczało rzeczywistych jak i urojonych wrogów władzy I sekretarza. W latach 1937-38 w Zwišzku Radzieckim szalał nigdy wczeniej nie majšcy takiej skali na wiecie terror. Szefem NKWD wówczas był Jeżów, który na polecenie Gospodarza dokonywał olbrzymich czystek (tym razem miertelnych) w aparacie partyjnym, w armii i w służbie bezpieczeństwa po swoim poprzedniku (Jagodzie). Strach i terror zasiany przez wiernego sługę Stalina był tak wielki, że zwykły obywatel za najmniejszy donos mciwego sšsiada mógł być szybko uznanym za "wroga ludu". Taki osšd w rzeczywistoci stalinowskiej oznaczał mierć lub w najlepszym razie parę lat w gułagu (co oznaczało - powolnš mierć). Symbolem czystek stawały się wielkie procesy pokazowe, w których w charakterze oskarżonych zasiadywali dawni dygnitarze partyjni. (przypomina się mi tu przysłowie : "Rewolucja jak Saturn, pożera własne dzieci"). Metody ledcze polegały na katowaniu uwięzionych, po to aby wiadczyli o swojej winie i podawali swoich "współpracowników" w "spisku antypaństwowym". Terror zainicjowany przez Stalina miał w jego mniemaniu wiele zalet, ponieważ zastraszał kraj przed jakimkolwiek buntem i zapewniał stały dopływ nowych więniów do gułagów gdzie była przecież wysoka miertelnoć. W 1939 roku w polityce wewnętrznej Gospodarz dokonał nagłego zwrotu. Zdymisjonował on Jeżowa i powołał na jego miejsce Berie, który zatrzymał masowe czystki. Oczywicie I sekretarz za wszelkie zło wyrzšdzone ZSRR obwinił Jeżowa, który stał się "kozłem ofiarnym" i został stracony. Tak o to Stalin nagradzał swoich podwładnych za wiernš służbę. W polityce zagranicznej Stalin chciał zrealizować zgodnie z naukami komunizmu idee rewolucji wiatowej. Pod płaszczem pokojowych zamiarów Zwišzek Radziecki intensywnie zbroił własnš armie, która miała "wyzwolić" kiedy przyjdzie na to czas robotników z całej Europy. W 1922 roku w Rapallo ZSRR podpisał układ o przyjani i współpracy wojskowej z Republikš Weimarskš. Umowa ta (została rozwinięta w 1926 roku) miała dla obu stron duże znaczenie, ponieważ Niemcy mogli bez przeszkód narzuconych przez Traktat Wersalski rozwijać swoje nowe bronie, natomiast Rosjanie mieli dostęp do nowoczesnych technologii. Dobrze rozwijajšce się kontakty między tymi państwami zostały zerwane z chwilš przejęcia władzy przez Hitlera w Niemczech. Chcšc wyprowadzić komunistycznš Rosje z izolacji Gospodarz regulował stosunki z sšsiednimi państwami. Owocem tego stało się podpisanie paktu o nieagresji z Polskš w 1932 roku. Dwa lata póniej Zwišzek Radziecki został przyjęty do Ligi Narodów. W 1939 roku 23 sierpnia ku zdziwieniu całego wiata faszystowskie Niemcy podpisały z komunistycznym ZSRR pakt o przyjani, natomiast w tajnej klauzurze Stalin i Hitler dokonali podziału Polski. Wykonujšc zobowišzania Rosjanie 17 wrzenia 1939 roku dokonali zdradzieckiego napadu na walczšcš już z III Rzeszš Polskę. W 1940 roku Stalin prowadzšc agresywnš politykę zaanektował bezprawnie państwa bałtyckie, częć terytorium fińskiego i rumuńskiego. Jednak Armia Czerwona została upokorzona w wojnie radziecko - fińskiej prowadzonej w zimie na przełomie 1939/40 roku. Wojna ta pokazała słaboć radzieckiej armii, która nie doszła do siebie po bezmylnych czystkach stalinowskich. Na zajętych terenach polskich Stalin rozkazał przeprowadzenie masowych wywózek ludnoci polskiej na Syberię. Ocenia się, że Rosjanie zdołali wysiedlić około 1,5 miliona Polaków. Wziętych do niewoli oficerów polskich NKWD przetrzymywało w obozach jenieckich w Ostaszkowie, Starobielsku i Katyniu. Wiosnš 1940 roku w obozach tych wymordowano w bestialski sposób około 15 tysięcy polskich oficerów, podoficerów, policjantów, urzędników. Przyjań radziecko - niemiecka nie trwała długo ponieważ 22 VI 1941 roku Hitler zaatakował swojego "przyjaciela" i mało nie podbił ZSRR. Mimo ogromnych strat i błędach Gospodarza Zwišzek Radziecki wraz z zachodnimi aliantami zdoła zadać klęskę Niemcom. W trakcie działań wojennych 30 lipca 1941 roku został podpisany układ Sikorski - Majski, który stał się sojuszem radziecko - polskim. Umowa ta zezwalała stronie polskiej na zorganizowania w ZSRR armii, która miała walczyć pod dowództwem generała Andersa. Jednak na skutek pogorszenia się stosunków dwustronnych Armia Andersa wyszła ze Zwišzku Radzieckiego do Iranu ( VIII 1942). W kwietniu 1943 Stalin po wyjciu na jaw zbrodni katyńskiej zerwał z polskim rzšdem stosunki dyplomatyczne. Ta przebiegła gra dyktatora umożliwiła mu stworzenie podległego rzšdu polskiego złożonego wyłšcznie z komunistów. Stało się to w lipcu 1944 roku w Lublinie, gdzie zależna Krajowa Rada Narodowa, rozpoczęła proces podporzšdkowywania Polski Stalinowi. Haniebnš zagrywkš radzieckiego tyrana było pozostawienie walczšcego powstania warszawskiego bez pomocy. Jak się okazało w walce nad kontrolš w naszym kraju despota wolał pozwolić nazistš zabić kwiat polskiego ruchu oporu po aby nie mieć go w przyszłoci przeciw sobie. Ostatecznie po wielu oszustwach po II wojnie wiatowej Zwišzek Radziecki zdobył kontrolę nie tylko nad Polskš lecz również : Czechosłowacjš, Węgrami, Rumuniš, Bułgariš i NRD. We wszystkich tych krajach zapanował ustrój stalinowski, który zaczšł działać podobnie jak w ZSRR. Dalsza ekspansja komunizmu nastšpiła w krajach azjatyckich, jak w 1949 roku w Chinach, następnie w Korei Północnej, Wietnamie i Kambodży. W 1953 roku 1 marca zmarł Stalin, który był obok Hitlera najokrutniejszym dyktatorem w historii ludzkoci. Od tego czasu w komunistycznej Rosji i podległych mu krajach następuje stopniowa odwilż. W 1956 roku na XX zjedzie Komunistycznej Partii Zwišzku Radzieckiego doszło do odczytania przez Nikitę Chruszczowa - I sekretarza tajnego referatu o zbrodniach stalinowskich. Natomiast na Węgrzech nastšpił wybuch powstania antyradzieckiego. Wystšpienie to zostało krwawo stłumione przez Armie Czerwonš, która przeciw walczšcym cywilom wysłała czołgi. Równolegle do wydarzeń na Węgrzech w Polsce w czerwcu i padzierniku doszło do gwałtownych robotniczych wystšpień o charakterze antypartyjnym i antyrosyjskim. Na fali niezadowolenia społecznego został wyniesiony na funkcje I sekretarza PZPR Władysław Gomułka. W 1964 roku od władzy w ZSRR został odsunięty Chruszczow, którego zastšpił Leonid Breżniew sprawujšcy władze aż do mierci (1981 roku). Za jego czasów partia komunistyczna nabiera wyranie charakteru nomenklaturowego polegajšcego na utrzymaniu władzy aparatu partyjnego. W 1968 roku w bloku państw socjalistycznych następuje kolejny kryzys - tym razem w Czechosłowacji. Ten kolejny wstrzšs udowadnia, że ustrój komunistyczny jest niereformowalny ponieważ najmniejsza wolnoć powodowała grobę upadku całego systemu władzy. Ostatecznie kryzys ten zażegnano interwencjš wojsk Układu Warszawskiego w tym kraju. Następne potknięcie władzy komunistycznej następuje w Polsce gdzie na skutek wydarzeń grudniowych z 1970 roku władze stracił Gomułka, którego następcš został Edward Gierek. Pierwszym gwodziem do trumny komunizmu stało się wybranie na papieża polskiego kardynała Karola Wojtyłe. Jego pierwsza pielgrzymka do Polski uruchomiła lawinowo procesy wolnociowe, które nie zdołał już zatrzymać skostniały i nieefektywny system władzy komunistycznej. Do tych przyszłych zdarzeń przyczynił się również ostry kryzys gospodarczy jaki ujawnił się w naszym kraju pod koniec lat siedemdziesištych. Spowodowany był on ogromnym marnotrawieniem rodków na rozwój gospodarki, a także nadmiernym życiem na kredyt jaki zafundowała Polsce ekipa Gierka. W 1980 roku powstały po raz pierwszy w bloku wschodnim niezależne zwišzki zawodowe pod nazwš "Solidarnoć"(przewodniczšcym został Lech Wałęsa) . Masowy charakter tego zwišzku spowodowało, że władze były skazane od samego poczštku na dialog z tš jawnš opozycjš. Ostatniš rozpaczliwš próbš ratowania systemu stało się wprowadzenie przez generała Wojciecha Jaruzelskiego stanu wojennego w grudniu 1981 roku. Jednak problemy gospodarcze i wzrastajšca niechęć społeczeństwa do nomenklatury komunistycznej przybliżały coraz bardziej rozkład socjalizmu w naszym kraju. Jednak prawdziwy koniec komunizmu w Europie możliwy był dopiero z chwilš zmiany kierownictwa w radzieckiej metropolii, gdzie I sekretarzem KPZR został reformator - Michaił Gorbaczow (w 1985 roku). W 1989 roku w Polsce dochodzi do rozmów komunistów z opozycjš (tkz. "okršgły stół") w wyniku, których doszło do pokojowego przekazania władzy. Bezprecedensowe zmiany w naszym kraju wywołały lawinowe skutki na Węgrzech i Czechosłowacji co oznaczało agonię bloku socjalistycznych krajów, które były sztucznym tworem Stalina. Do krwawych walk doszło w Rumunii gdzie tyrania komunistyczna dopiero po zdecydowanym zbrojnym buncie całego społeczeństwa oddała władzę. Również targany problemami wewnętrznymi Zwišzek Radziecki nie oparł się historii. W 1991 roku mimo puczu twardogłowych komunistów, którzy chcieli ratować rozlatujšcy się kraj nie zatrzymali oni zmian. Po stłumieniu rewolty ZSRR podzielił się na szereg krajów (Rosja, Ukraina, Białoru, Kazachstan, Litwa, Łotwa, Estonia i inne), a w Rosji prezydent Borys Jelcyn rozwišzał KPZR. To był zmierzch komunizmu jako systemu władzy w Europie. Chociaż w Chinach cišgle panuje ten system władzy to jednak szybki wzrost gospodarczy tego kraju nie jest zasługš stosowania się Chińczyków do ideologii Marksa i Engelsa. Tak o to przedstawiajš się historie faszyzmu i komunizmu, które stanęły się najczarniejszymi kartami historii ludzkoci. Oba te systemy nastawione były w maksymalnym stopniu na ograniczenie wolnoci jednostki, która jest jedynym gwarantem jej rozwoju. Ludzkoć w XX wieku odebrała bardzo bolesnš lekcję totalitaryzmu, który swojš skalš i ingerencjš w życie człowieka nie ma sobie równych. Czy my współczeni będziemy wstanie obronić się przed powtórzeniem tego samego scenariusza? Niestety nie wiem, ale jeli zapomnimy o tych zbrodniczych systemów z pewnociš nie.

Lektury - ściąga

ANTYK – 2000 lat p.n.e – 476 (upadek Cesarstwa Zachodnio-rzymskiego)
„Biblia” – jako źródło kultury europejskiej (księga Hioba wystawionego na próbę)
„Antygona” Sofoklesa – (Antygona,Kreon,ciało Polinejkesa) wybór czy...