Polska pokoje i rozejmy Polski

Informacje głównie z internetu!

POKOJE I ROZEJMY - POLSKA

1018 – pokój w Budziszynie kończący serię wojen polsko-niemieckich. Na jego mocy Polska zatrzymała Milsko, Łużyce i Morawy, a cesarz przyrzekł pomóc w planowanej przez Bolesława Chrobrego wyprawie na Kijów, pokój umocniony został małżeństwem Bolesława z Odą.

1157 – pokój w Krzyszkowie między Bolesławem IV Kędzierzawym a cesarzem Fryderykiem I Barbarossą. Bolesław Kędzierzawy składa hołd lenny cesarzowi, co jest dla Polski niekorzystne. Zgadza się też na powrót do kraju Władysława Wygnańca, a z nim trójki jego dzieci. Co prowadzi do podziału Śląska na 3 części: zachodnia dla Mieszka Plątonogiego, środkowa dla Bolesława Wysokiego i wschodnia dla Konrada.

1343 – pokój kaliski polsko-krzyżacki traktat pokojowy zawarty 8 lipca 1343 w Kaliszu, dzięki któremu Kazimierz III Wielki w zamian za uznanie praw zakonu krzyżackiego do ziemi chełmińskiej, michałowskiej i Pomorza Gdańskiego odzyskał Kujawy i ziemię dobrzyńską.

1348 – pokój w Namysłowie układ pokojowy zawarty pomiędzy: królem Polski Kazimierzem Wielkim i księciem świdnickim i jaworskim Bolkiem II Małym, z królem Czech Karolem IV Luksemburskim. Układ zakończył wojnę rozpoczętą w 1344 roku przez Karola IV przez najazd na Księstwo Świdnickie. W akcie nie wspomniano o zrzeczeniu się roszczeń Polski do Śląska.

1404 – pokój w Raciążu porozumienie polsko-litewsko-krzyżackie dotyczące przynależności państwowej ziemi dobrzyńskiej. Dzięki postanowieniom pokoju Polacy zyskali możliwość wykupu ziemi dobrzyńskiej zastawionej wówczas krzyżakom przez Władysława Opolczyka. Potwierdzono też pozostanie Żmudzi w rękach krzyżackich. Przy okazji zjazdu Witold zaprezentował też polskie postulaty dotyczące Pomorza Gdańskiego.

1411 – I pokój toruński między Polską i Litwą a Krzyżakami, kończący tzw. wielką wojnę z lat 1409-1411. Ustalono m.in., że ziemie, miasta i zamki zdobyte przez obie strony wrócą pod poprzednią władzę. Zakon krzyżacki zrezygnował ze Żmudzi na okres życia Władysława Jagiełły i Witolda, Mazowsze odzyskało Zawkrze, a Polska ziemię dobrzyńską. Toruń, po pięciomiesięcznej przynależności do Polski, na mocy traktatu przeszedł ponownie pod panowanie Krzyżaków, podobnie jak cała ziemia chełmińska. Obie strony postanowiły też, że kupcy obu państw mogą swobodnie i bez przeszkód, wg dawnych zwyczajów, używać dróg wodnych i lądowych.

1422 – pokój w Melnie pomiędzy Królestwem Polski, Wielkim Księstwem Litewskim a zakonem krzyżackim. Na jego mocy Litwa otrzymała wieczystą rezygnację zakonu ze Żmudzi oraz dostęp do Bałtyku w rejonie Połągi, a Polska odzyskała Nieszawę, Orłowo i Murzynowo, jednocześnie ponownie rezygnując z ziem Pomorza Gdańskiego oraz ziemi chełmińskiej. Dostęp Litwy do Bałtyku odciął ziemie zakonu od Inflant, co w rezultacie położyło kres planom utworzenia państwa prusko-inflanckiego.

1433 – rozejm w Łęczycy pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim kończył wojnę polsko-krzyżacka w latach 1431-1435 w Koronie. Zastrzeżono, że Zakon nie będzie już popierać Świdrygiełły, a gdyby rozejmu nie dotrzymał, poddani mają prawo wypowiedzieć mu posłuszeństwo. Rozejm obejmował jednak tylko Krzyżaków w Prusach i nie tyczył się inflanckiego oddziału Zakonu.

1435 – pokój w Brześciu Kujawskim pokój kończący wojnę polsko-krzyżacką. Zakończył spór Świdrygiełły (władca Litwy po Witoldzie) i Krzyżaków, którzy sprzymierzeni usiłowali oderwać Litwę od Korony. Następnie podpisano pokój wieczysty w Brześciu Kujawskim, którego gwarantem były stany pruskie mające od tego momentu prawo wypowiedzenia posłuszeństwa zakonowi w razie nieprzestrzegania warunków rozejmu. Wielkim księciem litewskim został Zygmunt Kiejstutowicz.

1466 – II pokój toruński między Polską, a Krzyżakami, kończący wojnę trzynastoletnią 1454-1466. Na mocy II-go pokoju toruńskiego Pomorze Gdańskie, Warmia oraz ziemie chełmińska i michałowska zostałyby przyłączone do Królestwa Polskiego. Państwo zakonu krzyżackiego, obejmujące Prusy właściwe, zwane Książęcymi, ze stolicą w Królewcu stało się lennem Korony,

1570 – pokój w Szczecinie zawarty na kongresie w Szczecinie, kończącym I wojnę północną. W myśl postanowień pokoju Szwecja zmuszona została do zapłaty Danii 150 000 riksdalerów odszkodowania za zwrot twierdzy Älvsborg. Potwierdzono rozwiązanie unii kalmarskiej, a król duński Fryderyk II Oldenburg zrzekał się pretensji do korony szwedzkiej. Strony zgodziły się na przyjęcie zasady uti possidetis, co zostawiało przy Rzeczypospolitej Księstwo Kurlandii i Semigalii i znaczną część Inflant (ale bez Dorpatu).
Uti possidetis – zasada prawa międzynarodowego, wedle której strony prowadzące konflikt zbrojny godzą się na jego zakończenie z zachowaniem aktualnego w danym momencie stanu posiadania - a więc na usankcjonowanie wszystkich zdobyczy i strat wojennych.

1582 – rozejm w Jamie Zapolskim przy mediacji Antonia Possevina, legata papieża Grzegorza XIII. Kończył wojnę Stefana I Batorego z Iwanem Groźnym o Inflanty. Korona Królestwa Polskiego odzyskała Inflanty z Parnawą i Dorpatem, a Wielkie Księstwo Litewskie ziemię połocką, zagarniętą przez Rosję w 1563. Ustanawiał też 10-letni rozejm pomiędzy walczącymi stronami.

1617 – pokój w Buszy pomiędzy I Rzecząpospolitą reprezentowaną przez Stanisława Żółkiewskiego a Imperium osmańskim. Zgodnie z postanowieniami pokojowymi Turcja miała prawo wtrącać się w wewnętrzne sprawy Mołdawii i zatwierdzać hospodarów wołoskich. ostanowienia pokojowe z Buszy zostały później potwierdzone w Chocimiu w 1621.

1618 – rozejm w Dywillinie kończący wojnę polsko-rosyjską trwającą od 1609 r., będącą następstwem dymitriad. Wielkie Księstwo Litewskie uzyskało ziemię smoleńską, Korona ziemię czernihowską i siewierską. Car Michał I Romanow zrzekał się tytułów księcia czernihowskiego, siewierskiego, smoleńskiego oraz inflanckiego[1]. Uzgodniono wymianę jeńców. Drażliwą kwestię zrzeczenia się pretensji do tronu carskiego przez królewicza Władysława pominięto pomimo nalegań strony rosyjskiej. Nie ujęto również w porozumieniu postulatów Rosjan dotyczących zwrotu łupów wywiezionych z Kremla.

1621 – pokój w Chocimiu pomiędzy I Rzecząpospolitą a Imperium osmańskim. Kończył on wojnę polsko-turecką 1620-1621. Zgodnie z postanowieniami pokojowymi Turcja miała prawo wtrącać się w wewnętrzne sprawy Mołdawii i zatwierdzać hospodarów wołoskich.

1622 – rozejm w Mitawie w wojnę ze Szwecją o Inflanty. Rozejm ten pozostawiał Polsce lenno kurlandzkie oraz południowo-wschodnie Inflanty z Dyneburgiem. Tę część Inflant zaczęto nazywać Inflantami Polskimi. Szwecja natomiast, zatrzymywała pozostałą część Inflant.

1629 – rozejm w Altmarku sześcioletni rozejm kończący wojnę polsko-szwedzką 1626-1629 zawarty przy mediacji dyplomacji francuskiej, angielskiej i brandenburskiej. Na jego mocy Szwedzi zatrzymali Inflanty na północ od Dźwiny wraz z Rygą, wszystkie porty pruskie z wyjątkiem Gdańska, Królewca i Pucka. Na mocy postanowień tego rozejmu Malbork, Sztum, Głowa Gdańska i Żuławy Wielkie przechodziły pod panowanie elektora brandenburskiego (w zamian za część wybrzeża z Piławą), a Mitawa wracała do księcia kurlandzkiego. Rozejmowi towarzyszył układ pomiędzy Szwecją a Gdańskiem, na mocy którego Szwedzi mieli prawo do pobierania 5,5% cła od przewożonych towarów, przy czym 3,5% miał otrzymywać król szwedzki, 1% król polski i 1% Gdańsk.

1634 – pokój w Polanowie pomiędzy Rzeczpospolitą a Carstwem Rosyjskim z 14 czerwca 1634 r. kończył wojnę smoleńską 1632-1634, a w praktyce podsumowywał wojny polsko-rosyjskie toczone w I poł. XVII w. Władysław IV zdecydował się na podpisanie pokoju wieczystego potwierdzającego nabytki Rzeczpospolitej z 1619 roku, czyli województwo smoleńskie dla Wielkiego Księstwa i województwo czernihowskie (ziemia czernihowska i siewierska) dla Korony. Ze swojej strony król za rekompensatę w wysokości 20 tys. rubli zrezygnował z tytułu cara moskiewskiego i zrzekł się pretensji do tronu carskiego. Strony traktatu w niezobowiązujący sposób przewidywały wspólne działania w przypadku konfliktów ze Szwecją lub Turcją. Dodatkowymi postanowieniami pokoju były: ugoda dotycząca wymiany jeńców i umowa handlowa, w której władcy zobowiązali się do popierania kontaktów handlowych między państwami.

1635 – rozejm w Sztumowskiej Wsi podpisany między Rzeczpospolitą a Szwecją. Na mocy tego układu Szwedzi w zamian za utrzymanie Inflant oddawali Prusy, porty pomorskie i prawo do cła (na 2 lata otrzymał je Władysław IV Waza). Polacy zatrzymywali Kurlandię oraz Inflanty polskie.

1649 – Ugoda Zborowska zawarta po stoczeniu bitwy pod Zborowem, gdy wojskom polskim nie udało się przyjść z odsieczą oblężonemu przez Kozaków Zbarażowi w czasie powstania Chmielnickiego na Ukrainie. Na mocy zawartego porozumienia z Rzeczpospolitą zwiększono rejestr kozacki z 6 do 40 tysięcy żołnierzy, a w 3 województwach ukraińskich: kijowskim, bracławskim i czernihowskim urzędy mieli pełnić tylko Rusini, a wojska koronne nie miały mieć wstępu na te tereny. Hetmanem zaporoskim został Bohdan Chmielnicki. Rzeczpospolita zgodziła się na zapłatę 40 tysięcy talarów okupu chanowi krymskiemu Islamowi III Girejowi. W listopadzie 1649 sejm ratyfikował tę ugodę, jednak niezaakceptowana przez polskich senatorów duchownych nigdy nie weszła w życie.

1651 – ugoda w Białej Cerkwi między Rzeczpospolitą a Kozakami, wymuszona na obu stronach powstaniem Chmielnickiego i bitwą pod Beresteczkiem. Polacy nie mieli możliwości całkowitego zduszenia powstania, Kozacy zaś potrzebowali miesięcy spokoju dla odbudowy sił. Bohdan Chmielnicki i Mikołaj Potocki podpisali traktat (ugodę), zmniejszającą rejestr kozacki o połowę, do 20 tysięcy i zakazujący Kozakom przebywania poza województwem kijowskim, które jako jedyne już miało cieszyć się kozacką autonomią. Polscy magnaci i szlachta uzyskali prawo powrotu do swoich majątków. Chmielnicki obiecał zrezygnować z sojuszu z Tatarami Krymskimi, jak również z prowadzenia samodzielnej polityki zagranicznej w ogóle. W kwestii wyznaniowej ugoda potwierdzała prawosławnym prawo do posiadania przez nich obiektów religijnych w Kijowie oraz, z drugiej strony, gwarantowała wolność wyznaniową dla ludności unickiej.

1656 – rozejm w Niemieży zawarty pomiędzy Rzecząpospolitą a Rosją. Na jego mocy, Rosja gotowa była wystąpić zbrojnie przeciwko Szwecji u boku Rzeczpospolitej, pod warunkiem jednak, że Polacy wyrażą zgodę na powierzenie polskiego tronu - rosyjskiemu carowi (bądź jego synowi), po śmierci króla Jana Kazimierza.

1658 – Unia Hadziacka między Rzecząpospolitą Obojga Narodów a Kozackim Wojskiem Zaporoskim, reprezentowanym przez hetmana kozackiego Iwana Wyhowskiego. Przewidywała przekształcenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów w unię trzech równorzędnych podmiotów prawnych: Korony,Wielkiego Księstwa Litewskiego i Księstwa Ruskiego utworzonego z województw kijowskiego, bracławskiego i czernihowskiego (wcześniej stanowiących od unii lubelskiej (1569) część Korony). Unia brzeska (unia kościelna zawarta w roku 1595 między częścią biskupów prawosławnych Rzeczypospolitej Obojga Narodów a Kościołem katolickim w Rzymie, a ogłoszona w roku następnym (1596) na synodzie w Brześciu miała na celu podporządkowanie Kościoła prawosławnego jurysdykcji papieskiej na terenach Rzeczpospolitej, przy zachowaniu przez Kościół prawosławny dotychczasowego obrządku) miała zostać wykluczona na terenie Księstwa Ruskiego.

1660 – pokój w Oliwie pomiędzy Szwecją a Polską kończący potop szwedzki. Polska zrezygnowała z większej części Inflant wraz z Rygą zachowując tylko ich część (Łatgalię - południowo-wschodnią część Inflant) oraz uznała suwerenność Prus potwierdzając traktaty welawsko-bydgoskie. Król Jan II Kazimierz zrzekł się pretensji do tronu szwedzkiego w imieniu swoim i swych następców. Szwecja zobowiązała się dotrzymywać wolności handlu na Bałtyku oraz zwrócić (czego później nie dopełniła) zrabowane archiwa i biblioteki. Protestantom w Prusach Królewskich miano zapewnić tolerancję religijną, co z czasem Brandenburgia wykorzystała do ingerowania we sprawy wewnętrzne Rzeczypospolitej.
traktaty welawsko-bydgoskie dwa traktaty z 1657 roku, których głównym postanowieniem było zerwanie zależności lennych pomiędzy Rzeczpospolitą a Prusami Książęcymi i uzyskanie suwerenności dynastii Hohenzollernów na tym terytorium. Polska utraciła wpływ na politykę Prus i oddała im w lenno Ziemię lęborsko-bytowską.

1660 – ugoda cudnowska zawarta w trakcie bitwy pod Cudnowem, dnia 17 października 1660 roku między I Rzeczpospolitą a Kozakami, w wyniku jej zawarcia przywrócono postanowienia unii hadziackiej. Wojsko Zaporoskie z hetmanem Jerzym Chmielnickim odstąpiło od cara moskiewskiego i zobowiązało się być wierne królowi polskiemu. Kozakom zabroniono szukania obcej protekcji i polecono rozpocząć wspólne działania zbrojne przeciwko Rosji. Ostatecznie zgodzono się również zaprzysiąc unię hadziacką z wyjątkiem tych punktów, które dotyczyły Księstwa Ruskiego. Problem ten pozostawiono do decyzji króla Jana II Kazimierza. Pominięto kwestie wyznaniowe zawarte w poprzedniej ugodzie i przekreślała ona drugą ugodę perejasławską i ponownie prawnie przyłączała ziemie Lewobrzeża do Rzeczypospolitej.
ugoda perejasławska 1654 - oddawała Ukrainę i Kozaków pod wpływy państwa moskiewskiego.

1667 – rozejm andruszowski zawarty 30 stycznia 1667 w Andruszowie kończący wojnę Rzeczypospolitej z Rosją toczoną od 1658 r. Przyznawał Rosji zdobyte przez nią ziemie: smoleńską, czernihowską, siewierską oraz Lewobrzeżną Ukrainę. Oddawał także pod jej panowanie na 2 lata Kijów wraz z przyległym okręgiem. Zaporoże miało stanowić polsko-rosyjskie kondominium. Obie strony zobowiązały się również do wspólnego występowania przeciwko Turcji. Granice określone w andruszowskim rozejmie potwierdzono i przyjęto jako stałe w zawartym z Rosją 1686 tzw. pokoju wieczystym, zwany traktatem Grzymułtowskiego.

1672 – pokój w Buczaczu pomiędzy Turcją i Polską, który zakładał oddanie we władanie Turcji wschodnich ziem Polski. Król Polski Michał Korybut Wiśniowiecki oddał województwa podolskie, bracławskie i południową część Kijowszczyzny i zgodził się płacić haracz w wysokości 22 000 talarów rocznie w zamian za pokój.

1676 – pokój w Żurawinie pomiędzy Polską a Turcją, dzięki któremu Polska odzyskała część utraconych ziem na Podolu i w Ukrainie (bez Kamieńca Podolskiego; mniej więcej jedną trzecią sprzed stanu z 1672). Turcja zrezygnowała z corocznego haraczu, Podole pozostało w granicach Imperium Otomańskiego, a większość terytorium Prawobrzeżnej Ukrainy pozostawała terytorium kozackim pod dowództwem Petra Doroszenki.

1686 – Pokój Grzymułtowskiego między Polską a Rosją. Tzw. traktat wieczysty, utrwalał warunki rozejmu andruszowskiego z 1667. W imieniu Rzeczypospolitej podpisali go wojewoda poznański Krzysztof Grzymułtowski i kanclerz wielki litewski Marcjan Aleksander Ogiński. [1]Kończył on prawnie wojnę polsko-rosyjską rozpoczętą w 1654, której działania wojenne przerwano w 1667. Rzeczpospolita zrzekała się w nim Ukrainy Lewobrzeżnej z Kijowem, Smoleńszczyzny, Siewierszczyzny, ziemi czernihowskiej, Dorohobuża i Staroduba. Rosjanie zapewnili w nim wolność dla wyznawców prawosławia w Rzeczypospolitej, i zagwarantowali możliwość interwencji w ich obronie. Rosja oferowała przymierze przeciwko Turcji i Chanatowi Krymskiemu, przyznając Rzeczypospolitej subsydium w wysokości 146 000 rubli (730 000 złotych polskich). Postanowienia pokoju król Jan III Sobieski zaprzysiągł we Lwowie 21 grudnia 1686, w obecności poselstwa rosyjskiego. Zakończył on klęską dwudziestoletnie próby zmiany niekorzystnej dla Polski sytuacji na Wschodzie, a dla Rosji oznaczał początek ekspansji na zachód.

1699 – pokój w Karłowicach pomiędzy państwami Świętej Ligi (Papiestwo, Wenecja, Austria, Polska i Rosja) a Imperium Osmańskim i jego lennikami (głównie Chanatem Krymskim). Zamykał on wojnę między nimi. Turcja zrzekła się: Węgier z Siedmiogrodem, ale bez Banatu na rzecz Austrii, Ukrainy prawobrzeżnej i Podola z Kamieńcem Podolskim na rzecz Polski, Dalmacji i półwyspu Peloponez na rzecz Wenecji, twierdzy-portu Azow nad Morzem Czarnym na rzecz Rosji. Traktat ten łamał ostatecznie siłę ekspansywną Imperium Osmańskiego, kończył 255 lat wojen polsko - tureckich i zapoczątkował przyjazne stosunki obu wyżej wymienionych państw w obliczu wzrostu potęgi Austrii, Rosji i Prus.

1738 – Pokój Wiedeński kończył wojnę o sukcesję polską 1734-1735. Na jego mocy Burbonowie hiszpańscy uzyskali Królestwo Neapolu z Sycylią, Austria pod panowaniem Habsburgów utrzymała Lombardię i przejęła tron wielkoksiążęcy w Toskanii, teść Ludwika XV - Stanisław Leszczyński otrzymał w dożywotnie władanie Księstwo Lotaryngii, które po jego śmierci w 1766 zostało inkorporowane do korony francuskiej.

1807 – pokój w Tylży dwa porozumienia zawarte przez cesarstwo Francji z Imperium Rosyjskim i królestwem Prus w 1807. Do postanowień pierwszego należało między innymi uznanie przez Rosję Księstwa Warszawskiego, Wolnego Miasta Gdańska oraz uznanie francuskich zdobyczy w Prusach. Mocą tego traktatu imperium rosyjskie przystąpiło do blokady kontynentalnej skierowanej przeciwko Wielkiej Brytanii. Cesarz Aleksander I Romanow uznał też królewskie tytuły braci Napoleona. W zamian Napoleon zgadzał się na aneksję przez Rosję departamentu białostockiego, który miał być jej przekazany przez Prusy jako obwód białostocki. W drugim Prusy rezygnowały w nim z posiadłości w zachodnich Niemczech, na terytorium których utworzono Królestwo Westfalii. Utworzono Wolne Miasto Gdańsk, pozostające pod protektoratem Królestwa Saksonii i Królestwa Prus. Prusy zrzekały się ziem drugiego i części ziem pierwszego i trzeciego rozbioru Polski, czego skutkiem było utworzenie Księstwa Warszawskiego na mocy artykułu XV tego traktatu.

1809 – pokój w Schonbrunn pomiędzy cesarstwem Francji a cesarstwem Austrii. Kończył wojnę Francji z V koalicją i będącą jej częścią wojnę polsko-austriacką. Do jego postanowień należało uznanie przez Austrię wszystkich poprzednich podbojów Napoleona. Austria zrzekała się Nowej Galicji (swych ziem zabranych w III rozbiorze Polski) i cyrkułu zamojskiego na rzecz Księstwa Warszawskiego, przekazywała Tyrol i Salzburg Bawarii, Triest i Dalmację na południe od rzeki Sawy oddała Francji (Prowincje Iliryjskie). Austria zmuszona została ponadto do przekazania Rosji okręgu tarnopolskiego. Cesarstwo austriackie uznało też tytuł króla Hiszpanii Józefa Bonaparte.

1919 – Traktat Wersalski układ pokojowy kończący pierwszą wojnę światową, podpisany przez Niemcy i państwa ententy 28 czerwca 1919 roku. Ustalał nowy porządek terytorialny i polityczny w Europie, tzw. system wersalski. W wyniku układu Niemcy utraciły ok. 6,5 mln ludności i ok. 70,5 tys. km2, na rzecz: Francji - Alzację i Lotaryngię, Belgii - okręg Eupen i Malmédy, Polski - Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie, Czechosłowacji - Kraik Hulczyński. Utworzono Wolne Miasto Gdańsk. Kłajpeda i okręg Saary zostały poddane pod międzynarodową kontrolę, na terenie Szlezwiku, Górnego Śląska, Warmii i Mazur miały być przeprowadzone plebiscyty, niemieckie kolonie podzielono pomiędzy zwycięzców i przekazano pod opiekę Ligi Narodów.
Wprowadzono demilitaryzację strefy nadreńskiej, ograniczono liczebność armii niemieckiej do 100 tys., wprowadzono zakaz posiadania czołgów, lotnictwa, okrętów podwodnych, nakazano zniszczyć fortyfikacje. Na Niemcy nałożono obowiązek wypłaty (do 1951) odszkodowań wojennych w wysokości 132 mld marek w złocie. Wersalski traktat pokojowy był wynikiem obrad paryskiej konferencji pokojowej 1919-1920. System wersalski nakładał na wiele państw, m.in. na Polskę, obowiązek obrony praw mniejszości narodowych, w znacznym stopniu ograniczający suwerenność tych krajów, tzw. mały traktat wersalski.

1921 – traktat ryski pomiędzy Polską, Rosją Radziecką i Ukrainą Radziecką po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. Ustalał wschodnią granicę Polski wzdłuż linii Dzisna-Dokszyce-Słucz-Korzec-Ostróg-Zbrucz. Polska wyrzekała się wszelkich pretensji do terenów położonych na wschód, Rosja Radziecka zaś i Ukraina Radziecka - na zachód od wyznaczonej granicy. Sygnatariusze traktatu zawarli porozumienia w sprawie repatriacji jeńców wojennych oraz amnestii obejmującej zbrodnie i przestępstwa polityczne. Traktat zobowiązywał strony do wzajemnego poszanowania praw mniejszości narodowych oraz przestrzegania zasad tolerancji religijnej. Rosja Radziecka i reprezentowane przez nią Białoruś Radziecka oraz Ukraina Radziecka zobowiązały się zwrócić Polsce wszystkie ruchome dobra kultury narodowej wywiezione z ziem polskich po 1772. Polska miała otrzymać 30 mln rubli w złocie tytułem odszkodowania za udział w życiu gospodarczym imperium rosyjskiego w okresie rozbiorów. Kwoty tej Polska nigdy nie otrzymała. Rosja Radziecka zobowiązała się także do zwrotu urządzeń przemysłowych i taboru kolejowego na łączną sumę 29 mln rubli w złocie. Po ratyfikacji układu obie strony miały nawiązać stosunki dyplomatyczne i podpisać umowę handlową.