Gąbki

Gąbki: Morskie zwierzęta bez tkankowe, ciało gąbek ma kształt worka o ściankach z licznymi otworami zwanymi porami lub ostiami wzmocnionymi igiełkami szaletowymi. Gąbki zbudowane są z dwóch warstw komórek które nie tworzą typowych tkanek. Miedzy tymi warstwami znajduje się bezpostaciowa galaretowata mezoglea. Zewnętrzna warstwa zbudowana jest z płaskich komórek zwanych pinakocytami a wewnętrzne jamy ze specyficznych komórek kołnierzykowych zwanych choanocyty. Każdy choanoicyt ma wic a wokół niej plazmatyczny kołnierzyk, ruch wici powoduje przepływ wody przez gąbkę, woda wpływa do gąbki bocznymi tworami zwanymi ostiami i wypływa górnym otworem wyrzutowym. W mezoglei spotykamy tez inne rodzaje Komorek np. amebocyty lub komórki wytwarzające elementy szkieletowe. W czasie przepływu wody na kołnierzykach choanocytow osadza się zawiesina organiczna którą gąbki się odżywiają oraz która odfiltrowuje z wód przypływających przez jej cało. Gąbki rozmnażają się bezpłciowo zazwyczaj prze paczkowanie i płciowo gdzie występuje rozwój złożony z postacią larwalną. Przegląd gąbek: Gąbki krzemionkowe(inaczej szkliste) - Są to zwierzęta głęboko wodne. Ich igły tworzą skomplikowane szkielety przybierające kształt kielichów, wazonów, gąbki te wykorzystywane są w celach dekoracyjnych, Gąbki wapienne - Występują w wodach słonych są zazwyczaj niewielkie pojedyncze lub kolonijne, igły szkieletowe zbudowane są z w węglanu wapnia, przedstawicielem tych gąbek jest centymetrowy sykon, żyje w wodach mórz tropikalnych, Gąbki pospolite - Największe i najbardziej zróżnicowane gąbki, tworzą rozbudowane kolnie. Występują w rożnych środowiskach do nich zaliczamy wszystkie gąbki. Słodkowodną gąbka krajową jest nadecznik, najbardziej znanym przedstawicielem jest gąbka grecka jej wysuszone szkielety zbudowane są z samej sponginy(substancja białkowa kolagen) używane są jako gąbki kąpielowe oraz w chirurgii jako tampony. Gąbki duża role odgrywają jako filtratory w samooczyszaniu zbiorników redukują zanieczyszczenia w wodzie nazywamy trobioindykatorami.
GĄBKI Rozmnażanie i główne etapy rozwoju zarodkowego zwierząt: Rozmnażanie - Inaczej reprodukcja jest to proces wytwarzania organizmów potomnych. Rozmnażanie bezpłciowe - Może być bardziej wydajne gdyż do wydania potomstwa nie jest niezbędny partner jednak potomstwo jest jednorodne genetycznie. Rozmnażanie płciowe - Choć związane jest poszukiwaniem przynosi wiele korzyści m. in. pozwala na zróżnicowanie genetyczne potomstwa co ułatwia dostosowywanie się do nowych warunków i zagrożeń. Wytupuje tu możliwość mieszania materiału genetycznego. Gamety zwierząt powstają w gruczołach rozrodczych(gonady) zwanych jądrami(męskie) i jajnikami(żeńskie). Rozmnażanie płciowe zachodzi gdy łączą się komórki wyraźnie zróżnicowane na gamety żeńskie: dużą nieruchliwą komórkę jajową i męską: plemnik mały najczęściej ruchliwy. U zwierząt mamy do czynienia z zjawiskiem ogamii. Plemniki poruszają się za pomocą wici. U niektórych stawonogów, płazińców, pierścienic plemniki nie mają wici, poruszają się ruchem pełzakowatym. Komórki jajowe również są zróżnicowane pod względem wielkości jak i pod względem ilości zawartego w nich materiału zapasowego. Z tego powodu wyróżniamy: Jaja alecytalne(prawie bez żółtka), oligolecytalne(z małą zawartością żółtka), mezolecytalne(średnio zawarte żółtko), polilecytalne(duże zapasy żółtka). Rozwój zarodkowy zwierząt przebiega najczęściej według następującego schematu: powstała w wyniku zapłodnienia zygota ulega bruzdkowaniu(dzieli się mitotycznie) tworzy się morula. Morula przekształca się w pęcherzykowatą blastulę. W wyniku gastrulacji z blastuli tworzy się gastrula zbudowana z dwóch listków zarodkowych ? ektodermy i endodermy, pomiędzy tymi warstwami znajduje się zacieśniona pierwotna jama ciała. W endodermie tworzy się jama zwana prajelitem do której z zewnątrz prowadzi otwór ? pragęba. W gastruli organizuje się przewód pokarmowy i wykształca się trzeci listek zarodkowy zwany mezodermą. Proces organogenzy kończy rozwój zarodkowy. U zwierząt mających trzy listki zarodkowe określa się mianem trójwarstwowców, w tym czasie ostatecznie ustala się pozycja otworu gębowego i odbytowego z tego względu wyróżnia się linie rozwojowe pierwouste i wtórouste. Utwór gębowy u pierowustych powstaje w miejscu pragęby a odbytowy po mniej więcej przeciwnej stronie.