Hasła pozytywizmu polskiego i ich odbicie w nowelistyce, "Lalce" i "Nad Niemnem".

Pozytywizm jest to okres w dziejach literatury polskiej, uformowany po roku 1863, czyli po upadku powstania styczniowego, zakończony około roku 1890. Nazwa okresu zaczerpnięta została od nazwy kierunku filozoficznego, którego podstawy sformułował August Comte. Pozytywizm był zarówno ruchem społeczno- ideowym, jak i literackim.

Klęska powstania styczniowego i dotkliwe carskie represje nasunęły potrzebę szukania koncepcji, które pozwoliłyby polskiemu społeczeństwu przetrwać i zachować podstawy bytu. Pozytywiści w przyszłość, do momentu, kiedy cały naród będzie przygotowany, odsunęli problem walki narodowowyzwoleńczej. Zmienił się typ bohatera literackiego. W miejsce bojownika spiskowca pojawił się człowiek trzeźwo oceniający rzeczywistość, oddany pracy, działalności gospodarczej i oświatowej. Ideałem epoki była praca użyteczna, przynosząca dobra materialne i duchowe jednostce, a zarazem całemu społeczeństwu. Pozytywiści wypowiedzieli walkę wszelkim pozostałościom feudalizmu, wysunęli program dźwignięcia gospodarczego kraju. W oparciu o filozofię Herberta Spencera głosili hasło pracy organicznej, według której każdy człowiek powinien działać użytecznie, tylko wtedy całe społeczeństwo będzie mogło poprawnie funkcjonować. Pozytywiści kierowali się również hasłem pracy u podstaw, pracy wśród najuboższych warstw społecznych. Szerzenie oświaty i utrwalanie świadomości narodowej przez warstwy wykształcone było częstym tematem utworów literackich. Wśród gatunków prozatorskich szczególną uwagę warto zwrócić na nowelistykę, która odegrała bardzo istotną rolę w walce pozytywistów o nowy, lepszy świat.
W nowelach uwidaczniały się najwyraźniej dążenia społeczne i dydaktyczne pisarzy. Ukazywano w nich życie najuboższych warstw społecznych, narodowościowych, jednostek słabych, skrzywdzonych, smutny los dzieci. W utworach tych pisarze wypowiadali protest przeciw niesprawiedliwości, krzywdzie i poniżeniu. W charakterystycznych dla nowel pointach zawarte były hasła pozytywistyczne, pracy u podstaw, pracy organicznej oraz emancypacji kobiet.

Wartość najlepszych utworów Bolesława Prusa, Elizy Orzeszkowej, Marii Konopnickiej oraz Henryka Sienkiewicza polega na prawdziwości obrazu stosunków społecznych i typowości reprezentujących je postaci. W ich twórczości znalazł odbicie jeden z podstawowych problemów epoki- wzrastanie świadomości społecznej i narodowej obywateli. Wczesna ich twórczość była protestem przeciw uciskowi feudalnemu, odbiciem problemu wzrostu znaczenia proletariatu. W ich twórczości pojawia się również problematyka narodowa, obrazy walk narodowowyzwoleńczych oraz tematyka chłopska, przedstawiająca warunki rozwoju, bytu, sprzeczności klasowe wsi pouwłaszczeniowej.
Nowela pozytywistyczna w dużym stopniu tworzy literacki obraz miasta i jego mieszkańców. Wieś przedstawiona w nowelistyce stanowiła obszar tradycyjnych, ustabilizowanych stosunków na tle przyrody, natomiast temat miejski powstał w związku z nowoczesną problematyką cywilizacyjną. Miasto jako miejsce rozwoju techniki w sposób widoczny zmienia losy postaci, wpływa na bieg ich życia. W tej zamkniętej przestrzeni miejskiej rozgrywają się dramaty, o znaczeniu uniwersalnym. Dramat miłości małżeńskiej w "Kamizelce" Bolesława Prusa.
Utwór Bolesława Prusa pt. "Kamizelka" ukazuje niedolę biednej mieszczańskiej rodziny. Pisarz w sposób niezwykle piękny ukazuje miłość dwojga ludzi, ich pracę nocami i wzajemne zachęcanie do odpoczynku, ich zachowanie podczas choroby, kiedy wzajemnie się pocieszają i uspokajają. Ich miłość i wytrwałość pomaga im w przezwyciężeniu bólu, cierpienia i lęku.
Utwór ten uświadamia nam jak istotną raz, w naszym życiu pełni miłość do drugiego człowieka, o że więzy rodzinne są najcenniejszą wartością w świecie. Pomaga ona w przetrwaniu najtrudniejszych chwil w naszym życiu.
W nowelach pozytywistycznych wystąpiły wszystkie kwestie społeczne i polityczne czasów popowstaniowych. Szczególnie szeroko potraktowany został problem wsi i chłopów. Doskonałym opisem niedoli i wyzysku chłopa oraz stosunków panujących w Królestwie po uwłaszczeniu jest nowela "Michałko" Bolesława Prusa. Jest to opis ciężkiej sytuacji na wsi. Michałko, główny bohater utworu, jest młodym, bezrolnym chłopem, który wyrusza do Warszawy w poszukiwaniu pracy. Pracuje ciężko na budowie, zostaje oszukany przy wypłacie, nie ma warunków do życia ani nawet mieszkania. Jest osobą dobrą, skromną, uczciwą, samotną i zagubioną w obcym mieście. Jednakże swoją postawą wykazuje ogromne bohaterstwo. Pomaga cierpiącemu robotnikowi usuwając belkę z jego zmiażdżonych nóg, zanosi go zgromadzonych ludzi. Następnie znika, nie widząc w swoim postępowaniu nic niezwykłego. Michałko jako osoba z obcych stron pada ofiarą nie tylko wyzysku majstrów, ale także prześladowań podejmowanych przez samych robotników.

"Katarynka" Bolesława Prusa ukazuje postać małego, nieszczęśliwego dziecka. Jest to historia ośmioletniej, niewidomej dziewczynki, której jedyną radością było słuchanie gry kataryniarza. Pewnego dnia jej zachowaniu przygląda się mieszkający naprzeciwko pan Tomasz. Jest on zaskoczony zachowaniem dziecka, które nigdy nie biega, nie bawi się i jest smutne. Obserwując przez okno domyśla się, że jest niewidome i jest mu go żal. Niespodziewanie pod oknem pojawia się kataryniarz, pan Tomasz jest niezadowolony, nagle spostrzega, że mała tańczy, klaszcze w ręce i jest szczęśliwa. Pan Tomasz zmienia swoje zachowanie, dochodzi do wniosku, że muzyka sprawia dziewczynce ogromną radość. Postanawia znaleźć okulistę, który przywróciłby dziewczynce wzrok. W panu Tomaszu budzi się współczucie dla niewidomego i nieszczęśliwego dziecka. Każe od tej chwili wpuszczać kataryniarzy na podwórko, aby ofiarować dziecku, choć chwilę szczęścia, radości i zapomnienia o chorobie. Pan Tomasz jest przykładem pozytywnego bohatera. Niby zrobił niewiele dla chorego dziecka, ale sam fakt, że dostrzega nędzę i tragedię innej, ludzkiej istoty stawia go już w pozytywnym świetle. Poprzez postać pana Tomasza Prus uzmysławia innym, mu podobnym, bogatym i światłym ludziom, że ich obowiązkiem, wręcz jest zająć się nieszczęśliwymi, ubogimi ludźmi, którzy być może mieszkają i żyją w ich pobliżu.
Kolejnym utworem przedstawiającym tragedię małego chłopca jest "Tadeusz" Elizy Orzeszkowej. Ukazana tu zostaje ciemnota i nędza służby folwarcznej pracującej ciężko w polu i nie potrafiącej zapewnić opieki swoim dzieciom. Tytułowy Tadeusz ginie, podczas gdy jego rodzice są zajęci pracą w polu. Utwór ten jest doskonałym przykładem ukazującym nie tylko tragedię małego dziecka, ale wskazującym przede wszystkim na niedolę i zacofanie wśród chłopów. Nędza zmusza rodziców chłopca do całodziennej pracy i dziecko zostaje bez opieki.Moim zdaniem pisarka pragnie tu zwrócić uwagę na to, że dzieci wiejskie nie mają zapewnionej opieki w czasie, gdy ich rodzice zmuszeni są do pracy. Na wsiach brak było jakichkolwiek instytucji organizujących opiekę dla dzieci w czasie, gdy oboje rodzice pracują.
Świadoma i konsekwentnie pogłębiana przez Marię Konopnicką postawa solidarności z ludźmi uciskanymi i prześladowanymi znalazła mocne potwierdzenie w noweli "Mendel Gdański". Utwór ten powstał w roku 1889 jako wyraz uczestnictwa pisarki w zorganizowanym przez Elizę Orzeszkową zbiorowym proteście przeciw wzrastającym ruchom antysemickim. Orzeszkowa w swoim artykule "O Żydach i kwestii żydowskiej" bardzo mocno skrytykowała stosunek ówczesnego społeczeństwa do ludzi innego pochodzenia, innej rasy. Oskarżyła ludzi o brak znajomości ideologii i obyczajów rodzinnych Żydów.
Stary introligator Mendel, mieszkaniec Warszawy, to człowiek głęboko związany z miastem, w którym uczciwie przepracował całe życie, z którym dzielił ciężkie chwile powstania i ucisku zaborczego. Bezmyślna, okrutna napaść tłumu podburzonego przez przywódców burżuazyjnych sprawia, że zaufanie Mendla do Warszawy, którą słusznie uważał za swoje miasto ojczyste, zostaje zburzone. Załamanie się starca wynikające z utraty najcenniejszej dla niego wartości- zaufania do ludzi i przywiązania do rodzinnego kraju- jest najsilniejszym wyrazem protestu, jaki wypowiedziała Konopnicka przeciw uprzedzeniom rasowym.
Utwór ten jest doskonałym przykładem pozytywistycznego hasła demokratyzacji i kwestii żydowskiej. Ludzi nie potrafią zaakceptować tego, że w społeczeństwie polskim żyją również przedstawiciele innych narodowości, którzy tak samo mają prawo do własnego życia. Społeczeństwo polskie tego teoretycznie było demokratyczne, w rezultacie wcale nie potrafiło zaakceptować Żydów i ich obyczajów, ludzi którzy nikomu nie zrobili krzywdy.

Wśród bohaterów "Nad Niemnem" znaleźć możemy przedstawicieli wcielających w życie taki właśnie program pracy u postaw i pracy organicznej. Wśród nich wyróżnia się Witold Korczyński - romantyk swego czasu. Stanowi on jak gdyby odbicie romantyzmu mierzonego na zamiary - ma ogromną wiarę i nadzieję, ale jednocześnie realizuje program pozytywistów, pracuje dla przyszłości. Zdobywa on wykształcenie, (co ważne jest dla pozytywistów) . Jest entuzjastą pracy u podstaw, swą wiedzą i przyjaźnią wspomaga mieszkańców zaścianka. Doradza Bohatyrowiczom wybudowanie młyna, który pozwoli na unowocześnienie gospodarki i ulży kobietom, które mielą zboże w żarnach. Witold doradza też wprowadzenie "trójpolówki" - sposobu uprawy, zapewniającego wyższe plony. Bardzo często w wypowiedziach Witolda pojawiają się zdania będące niemalże wiernymi przytoczeniami pozytywistycznych haseł programowych (praca, użyteczność, oświata ludu, wychowanie kobiet).
Bardzo ważny jest także Benedykt Korczyński, przedstawiciel pokolenia pozytywistów, usiłujących przełożyć formułę patriotyzmu 1863 roku przełożyć na język pracy organicznej i pracy u podstaw. Choć brak w nim idealizmu, tak widocznego u jego syna i choć popada w konflikt z chłopami (a właściwie ze zubożałą szlachtą), to jednak jego przywiązanie do ziemi i ciężka praca przynoszą konkretne efekty.
Hasło "pracy u podstaw" bardzo ważne jest w przypadku Justyny Orzelskiej, pragnącej uczyć wiejskie dzieci. Spełnia ona także inny pozytywistyczny postulat - samodzielności kobiet.
Postaciami godnymi naśladowania są przedstawiciele szlachty zaściankowej, Bohatyrowicze. Uosabiają piękno fizyczne jako efekt ciężkiej i wytrwałej pracy. Są wierni tradycji przodków i pamięci powstańców. To oni tworzą epos pracy, wartości nieporównywalnej z innymi. Ich praca daje im określone dobra a także wewnętrzną satysfakcję i spokój.
Ze względu na założenia programu pozytywistów bardzo ważna jest także sama praca. Opisom pracy poświęciła autorka wiele miejsca i nadała jej znaczenie charakteryzujące bohaterów. Pracowitość jest najbardziej widoczną cechą charakteru Benedykta i podstawową cechą społeczności zaścianka Bohatyrowiczów. Konieczności pracowitej i wytrwałej pracy zostaje też poddana Justyna Orzelska. Praca jest podstawą ładu moralnego w powieści. Ona też stanowi kryterium podziału na postacie pozytywne i negatywne, decyduje o niskiej wartości postaci, które nie chcą być użyteczne (np. żona Benedykta czy ojciec Justyny).

Wśród bohaterów "Lalki" dostrzec można dwóch, o których można powiedzieć, że są pozytywistami. Jeden z nich to Stanisław Wokulski, drugi to Julian Ochocki.
Choć Wokulski, jest postacią niejednoznaczną (ma w sobie cechy zarówno pozytywisty, jak i romantyka) to jednak można wymienić kilka jego cech, "zaliczających" go niejako do pozytywistów:

- ogromny szacunek dla nauki, kult wiedzy i jej pragnienie; pomimo trudnych warunków życiowych Wokulski pracuje i uczy się - najpierw w szkole przygotowawczej, później w Szkole Głównej;
- kontakty z naukowcami rosyjskimi i praca naukowa na Syberii; po powrocie do kraju bohater pragnie ją kontynuować;
- współpraca z Geistem i Ochockim, szacunek dla ich pracy nad wynalazkami, które mogłyby przyczynić się do rozwoju nauki, dać ludziom wymierne korzyści;
- istotny wkład Wokulskiego w realizację postulatu pracy organicznej; rozbudowuje on sklep, zakłada spółkę handlową, nastawioną na handel ze Wschodem - przyczynia się w ten sposób do ożywienia gospodarczego (zgodnie z poglądami pozytywistów bogacąca się jednostka ma wpływ na wzrost zamożności narodu);
- działalność charytatywna - Wokulski zajmuje się działalnością filantropijną i społeczną, zauważa nędzę biedoty, stara się jej pomóc - realizując w ten sposób hasło pracy u podstaw.

Także Ochocki, drugi pozytywista w "Lalce" jest postacią niezmiernie ważną. On oddał się nauce, usilnie pracuje nad wynalazkiem, który w przyszłości mógłby oddać nieocenione usługi ludzkości - nad metalem lżejszym od powietrza. Realizuje w ten sposób dwa pozytywistyczne postulaty - kultu nauki oraz utylitaryzmu. Ochocki przekonany jest o nieograniczonych możliwościach człowieka, marzy o pokonaniu niedostępnych dziedzin, zgłębieniu tajników wiedzy.

Moim zdaniemliteratura pozytywistyczna jest doskonałym odzwierciedleniem problemów dziewiętnastowiecznej Polski, kraju pozbawionego demokracji, biednego i zacofanego. Zmuszają nas do zastanowienia nad naszym życiem, postępowaniem wobec innych. Utwory te uświadomiły mi, jak ciężkie było życie w tamtych czasach, i że powinniśmy być szczęśliwi że żyjemy w chwili obecnej, łatwiejszej chociaż pod pewnymi względami, ale wcale nie pozbawionej problemów.



Podobne problemy:
• „Janko muzykant”- Henryk Sienkiewicz
• „Nasza szkapa”- Maria Konopnicka