Jak rozwijała się muzyka w Chinach

Jest jedną z najstarszych na świecie; potwierdzona przez źródła z połowy II tysiąclecia p.n.e.; jest silnie związana z religią, filozofią i koncepcjami kosmologicznymi; wynikiem tego jest konserwatyzm (ścisłe normy i prawa dotyczące m.in. tonalności, rytmiki, gatunków muzycznych) zarówno w muzyce kultowej, jak dworskiej czy ludowej. Do charakterystycznych właściwości muzyki chińskiej należą: pentatonika (bezpółtonowa), regularna, parzystometryczna rytmika, wielogłosowość typu organum, burdonu i heterofonii, dominacja słowa w muzyce wokalnej (zasadnicza rola recytatywu w liryce wokalnej i muzyce operowej). Warstwa znaczeniowa muzyki nie ogranicza się do słowa czy ilustracyjności, zawarta jest w formułach melodycznych, rytmicznych, dynamicznych i agogicznych, a także w zmianach barwy o znaczeniu symbolicznym. Oprócz muzyki kultowej i dworskiej — dziś już zdezaktualizowanych — rozwijała się muzyka dramatyczna (opera) oraz kameralna. Ludowa muzyka chińska jest mało zbadana. W dawnym instrumentarium wielką rolę odgrywały: płyty kamienne, gongi, dzwony, bębny, kotły, szeng i cytra, następnie zaś instrumenty lutniowe, wreszcie skrzypce, flety, klarnety i trąbki. W XX w. czyniono próby wypracowania nowego stylu, stapiającego elementy tradycji chińskiej ze zdobyczami europejskiej muzyki profesjonalnej; 1927 powstało w Pekinie konserwatorium; kompozytorzy: Xi Xinghai, Nin Er, Ma Sicong, Li Kequan, Ma Ke. W 1956 powstało w Pekinie Towarzystwo Filharmoniczne.

Jest jedną z najstarszych na świecie; potwierdzona przez źródła z połowy II tysiąclecia p.n.e.; jest silnie związana z religią, filozofią i koncepcjami kosmologicznymi; wynikiem tego jest konserwatyzm (ścisłe normy i prawa dotyczące m.in. tonalności, rytmiki, gatunków muzycznych) zarówno w muzyce kultowej, jak dworskiej czy ludowej. Do charakterystycznych właściwości muzyki chińskiej należą: pentatonika (bezpółtonowa), regularna, parzystometryczna rytmika, wielogłosowość typu organum, burdonu i heterofonii, dominacja słowa w muzyce wokalnej (zasadnicza rola recytatywu w liryce wokalnej i muzyce operowej). Warstwa znaczeniowa muzyki nie ogranicza się do słowa czy ilustracyjności, zawarta jest w formułach melodycznych, rytmicznych, dynamicznych i agogicznych, a także w zmianach barwy o znaczeniu symbolicznym. Oprócz muzyki kultowej i dworskiej — dziś już zdezaktualizowanych — rozwijała się muzyka dramatyczna (opera) oraz kameralna. Ludowa muzyka chińska jest mało zbadana. W dawnym instrumentarium wielką rolę odgrywały: płyty kamienne, gongi, dzwony, bębny, kotły, szeng i cytra, następnie zaś instrumenty lutniowe, wreszcie skrzypce, flety, klarnety i trąbki. W XX w. czyniono próby wypracowania nowego stylu, stapiającego elementy tradycji chińskiej ze zdobyczami europejskiej muzyki profesjonalnej; 1927 powstało w Pekinie konserwatorium; kompozytorzy: Xi Xinghai, Nin Er, Ma Sicong, Li Kequan, Ma Ke. W 1956 powstało w Pekinie Towarzystwo Filharmoniczne.

Kultura Chin i Japonii do XX wieku

KULTURA CHIN I JAPONII


Kultura Chin
Historia Chin sięga epoki neolitycznej, czyli IV tysiąclecia przed naszą erą. Według literatury konfucjańskiej założycielem państwa był pierwszy z mitycznych Pięciu Władców – Żó�...

Religie świata

Religie świata

Judaizm

Gwiazda Dawida (zwana też Tarczą Dawida), Magen Dawid - jeden z symboli judaizmu

JUDAIZM [łac.], mozaizm, wyznanie mojżeszowe, religia Żydów; także zespół wierzeń, wartości etycznych i p...

Przedstaw osiągnięcia cywilizacji antycznych w dziedzinach: literatury, sztuki, sportu, filozofii, prawa i ustroju.

Mimo, że pierwszy homo sapiens narodził się dopiero dwieście pięćdziesiąt tysięcy lat temu, to pierwsze narzędzia z kamienia, kości rogu i drewna były wykorzystywane przez przodków człowieka ok. dwóch i pół miliona lat temu. Wielkie ...