Analiza, interpretacja, ocena wybranego dzieła sztuki.

„Trwałość pamięci” (hiszp. „La persistencia de la memoria”) to jeden z najsławniejszych obrazów hiszpańskiego surrealisty – Salvadora Dalí. Świat zna go również pod nazwą „Uporczywość pamięci” lub „Cieknące zegary” czy „Miękkie zegary”. Powstał w roku 1931 jako olej na płótnie. Obraz ten jest jednym z najbardziej znanych symboli nurtu surrealistycznego. Kolorystyka obrazu jest stonowana oraz spokojna. Przeważają tu brązy, błękity, biele i czerń. Artysta używa metody światłocienia. Często pojawia się ono również w komiksach czy różnego rodzaju filmach. „Trwałość pamięci” Salvadora Dalí łączy elementy realności oraz fantazji. Obraz ten przedstawia trzy roztapiające się zegary kieszonkowe, w ich tle widać nadmorski krajobraz. Czwarty zegar w złotym kolorze, zjadany przez mrówki, pozostał zamknięty. Malarz umieścił go w lewym dolnym rogu dzieła. Na środku obrazu, tuż pod rozpuszczającą się tarczą jednego z zegarów można rozpoznać ludzką głowę, która prawdopodobnie stanowi autoportret hiszpańskiego artysty. Dali stworzył swój obraz w sposób bardzo zaskakujący i swobodnie połączył ze sobą różne przedmioty. Elementy na płótnie „Trwałości pamięci” zostały tak rozmieszczone, iż mamy wrażenie dużej przestrzeni oraz pustki. Dzięki swojej bujnej wyobraźni Salvador Dali podzielił wszystkie detale na „miękkie” i „twarde”. Miękkie zegary są wiotkie i rozpuszczają się, o tym wlasnie myslal malarz, o filozofii i o problemach miękkości i delikatności Tajemniczy krajobraz w tle tarcz zegarów to Port Lligat u wybrzeży Katalonii, w którym on i jego ukochana żona Gala najczęściej spędzali wakacje. Mrówki to powtarzający się symbol w obrazach Salvadora. Symbolizują one rozkład i atakują mechanizm czasu, czyli złoty zegarek kieszonkowy, będący metaforą przemijania ludzi. Interpretacji tytułu tego dzieła istnieje rak wiele, jak wielu istnieje ludzi. Jedna z nich mówi, że ma on pokazywac najczęstsze wrażenie, jakie czyni na swoim odbiorcy, czyli pozostawia trwały ślad w jego pamięci. Rok przed powstaniem tego dzieła Salvador Dali sformułował swoją metodę „paranoiczno-krytyczną”, która polegała na poddawaniu się halucynacjom w celu stworzenia czegoś, co byłoby niezwykłe, niebanalne i zarazem nielogiczne, a później przeniesione na np. płótno.

Starożytność i jej nawiązania w literaturze - materiały do matury.

Matura ustna

1. Konflikt tragiczny w “Antygonie” Sofoklesa
Wstęp
• Antygona to dramat starogrecki; głos w dyskusji o prawie i władzy, toczącej się w Atenach
• Akcja jest oparta na konflikcie tragicznym, z histori...