Recenzja wybranego artykulu z gazety pedagogicznej.
W miesięczniku społeczno – pedagogicznym „Nowa Szkoła” w numerze wrześniowym można przeczytać bardzo ciekawy artykuł, którego autorem jest Paulina Mucha. Artykuł nosi tytuł „Komunikacja niewerbalna w nauczaniu i wychowaniu”. Autorka uważa, że często nauczyciele uczący w szkołach nie są świadomi potęgi języka ciała i sposobu jego wykorzystania w procesie nauczania i wychowania. Na ten aspekt właśnie stara się zwrócić uwagę.
Bardzo ważne jest w tych kontaktach tzw. „efekt pierwszego wrażenia” może to być dla niektórych nauczycieli swego rodzaju pułapka szczególnie jeśli nasze pierwsze gesty wobec całej klasy uprzedza ich do nas. Może to być jedna z przyczyn braku sympatii zarówno w jedną, jak i w drugą stronę. Okazuje się, ze mimo dobrych zamiarów nieświadomie możemy negatywnie wpłynąć na jakość interakcji z druga osobą.
W artykule pojawia się dość ciekawe stwierdzenie, ze komunikacja niewerbalna to około 85% naszego przekazu dlaczego wiec nie należałoby to wykorzystać na przykład w trakcie prowadzenia zajęć dydaktycznych? . Nie należy wiec tylko mówić, trzeba to jeszcze robić w odpowiedni sposób, aby wzbudzić zaufanie wśród słuchaczy. W przeciwnym razie uczniowie nie wierzą nauczycielowi i jako przykład podaje autor: nauczyciel chwali swoich uczniów, ale wyraża to w sposób ironiczny lub używa gestów świadczących o dezaprobacie. Również za pomocą komunikacji niewerbalnej nauczyciel może regulować proces konwersacji w klasie, sprawiać, aby wszyscy jej uczestnicy poczuli się pełnoprawnymi organizatorami tych zajęć.
Wzajemny kontakt niewerbalny poprawia jakość procesu wychowania przez nawiązania duchowej, niewidzialnej relacji. Zwłaszcza jeżeli pisze się, ze wychowanie to duchowe spotkanie dwóch podmiotów, z których każdy wychowuje się nawzajem.