Eutrofizacja

To wzrost trofii, czyli żyzności wód głównie wzrost stężeń związków fosforu i azotu. Związki te dopływają do wód w postaci mineralnej, bądź też jako materia organiczna, która ulegając rozkładowi, dostarcza przyswajalnych dla roślin form mineralnych tych pierwiastków. Eutrofizacja oznacza ?eu? ? dobry podczas mamy do czynienia właśnie z niedobrą, nadmierną trofią. Eutrofizacja jest efektem nadmiernego dopływu substancji odżywczych (troficznych, biogennych), (spływającej w ściekach komunalnych i przemysłowych), które w nadmiarze stanowią jeden z rodzajów zanieczyszczeń. Eutrofizacja jezior jest procesem naturalnym. Stale bowiem dopływają do nich substancje z zewnątrz ? ze zlewni i atmosfery. Normalnie jednak jest to proces bardzo powolny. Został on przyśpieszony dziesiątki i setki razy w wyniku gospodarki ludzkiej ? zrzutu ścieków komunalnych i przemysłowych, wycinki lasów, intensyfikacji rolnictwa, w tym nawożenia mineralnego. Dotyczy to zarówno zbiorników jak i cieków. Proces ten nasilił się szczególnie w ostatnim półwieczu. Eutrofizacja początkowo umiarkowany wzrost produkcji biologicznej, w tym pożądanej produkcji ryb. Po przekroczeniu pewnej granicy ? wywołuje jednak wiele niekorzystych efektów.

PRZYCZYNY I SKUTKI
1. Zmiany zagospodarowania zlewni jezior
2. Wycinanie i wypalanie lasów
3. Zwiększanie terenów uprawnych
4. Celowe obniżenie poziomu jezior np. dla uzyskania terenów rolniczych
5. Stosowanie nawozów sztucznych
6. Przejście z hodowli na wielkotowarowy chów zwierząt.
7. Melioracja terenów rolniczych, a zwłaszcza gleb torfowych.
8. Likwidowanie oczek wodnych.
9. Doprowadzanie ściekówPrzyczyną eutrofizacji jest obciążenie zewnętrzne ?czyli to co wchodzi do jezior zwłaszcza związki biogenne.

1. Nadmierny rozwój glonów fitoplanktonowych (?zakwity wody?) zmniejszających przezroczystość wody, pogarszających jej właściwości organoleptyczne. Zwykle wzrasta też udział sinic - grupy, której wiele gatunków utrzymuje się blisko powierzchni, tworząc kożuchy. wiatry spychają te kożuchy do jednego brzegu, wtłaczają do zatok powstają ogromne zagęszczenia, masowa śmiertelność tych glonów fauny, nagromadzenie szkodliwych produktów rozpadu! Często sinice przyżyciowo, a także w efekcie rozkładu wydzielają substancje toksyczne.2.W strefie litoralu pogorszenie warunków świetlnych w efekcie nadmiernego rozwoju fitoplanktonu powoduje ustępowanie roślinności zanurzonej.3. Masowo rozwijają się w literału glony nitkowate, tworzące maty) - kożuchy na dnie i na roślinności zanurzonej, a także na młodych pędach roślinności wynurzonej, przyspieszając zanik pierwszej, a następnie częściowo także i drugiej. Kożuchy glonów nitkowatych zupełnie uniemożliwiają rekreacyjne użytkowanie strefy litoralu.4. Zanik tlenu w strefach głębinowych powoduje wyginięcie większości gatunków zwierząt, w tym w pierwszej kolejności gatunków reliktowych; przy dalszym wzroście trofii w hypolimnionie w coraz większym stężeniu występuje siarkowodór. 5. W sytuacjach skrajnych zupełne wyczerpanie tlenu i występowanie siarkowodoru zachodzi także w warstwach powierzchniowych (zwłaszcza w okresach bezwietrznych i przy wysokiej temperaturze); ma to miejsce w zaawansowanej hipertrofii, a zwłaszcza saprotrofii. Siarkowodór może się ulatniać i zatruwać atmosferę w okolicy. Zimą, zwłaszcza po pokryciu lodu śniegiem (i w konsekwencji przy braku fotosyntezy i produkcji tlenu), występują przyduchy zimowe - śmiertelność organizmów, zwłaszcza ryb, w efekcie braku tlenu.6. Omówione zmiany w litoralu, a także deficyty tlenowe, powodują znaczne pogorszenie warunków tarła i rozrodu ryb, a w konsekwencji zasadnicze zmiany składu i stosunków dominacji w zespołach ryb. Ustępują ryby łososiowate, ustępuje szczupak, zaczynają dominować ryby karpiowate, głównie mało cenne.7. Deficyty tlenowe w strefach głębinowych oraz zanik roślinności litoralnej potęguje eutrofizację. W skrajnych (a niestety nierzadkich) przypadkach dochodzi do tak silnego zanieczyszczenia zbiornika substancją organiczną (saprotrofizacji), (nie może się ona efektywnie rozkładać; woda ulega zatruciu produktami niepełnego rozkładu tej substancji.
Zbiorniki wodne pod, względem ich żyzności klasyfikuje się jako:
1. oligotroficzhe - ubóstwo soli mineralnych, niska produkcja pierwotna
2. a- i b-mezotroficzne - zbiorniki pośrednie
3. eutroficzne -bogactwo soli mineralnych, wysoka produkcja materii organicznej. Wyróżnia się tu: umiarkowaną eutrofię,
politrofię i hipertrofię.
Eutrofizacja jest procesem naturalnym. Zachodzi ona od początku istnienia zbiorników wodnych. Jeziora, w chwili powstania, był głównie oligotroficzne (małożyzne, ubogie). Jednak położenie jezior w zagłębieniach terenu oraz otoczenie zlewnią, często bogato zagospodarowaną, sprawia, iż stale dopływa do nich materia organiczna i nieorganiczna wraz z zawartymi w niej biogenami. To pozwala na wyróżnienie 2 rodzajów eutrofizacji:

? NATURALNĄ - przebiega bardzo powoli od chwili powstania jeziora. Wywołana głównie zmianami klimatycznymi. Jej rola w środowisku wodnym jest znikoma i niezauważalna dla człowieka.
? ANTROPOGENICZNĄ (cywilizacyjna, sztuczna) - związana z gospodarką ludzką, tzn. z dopływem ścieków,
wycinaniem lasów czy intensyfikacją rolnictwa. Proces ten nasila się zwłaszcza w ostatnim półwieczu. ŹRÓDŁA

Eutrofizacja
prowadzi do dominacji organizmów beztlenowych takich jak saprobionty i gromadzenia się znacznych ilości materii organicznej (mułów) w wyniku czego morze dojść do coraz większego wypłacania się stref brzegowych mórz.

Eutrofizacja
może być pochodzenia naturalnego lub antropogenicznego. Antropopresja to oddziaływanie człowieka na środowisko przyrodnicze i występujące w nim biocenozy. Obecnie ten czynnik wykazuje zdecydowaną działalność negatywną.

Eutrofizacja
wód pochodzenia naturalnego to nic innego jak dostarczanie materii organicznej przez pierwiastki znajdujące się w atmosferze i jest ona ściśle regulowana przez świat zwierzęcy