Juliusz Gajusz Cezar.
Juliusz Gajusz Cezar narodził się w szlachetnej, starożytnej rodzinie. był chłopcem wysokim i smukłym, miał ciemne i bystre oczy oraz jasną cerę. Znaczący wpływ na jego tradycyjne wychowanie miała matka Aurelia, natomiast on sam darzył ją dużym zaufaniem. Mówił i pisał po łacinie. Interesował się literaturą, polityką, filologią (napisał rozprawę O analogii), potrafił znosić największe trudy,
a wśród rówieśników zyskał duży autorytet. Posiadał zdolności przywódcze. Wydał wiele prac, a do najbardziej znanych należą napisane na przełomie lat 52 – 50 p.n.e.: Pamiętniki o wojnie galijskiej (opowiadające o podbojach w Galii w latach 58 – 51) oraz Pamiętniki
o wojnie domowej.
Życie rodzinne Juliusza Cezara
Juliusz Cezar ożenił się z Kornelią, córką Lucjusza Korneliusza Cynny.
Z małżeństwa tego urodziła się córka Julia. Po śmierci Kornelii poślubił Pompeję, a po rozwodzie z nią pojął za żonę Kalpurnię.
Juliusz Cezar – wielki polityk
W wieku 30 lat Cezar włączył się w życie polityczne. Od roku 68 p.n.e. zajmował wiele stanowisk. Sprawował kwesturę, osiągnął urząd edyla (65 rok p.n.e.), został wybrany na kapłana (63 rok p.n.e.), sprawował urząd pretora. Wraz z najważniejszymi osobami w mieście – Pompejuszem
i Krassusem utworzył w 60 roku p.n.e. pierwszy triumwirat. Sojusz między trzema osobami dawał im wielką władzę. Cezarowi dano zarząd nad Galią, stał się najsilniejszym z trzech osób w triumwiracie. Dzięki temu sojuszowi uzyskał urząd konsula. Niestety będąc w ciągłym nieporozumieniu z drugim konsulem – Markiem Kalpurniuszem Bibulusem, a także z opozycją senacką, zrezygnował ze współpracy z senatem.
Do roku 50 p.n.e. podporządkował sobie całą Galię.
Podboje Cezara
Do roku 50 p.n.e. Juliusz Cezar podporządkował sobie całą Galię, a po ośmiu latach wojen zdobył tereny od Atlantyku do Renu. Przebył kanał La Manche i dotarł do Brytanii. Najbardziej znane walki odbył
z Wercyngetoryksem – wodzem galijskim.
Władza Cezara
Dzięki podbojom, zwycięskim walkom i ogromnym bogactwom, Cezar zyskał wielką sławę. Senat, bojąc się jego sławy, zażądał od niego, by złożył namiestnictwo i powrócił do ojczyzny jako zwykły obywatel. Juliusz odmówił, ale przybył do Rzymu na czele swoich wojsk i stanął do walki
z Pompejuszem – sprzymierzonym z Senatem. Ostateczna bitwa rozegrała się w 48 roku p.n.e. pod Farsalos w Tessalii. Cezar pokonał Pompejusza. Pomimo śmierci sprzymierzeńca Senatu – Pompejusza, Senat nadal toczył walkę z Cezarem. Doszło do bitwy pod Tapsus, którą Juliusz zakończył jako zwycięzca.
Polityka Juliusza Gajusza Cezara i zmiany, jakie wprowadził
Władza Cezara opierała się na poparciu armii. Dążył on do zmniejszenia wpływów senackich, dlatego senatorowie byli niechętni dyktatorowi. Juliusz powiększył liczbę senatu do 900, wprowadził do niego 400 nowych członków. Polityka Juliusza Cezara oznaczała też nowy stosunek do prowincji, mieszkańcy Galii, Hiszpanii uzyskiwali rzymskie obywatelstwo,
a około 80 tysięcy legionistów otrzymało ziemię w prowincjach wolną od podatków. Dyktator przeciwstawił się wciąganiu niewolników do rozgrywek politycznych. Juliusz zajął się także rozbudową Rzymu, chcąc stworzyć najpiękniejsze państwo świata.
Cezar jako wielokrotny dyktator
W 49 roku p.n.e. został dyktatorem po raz pierwszy, zrezygnował jednak
z urzędu, gdy wybrano go na konsula. W kolejnym roku przyjął dyktaturę po raz kolejny; w latach 49 – 44 p.n.e. obejmował ją czterokrotnie. Cezar otrzymał funkcję dyktatora dożywotniego, prowadził politykę jednoczenia
i współpracy wszystkich podbitych ludów, nosił także tytuł Ojca Ojczyzny. Kiedy przygotowywano się do wojny z Partami, sądzono, że jedynie król może ich pokonać. Z tej przyczyny podczas świąt Luperkaliów usiłowano nałożyć na głowę Juliusza diadem. Jednak on nie zgodził się na sprawowanie władzy monarchicznej.
Spisek przeciw Cezarowi
Juliusz Cezar został zasztyletowany w 44 roku p.n.e. Spisek przeciw wielkiemu politykowi zorganizowała grupa 60 senatorów, m.in. Gajusz Kasjusz Longinus, Marek Juniusz Brutus oraz Decymus Juniusz Brutus. Senatorzy nie chcieli zgodzić się z jego władzą i uważali go za wroga dla Republiki. Jednak jego dziedzictwo nie przepadło.
Jego następca – Oktawian, docenił je i potrafił wykorzystać. Pokój, który panował podczas jego rządów, był z pewnością dziełem Juliusza Cezara.
Śmierć cesarza stała się natomiast początkiem 500 – letniego okresu cesarstwa, monarchii militarnej, której Cezar stworzył podstawy.
Co zawdzięczamy Juliuszowi Cezarowi?
Podziwiano go za jego politykę. Był doskonałym dyktatorem, który wprowadził wiele korzystnych zmian. Rzymska tradycja historiograficzna podziwiała talenty wojskowe i organizacyjne Cezara. Uważany był za wodza równego Aleksandrowi Wielkiemu, dostrzegano także jego zasługi w zreformowaniu systemowi politycznego państwa. Historycy nowożytni podzielają te poglądy.
Wielu rzymskich władców nosiło zaszczytny przydomek ,,Cezar”. Na jego cześć nazwano jeden z miesięcy w roku Iulius. Zreformował kalendarz
i wprowadził rok przestępny. Znani poeci próbowali stworzyć literackie przedstawienie o postaci Juliusza Cezara, napisano ogromną liczbę jego biografii.