Gleby Polski

Gleba – powierzchniowa warstwa litosfery, stanowiąca podłoże dla życia roślin i pod ich wpływem przy udziale pozostałych elementów środowiska przyrodniczego ulęgająca zmianom.

Polska leży w strefie gleb:
- brunatnych i bielicowych – około 82 %.
- czarnoziemy – około 1% - powstałe na lessach – Nizina Wielkopolska, Wyżyna Sandomierska, okolice Krakowa

Pozostałe grupy gleb zajmują małe powierzchnie:
- gleby bagienne (około 9%) – gleby słabe, złe, nieurodzajne, powstałe w wyniku nagromadzenia szczątków roślinności bagiennej w warunkach beztlenowych – tereny bagien nad Notecią, Warmią, Wieprzem
- mady (około 5%) – powstały na mułach rzecznych, występują w dolinach rzek, na Żuławach Wiślanych
- czarne ziemie (około 2%) – gleby żyzne, urodzajne, powstałe na terenach zabagnionych, ich czarne zabarwienie spowodowane jest duża zawartością próchnicy – okolice Wrocławia, Kujawy
- rędziny (około 1%) – gleby dość urodzajne, powstałe na skałach węglowych – Niecka Nidy, Polesie Lubelskie

Inne gleby:
- gleby górskie ( Karpaty, Sudety)
- gleby zdegradowane przez człowieka i przemysł (okręgi przemysłowe, aglomeracje miejskie)

W Polsce wprowadzono podział na sześć klas bonitacyjnych ( I – gleby bardzo dobre, VI – gleby złe). Najwięcej jest gleb średnich (IV klasa), a najmniej bardzo dobrych ( I klasa).

Dobre gleby w Polsce układają się w dwa pasy:
- równoleżnikowy – od Wyżyny Lubelskiej po Nizinę Śląską
- południkowy – od Niziny Śląskiej w kierunku północno-wschodnim do Żuław i Warmii

Gleby ulęgają degradacji na skutek:
- erozji wodnej – wymywanie
- erozji eolicznej – wywiewanie
- zatrucie metalami ciężkimi i substancjami toksycznymi
- zatrucie chemia roślinna
- stepowienie
- przesuszanie