Charakterystyka Tartuffe’a.

Molierowski „Świętoszek” jest opowieścią o rzeczywistości dobrze nam znanej z codziennego życia. Przedstawia nam świat, w którym panuje egoizm oraz chęć dominacji nam innymi. Molier ukazując nam pomieszanie dobra i zła, prawdy i kłamstwa, piękna i brzydoty pragnie ostrzec nas przed hipokryzją i fałszem. Jednak dostrzega on również ludzkie, bezinteresowne dobro i zachwyca się jego postacią-miłością, która zwycięża wszystko. Postać Tartuffe’a stała się synonimem wcielonej obłudy, odwoływało się do niej wielu twórców, m.in. pewne cechy Tartuffe’a ma Rejent z „Zemsty” Aleksandra Fredry, którego powiedzenie „Niech się dzieje wola nieba” nawiązuje do kwestii Tartuffe’a: „Wola niebios we wszystkim niechaj się wypełni!”

Tartuffe jest tytułowym bohaterem wykreowanym przez Moliera w komedii „Świętoszek”. Jest to mężczyzna w średnim wieku, nazywany przez Orgona Biedaczkiem. Jest hipokrytą udającym pobożność, potrafiącym wpływać na ludzką psychikę. Udało mu się zafascynować swoją osobą Orgona, który przygarnął go do swego domu jak brata i miłował bardziej niż własną rodzinę. Adorowany był również przez matkę właściciela, panią Pernelle, która była na tyle naiwna, by uwierzyć w jego niezwykłą pobożność i stwierdzić, że jest „zacnym człowiekiem, godnym czci prawdziwej”.

Reszta rodziny była przeciwna Świętoszkowi. Damis uważał go za „chłystka”, który staje się panem domu. Doryna wyraziła swoje zdanie na temat Tartuffe’a w słowach: „ten krytyk żarliwy tylko sadzi i rządzi”. Nazwała go również „przybłędą, który w domu się rozgaszcza”, „dziadem, co gdy przyszedł buty miał podarte, a ubranie i pięciu szelągów niewarte”. Celem Świętoszka było utwierdzenie w przekonaniu o swojej niewinności i życzliwości Orgona, który był ślepo zapatrzony w swego gościa aż do tego stopnia, iż zlekceważył sobie chorobę żony na korzyść „biedaczka”.
Podczas rozmowy z Kleantem,Orgon odpierał wszystkie argumenty przeciwne Świętoszkowi i próbował przekonać szwagra do niego, lecz Kleant doskonale wiedział, jaka jest różnica „między świątobliwością szczerą a obłudną” i nie dał się zwieść. Orgon jednocześnie oznajmił, że zamierza oddać Tartuffe’owi swoją córkę za żonę, wbrew jej woli i obietnicy danej wcześniej Waleremu.

Świętoszek miał wielką słabość do kobiet, co można było zauważyć, gdy kazał zasłonić Dorynie dekolt, a także podczas zalotów do Elmiry(dzięki której zdemaskowano prawdziwą naturę Świętoszka). Umiejętność wpływania na ludzi przydała się Tartuffe’owi podczas rozmowy Orgona z Damisem, który opowiedział o rozmowie Tartuffe’a z Elmirą. Naiwny i zaślepiony Orgon nawet nie dopuszczał tekiej myśli, więc uznał opowieść syna za brednie i wygnał go z domu, a Świętoszkowi zapisał cały majątek.

Dzięki podstępowi Elmiry oddany przyjaciel Orgona okazał się nagle groźnym wrogiem zdolnym nie tylko do wyrzycenia całej rodziny z domu, ale także do przekazania księciu dokumentów świadczących przeciwko Orgonowi. Kiedy Tartuffe ma już zatriumfować urzędnicy rozpoznają w Świętoszku złoczyńcę ściganego przez prawo, który wreszcie wpada w ręce sprawiedliwości.

Uważam, że Tartuffe był niezwykłym oszustem i obłudnikiem, któremu oszczęściło się w życiu, lecz nie umiał z tego skorzystać, za co został słusznie ukarany.