Konflikt Anglia-Francja – skutki wojny stuletniej.

Trwające ponad sto lat walki angielsko-francuskie (1337-1453) były najpoważniejszym konfliktem militarnym i politycznym w Europie Zachodniej. Spór wynikał z faktu, iż lennik króla Francji zdobył Władzę nad Anglią, a następnie król Anglii przejął kontrole nad lennami francuskimi. Podczas jednoczenia Francji, królowie angielscy stracili większość z nich. Anglii pozostały jedynie tereny: Akwitania czyli Gujenna. Konflikt pogłębiły problemy dynastyczne, ponieważ umarli synowie króla Francji Filipa IV Pięknego nie pozostawiając potomstwa. Powstał spór o koronę dla wnuka Filipa (Edward III) czy Walezjuszom. Królem został Filip VI Walezjusz. Ponownie konflikt rozpaliła próba odzyskania przez Francje Gujenny w którym Edward III zgłosił pretensje do tronu Francji. Wynikła wojna stuletnia.
Klęska floty uniemożliwiła Francuzom prowadzenie walk w Anglii. Wojska angielskie dzięki piechocie uzbrojonej w łuki odniosły serie zwycięstw (Crecy 1346, Poitiers 1356, Azincourt 1415). Kiedy żadna ze stron nie miała pieniędzy na opłacanie najemników odzyskujących straty, ci rabowali i niszczyli Francję.
Powszechna wojna przeciw Anglikom wywołana przez Joanne d’Arc (1429) zakończyła się zwycięstwem i oswobodzeniem Francji, jednak Francja wyszła z wojny strasznie osłabiona.

Po zakończeniu wojny z Francją sytuacja wewnętrzna Anglii była napięta ze względu na toczone walki o władzę pomiędzy rodami Yorków i Lancasterów, rezultatem której była wojna domowa trwająca do 1484r. Stabilizację dopiero zapoewnił wybór Henryka Tudora na króla Anglii, a jego małżeństwo z dziedziczką rodu York, Małgorzatą, zakończyło spór.

Husyci przeciw krzyżowcom
Królestwo czeskie było największym z państw Rzeszy, które przeżywało rozkwit za czasów Jana Luksemburskiego i jego syna Karola IV. Powstało wtedy arcybiskupstwo i pierwszy uniwersytet w Europie Środkowej. (1348). W państwie liczne urzędy oraz wyższe stanowiska duchowne zajmowała napływająca ludność niemiecka. Czesi niechętnie patrzyli jak szlachta się zniemcza, a więc wyrósł ruch czeski przeciwko Niemcom, którego przywódcą był Jan Hus. Husa nie można było aresztować na terenie Pragi za herezję, a więc zaproszono go do Konstancji na sobór gdzie miał zapewnione bezpieczeństwo przez cesarza Zygmunta Luksemburczyka. Mimo tego na rozkaz cesarza został spalony na stosie w 1415r. co wywołało oburzenie i doszło do wybuchu powstania w Pradze gdzie Jak Zelirski opanowal ratusz. Na wieść o tym zmarł Wacław IV Luksemburczyk. Czesi nie zgodzili się na objęcie tronu przez Zygmunta i wybuchła seria wojen. Taboryci czyli Czesi polegli pod Lipanami w 1434r.

Bitwa pod Warną – 1444r.
Unia w Krwie (Polska-Litwa) – 1385r.