Ruch Czerwonokrzyski, prawo humanitarne

Czerwony Krzyż jest organizacja międzynarodową, które za główny cle postawiła sobie niesienie pomocy poszkodowanym w konfliktach zbrojnych, klęsk żywiołowych oraz zwykłym ludziom, którzy potrzebują pomocy. Organizacja ta powstała 29 października 1863 i założył ją Henry Dunan. Założyciel Czerwonego Krzyża od wczesnej młodości stykał się z bólem chorych, rannych i umierających ludzi. W 1859 roku przejeżdża koło Solferino, gdzie miała miejsce jedna z najkrwawszych bitew ówczesnej Europy. Obok ciał tysięcy zabitych, leżą umierający w cierpieniach żołnierze, którym niewielkie i źle zorganizowane służby medyczne nie są w stanie pomóc. Dunant pomaga im, zakładając prymitywny szpital polowy, namawiając miejscowe kobiety do pomocy i stara się ulżyć konającym w cierpieniach. Wrażenia z tamtego okresu wywierają na niego tak silny wpływ, że po dwóch latach pisze książkę „Wspomnienie Solferino”, gdzie oprócz wstrząsających opisów, jest też apel do społeczeństw Europy, namawiający do stworzenia we wszystkich krajach stowarzyszeń pomocy, które niosłyby pomoc rannym na polu bitwy. Stowarzyszenia te miałyby mieć neutralny znak, gwarantujący im bezpieczeństwo w trakcie niesienia pomocy. Znakiem tej organizacji został czerwony krzyż na białym tle. Miał on gwarantować bezpieczeństwo służbą medycznym pomagającym rannym żołnierzom na polu bitwy.

Organizacja ta obejmuje kilka pomniejszych organizacji: Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, założony w Genewie w 1864, Międzynarodową Federację Krajowych Towarzystw Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca oraz Czerwonego Lwa i Słońca (nazwa od 1991, wcześniej Liga Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża, utworzona w 1919 w Genewie), Stowarzyszenia Narodowe Czerwonego Krzyża. Do podstawowych zasad Czerwonego Krzyża należy: humanitaryzm, bezstronność, neutralność, niezależność, dobrowolność, jedność oraz powszechność. Ma ona również swoje święto -8 maja, który obchodzony jest w 179 państwach świata jako Międzynarodowy Dzień Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
MKCK pełni nadzór nad przestrzeganiem postanowień Konwencji Genewskiej, pomoc ofiarom wojny, poszukiwanie osób, mediacje w konfliktach zbrojnych i in. MKCK trzykrotnie otrzymał pokojową Nagrodę Nobla.

Stowarzyszenia Narodowe Czerwonego Krzyża są tworzone w poszczególnych krajach przez ich mieszkańców i pomimo różnic narodowościowych mają te same cele co ich pierwowzór. Przykładem stowarzyszenia narodowego jest Polski Czerwony Krzyż (PCK) założony w 1919, podobnie jak inne narodowe grupy zajmujący się pomocą humanitarną w kraju i organizowaniem akcji pomocy dla regionów ogarniętych klęską żywiołową lub konfliktami. Do 1927 nosiło nazwę Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. Początkowo PCK zajmował się niesieniem pomocy ofiarom I wojny światowej oraz ofiarom epidemii. Do jego zadań należało również szkolenie w zakresie ratownictwa sanitarnego (tzw. pierwszej pomocy). W okresie okupacji hitlerowskiej był jedyną, oprócz Rady Głównej Opiekuńczej, dopuszczoną do działalności w Generalnym Gubernatorstwie polską organizacją. Zajmował się wówczas doraźną pomocą jeńcom wojennym i więźniom obozów koncentracyjnych, jak również przesiedleńcom. Do obecnych zadań PCK należy: prowadzenie działalności szkoleniowej w zakresie ochrony zdrowia, opieka nad samotnymi chorymi, propagowanie honorowego krwiodawstwa oraz udział w krajowych i międzynarodowych akcjach na rzecz ofiar klęsk żywiołowych i wojny, w ramach zobowiązań wynikających z przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego. Prowadzi również aktualnie Biuro Informacji i Poszukiwań oraz wydaje pisma takie jak: Jestem i Zdrowie.

Prawo humanitarne jest podstawą i nakazem działania Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Czerwony Krzyż działa na rzecz rozwijania prawa humanitarnego i stoi na straży jego przestrzegania. Prawo humanitarne są to normy prawne przyjęte wspólnie przez państwa jako normy zwyczajowe oraz jako normy ujęte w formie umów międzynarodowych, są to reguły postępowania służące człowiekowi, zachowaniu jego godności, zdrowia i życia. Mają one zastosowanie na całym świecie w czasie pokoju, podczas wojny a także w innych okolicznościach. Zawarte są przede wszystkim w konwencjach genewskich i protokołach dodatkowych do tych konwencji. Współczesne prawo humanitarne zapoczątkowało uchwalenia Konwencji w 1864r. Prawo to rozwijało się etapami i często dopiero po wydarzeniach, podczas których byłoby bardzo przydatne uchwalano kolejne postanowienia, traktaty i protokoły. Stanowiły one odpowiedź na stale rosnące zapotrzebowanie na pomoc humanitarną, co z kolei wynikało z doskonalenia nowych rodzajów broni i występowania nowych typów konfliktów. Podczas pierwszej wojny światowej stosowano takie metody walki, które jeśli nawet nie były zupełnie nowe to po raz pierwszy były używane w tak szerokim zakresie. W tym kontekście można wymienić: zastosowanie gazu trującego, pierwsze bombardowania powietrzne, a także branie do niewoli setek tysięcy jeńców wojennych. Podczas drugiej wojny światowej zginęło tyle samo osób cywilnych co żołnierzy. Dla porównania należy zaznaczyć, że podczas pierwszej wojny światowej stosunek ten wynosił 1:10. Dlatego też na odbywającej się w Genewie 12 sierpnia 1949 r. konferencji dyplomatycznej uchwalono cztery konwencje, które stanowiły ogromny postęp w rozwoju prawa humanitarnego. Dwie pierwsze Konwencje mówiły o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych oraz o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu. Trzecia Konwencja mówi nam o traktowaniu jeńców i ma ona na celu zapewnienie im podstawowych praw humanitarnych. Z kolei czwarta ma na celu ochraniać osoby cywilne podczas wojny. Dodatkowe protokoły z 1977r dotyczą ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych oraz dotyczący ochrony ofiar nie międzynarodowych konfliktów zbrojnych. Oprócz wyżej wymienionych protokołów i konwencji prawo humanitarne tworzą również inne dokumenty. Udało mi się znaleźć trochę informacji również i o nich. Są to m.in.
*Konwencja z 1972 r o zakazie doskonalenia, produkowania i przechowywania broni bakteriologicznych (biologicznych) i toksycznych oraz o ich zniszczeniu.
*Konwencja z 1980 r o zakazie lub ograniczeniu używania pewnych broni
konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub za posiadające niekontrolowane skutki i obejmuje ona trzy protokoły. Pierwszy z nich mówi o niewykrywalnych odłamkach, a drugi o zakazie lub ograniczeniu min pułapek i innych tego typu urządzeń. Trzeci protokół traktuje natomiast o zakazie lub ograniczeniu używania broni zapalających.
*Konwencja z 1993 r o zakazie doskonalenia, produkowania, przechowywania i używania broni chemicznych oraz ich zniszczeniu.
*Protokół z 1995 r dotyczący oślepiających broni laserowych.
*W 1996 r nastąpiło wprowadzenie zmian do protokołu o zakazie lub ograniczeniu używania min, min-pułapek i innych podobnych urządzeń .
*Konwencja z 1997 r o zakazie używania, przechowywania, produkowania i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz ich zniszczeniu.

Jednak jak to zwykle bywa na świecie Konwencje te są często łamane. Z pomocą poszkodowanym w takich wypadkach przychodzi Czerwony Krzyż. Ostatnio mogliśmy słyszeć o brutalnym i wręcz nieludzkim obchodzeniu się z więźniami w Irackim więzieniu, którym kres położył raport Czerwonego Krzyża wstrząsając opinią publiczną wielu społeczeństw i rządów krajów z całego świata. Jednak wiele rządów krajów łamie te konwencje nie zwracając żadnej uwagi na Czerwony Krzyż oraz wywieraną na nie presje innych krajów. Z takim postępowaniem możemy się spotkać m.in. w Rosji, która popełnia wiele zbrodni prowadząc wojnę w Czeczeni. Innym przykładem złego traktowania ludzi jest agresja Izraelska skierowana przeciw Autonomii Palestyńskiej. W tym wypadku rząd Izraela eksterminuje obywateli palestyńskich, wbrew nawet opinii własnego społeczeństwa oraz niemal wszystkich krajów świata. Usprawiedliwia on swoją agresje palestyńskim terroryzmem, który jednak sam zwalcza w podobny sposób, rodząc w ten sposób nowa fale przemocy. Konwencja Genewska jest również łamana w Chinach, Korei Północnej, niemal wszystkich krajach Afryki oraz części państw Ameryki Środkowej i Południowej.

Jednak niektóre osoby udało się ukarać lub wytoczyć im procesy za nieprzestrzeganie prawa międzynarodowego. Przykładem takiego procesu był proces w Norymberdze, w którym osadzono głównych zbrodniarzy wojennych hitlerowskich Niemiec. Jednym z najbardziej znanych przykładów drastycznych pogwałceń prawa wojny i w konsekwencji ukarania (a raczej próby ukarania) winnych ich popełnienia, jest sprawa rzezi dokonanej przez oddział amerykański w marcu 1968 roku na mieszkańcach wioski My Lai w Południowym Wietnamie. Ofiarami okazali się starcy, kobiety i dzieci. Na ławie oskarżonych zasiadło 46 osób, wśród których głównymi oskarżonymi za ten masowy mord na ludności cywilnej byli dwaj dowódcy: porucznik William L. Calley i kapitan Ernest L. Medina. Amerykański sąd wojskowy, który rozpatrywał sprawę nie zdołał jednak wyjaśnić wszystkich okoliczności masakry i w związku z tym skazano tylko porucznika Calleya. Podobne procesy miały miejsce w celu osądzenia zbrodni w byłej Jugosławii.

Wyżej podane przykłady, świadczą jednak o tym, że potrzebne nam są rozwinięte i dobrze zorganizowane organizacje społeczne i humanitarne, które są w stanie pomóc najbardziej poszkodowanym ofiarą wojny. Bez wątpienia Czerwony Krzyż jest tego typu organizacją, która dzięki wielu członkom na całym świecie oraz nieskazitelnej opinii jest w stanie nieść fachową pomoc najbardziej poszkodowanym obywatela świata oraz walczyć o ich prawa. Wzorce propagowane przez tę organizację, dzięki wielu członkom na całym świecie mogą zmienić sposób myślenia polityków oraz polepszyć życie na naszej planecie.