Władza w Polsce

Władza. Wszyscy do niej dążą. Ale czym jest władza? To możliwość kierowania, rządzenia, wpływania na postępowanie ludzi, zmuszania do pewnych działań lub do ich zaniechania, narzucania im swojej woli itp. Można wyróżnić władzę prawomocną, znajdującą się w rękach osób postrzeganych jako uprawnione do jej sprawowania akceptowaną zarówno przez tych, którzy ją sprawują jak i przez tych, którzy jej podlegają, tę formę sprawowania władzy określa się często jako panowanie, i nieprawomocną, opierającą się na przymusie, na stosowaniu lub groźbie użycia siły w celu wymuszenia uległości. Sprawujący władzę nieprawomocną nie są wyposażeni w prawo do stosowania przymusu przez tych, wobec których go używają.

Zasadę podziału władzy w najbardziej przejrzystej postaci sformułował w XVIII wieku Monteskiusz w dziele „O duchu praw”.

Wyróżnił on trzy rodzaje władz:
1. Władzę prawodawczą, której zadaniem było stanowienie prawa,
2. Władzę wykonawczą, której zadaniem było owe prawo wykonywać
3. Władzę sądowniczą, której, zadaniem było rozstrzygać konkretne sprawy podstawie ogólnie sformowanych norm prawnych.

A jak wygląda władza w naszym kraju, w Polsce?
Rzeczpospolita Polska jest państwem o ustroju republikańskim, w którym władza pochodzi od obywateli. Polska jest demokracją parlamentarną, co oznacza, że wszyscy obywatele mogą brać czynny udział w rządzeniu państwem, mają konstytucyjnie zagwarantowany wpływ na jego losy i posiadają takie same prawa. Na polski system polityczny składają się instytucje państwowe, partie polityczne i prawo (Konstytucja RP, ustawy i akty wykonawcze). W Polsce rządy sprawowane są w systemie parlamentarno-gabinetowym. Władza jest tradycyjnie podzielona na władzę ustawodawczą (sprawowaną przez Sejm, Senat i w pewnym stopniu Trybunał Konstytucyjny), wykonawczą (Prezydent, Premier i Rada Ministrów) oraz sądowniczą (system niezawisłego sądownictwa - sądy powszechne, administracyjne i wojskowe. Wszystkie wymienione elementy polskiego systemu politycznego współpracują z sobą. W powszechnych wyborach parlamentarnych społeczeństwo wybiera swych przedstawicieli, zazwyczaj powiązanych z partiami politycznymi. Te ostatnie, w zależności od liczby uzyskanych głosów, zajmują miejsca w Sejmie i Senacie. Sejm pełni ważniejsze funkcje niż Senat. Ten ostatni spełnia przede wszystkim funkcje doradcze i kontrolne. Premiera Rządu - czyli Prezesa Rady Ministrów powołuje Prezydent RP. On również powołuje innych wysokich urzędników państwowych (np. sędziów), najczęściej na wniosek właściwego ministra. Prezydentowi przysługuje także prawo weta wobec uchwalonych przez Sejm projektów ustaw. Rada Ministrów realizuje uchwalone przez Sejm ustawy i wprowadza je życie poprzez akty wykonawcze (rozporządzenia). Radzie Ministrów przysługuje również prawo zgłaszania własnych projektów ustaw. Projekty ustaw przechodzą długi proces legislacyjny, poprzez tzw. czytania sejmowe, pracę w komisjach i opinię Senatu, do podpisu Prezydenta RP i publikację w Dzienniku Ustaw. Władza sądownicza, sprawuje kontrolę nad przestrzeganiem Konstytucji RP i ustaw. Stoi na straży prawa, zajmuje się jego interpretacją, rozsądzaniem sporów między osobami fizycznymi i prawnymi oraz sądzeniem i karaniem winnych w razie popełnienia czynów kryminalnych. Przedstawiciele władzy sądowniczej - sędziowie - powoływani są przez Prezydenta RP (na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa). System sądownictwa w Polsce składa się z sądów powszechnych, administracyjnych i wojskowych oraz z Trybunału Konstytucyjnego (stwierdza zgodność ustaw z Konstytucją RP) i Trybunał Stanu (sądzi najwyższych urzędników państwowych, za czyny popełnione w związku ze sprawowaną funkcją). Nadzór nad działalnością sądów sprawuje Sąd Najwyższy.
Parlamentaryzm w Polsce ma tradycje sięgające schyłku średniowiecza (II połowy XV stulecia). Wtedy zawiązał się pierwszy polski sejm i powstał ustrój nazwany później demokracją szlachecką, fenomen na skalę ogólnoeuropejską. Rzeczpospolita szlachecka była tym z niewielu krajów, w których monarcha musiał liczyć się z opinią większości stanu szlacheckiego w sprawach takich, jak: podatki, wojna i pokój, prawa obywatelskie. W XVI stuleciu ustrój Rzeczpospolitej stanowił niedościgniony wzór poszanowania praw jednostki i ograniczenia władzy suwerena. System parlamentarny w dawnej Rzeczpospolitej, przez pewien czas sparaliżowany instytucją liberum veto (zasadą jednomyślności w podejmowaniu uchwał sejmowych), był jednak na tyle trwały, że pozwolił polskim patriotom uchwalić pierwszą na kontynencie europejskim, nowożytną ustawę zasadniczą - konstytucję określającą całość ustroju państwa oraz prawa i obowiązki obywateli (Konstytucja 3 Maja, uchwalona przez Sejm Wielki w roku 1791), która nigdy nie weszła w życie. Po 1989 roku polski parlamentaryzm, podobnie jak system polityczny i partyjny pluralizm, powrócił do demokratycznych standardów, które utracił po II wojnie światowej w wyniku dominacji ideologii komunistycznej i Związku Radzieckiego w Europie Środkowo-Wschodniej. Stało się tak dzięki przeprowadzeniu w 1990 r. wolnych wyborów prezydenckich, wolnych wyborów do Sejmu i Senatu w roku 1991 oraz zmian konstytucyjnych przywracających Polsce demokratyczną ordynację wyborczą. Obecnie parlament w Polsce składa się z dwóch ciał ustawodawczych. Pierwszym jest Sejm - izba niższa, drugim Senat - izba wyższa parlamentu. W Sejmie zasiada 460 posłów, w Senacie 100 senatorów. Posłem może zostać każdy polski obywatel, który cieszy się pełnią praw publicznych i w dniu przeprowadzania wyborów parlamentarnych ma ukończone 21 lat. Aby zostać senatorem trzeba ukończyć 30 lat. Posłowie reprezentują okręgi wyborcze, w których uzyskali mandaty poselskie. Granice okręgów wyborczych pokrywają się na ogół z granicami powiatu lub kilku powiatów. W przypadku dużych aglomeracji miejskich okręgi wyborcze obejmują mniejsze niż powiat jednostki administracyjne (gminy, dzielnice).Podczas głosowania w parlamencie ani posłowie, ani senatorowie nie są związani jakimikolwiek instrukcjami swoich wyborców, lecz mają konstytucyjny obowiązek kierować się dobrem całej Rzeczpospolitej. Polski system polityczny oparty jest na systemie partyjnym. Dlatego też zarówno w wyborach parlamentarnych, jak i samorządowych (a także prezydenckich) większe szanse mają ci kandydaci, których popiera licząca się partia polityczna. W konsekwencji do parlamentu wchodzą kandydaci związani z najsilniejszymi ugrupowaniami politycznymi. Posłowie z tego samego ugrupowania politycznego tworzą w Sejmie i Senacie swoje kluby parlamentarne. To właśnie w klubach parlamentarnych powstają na ogół projekty ustaw i nowelizacji, gdyż tylko duże grupy posłów są w stanie wprowadzić nowe rozwiązania legislacyjne pod obrady Sejmu. Posłowie biorą udział w posiedzeniach Sejmu, mają prawo o zadawania pytań i interpelacji poselskich członkom Rady Ministrów. Parlamentarzyści obradują w licznych komisjach (stałych lub specjalnych), powołanych do rozpatrywania różnego rodzaju spraw z zakresu administrowania państwem i życia publicznego. W Sejmie - w komisjach sejmowych, w Senacie - w komisjach senackich. W komisjach dyskutuje się też projekty nowych rozstrzygnięć legislacyjnych (głosowanie nad projektem ustaw w komisjach sejmowych to niezbędny etap procesu legislacyjnego, którego ukoronowaniem jest uchwalenia nowego prawa, obowiązującego wszystkich obywateli Rzeczpospolitej). Proces legislacyjny rozpoczyna się od tzw. złożenia nowego projektu ustawy do laski marszałkowskiej (prawo to przysługuje rządowi, prezydentowi, Senatowi i posłom lub stutysięcznej grupie obywateli). Po pierwszym czytaniu w Sejmie projekt ustawy zostaje odrzucony lub przesłany do komisji, a po naniesieniu poprawek trafia na drugie czytanie do Sejmu. Posłowie po debacie i kolejnym wniesieniu poprawek głosują ostatecznie nad projektem ustawy (po tzw. trzecim czytaniu). Jeśli wynik głosowania jest pozytywny, projekt ustawy przechodzi do Senatu. Senat opiniuje projekt ustawy i wnosi ewentualne poprawki. Projekt wraca po obrady Sejmu, który może przyjąć lub odrzucić poprawki Senatu. Po decyzji Sejmu projekt ustawy dociera do Prezydenta, który może go podpisać, skierować do Trybunału Konstytucyjnego lub skorzystać z prawa veta. Rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne. Veto prezydenckie może zostać odrzucone większością 3/5 głosów przy obecności połowy ustawowej liczby posłów. Jeśli tak się stanie Prezydent RP musi ustawę podpisać. Ustawa wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia w urzędowym Dzienniku Ustaw (chyba, że posłowie uchwalili tzw., vacatio legis, czyli przewidzieli pewien okres czasu na zmianę porządku prawnego).
W Sejmie i Senacie obecnej kadencji, wybranym na lata 2001-2005 funkcjonują następujące kluby parlamentarne:
• Klub Sojuszu Lewicy Demokratycznej
• Klub Platformy Obywatelskiej
• Klub Samoobrony RP
• Klub Prawa i Sprawiedliwości
• Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego
• Klub Ligi Polskich Rodzin
• Klub Unii Pracy
Polski parlament pełni przede wszystkim funkcję prawodawczą, stanowiąc prawo obowiązujące wszystkich polskich obywateli. Sejm stanowi prawo poprzez uchwalanie ustaw, aktów prawnych najwyższego rzędu, stojących tylko nieco niżej od Konstytucji RP. W ustawach Sejm może upoważnić Prezesa Rady Ministrów do wydawania szczegółowych rozporządzeń regulujących najmniejsze przejawy życia publicznego. Posłów i senatorów chroni immunitet, tzn. że w czasie pełnienia swoich obowiązków nie mogą być aresztowani, postawieni w stan oskarżenia, sądzeni i skazani bez zgody Sejmu (lub w przypadku senatorów - Senatu).Posłowie mają bezpośredni wpływ na działania władzy wykonawczej. Funkcjonowanie gabinetu, który utracił poparcie większości w Sejmie, w szybkim czasie może okazać się zupełnie niemożliwe. Szczegółowo najważniejsze zapisy odnośnie powoływania Rządu określa artykuł 154 Konstytucji. Jednym z najważniejszych uprawnień Sejmu jest uchwalanie budżetu państwa. Sejm decyduje w praktyce o dochodach i wydatkach państwa, mając tym samym wpływ nie tylko na kondycję polskiej gospodarki, bezpieczeństwo państwa lecz również na codzienne życie wielu polskich obywateli. Ważna jest również funkcja kontrolna parlamentu, która przejawia się m.in. przez uprawnienie do korzystania z votum nieufności, wpływ na skład Rady Ministrów czy powoływanie specjalnych komisji śledczych do zbadania konkretnych spraw, bulwersujących opinię publiczną. Parlament pełni też funkcję kreacyjną, mając prawo do mianowania najwyższych urzędników państwowych, takich jak: Rzecznik Praw Obywatelskich, prezes Najwyższej Izby Kontroli (najważniejszej instytucji kontrolnej) czy prezes Narodowego Banku Polskiego, decydujący o polityce finansowej państwa, lub członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, instytucji kontrolującej rynek mediów elektronicznych. Funkcja kreacyjna parlamentu przejawia się również poprzez uchwalanie votum zaufania członkom powoływanej przez Prezydenta Rady Ministrów.
Prace parlamentu koordynują następujące organy:
• Marszałkowie Sejmu i Senatu
• Prezydium Sejmu i Senatu (Marszałkowie i Wicemarszałkowie)
• Konwent Seniorów (Marszałkowie, Wicemarszałkowie i przewodniczący klubów parlamentarnych)
• Komisje sejmowe i senackie
Rada Ministrów, czyli polski rząd składa się z kilkunastu szefów ministerstw i instytucji centralnych. Rada Ministrów jest organem władzy wykonawczej. Ustawa o działach administracji publicznej daje Premierowi, który stoi na czele Rady Ministrów, duże możliwości kształtowania jej składu osobowego. Premier może tworzyć, łączyć lub likwidować resorty oraz zmieniać zakres ich kompetencji, a także składać do Prezydenta RP wnioski o poszerzenie Rady Ministrów o tzw. ministrów bez teki, koordynatorów części prac Rady Ministrów, np. reformy systemu oświaty czy reformy zdrowia. Do Rady Ministrów mogą być powoływani również przewodniczący określonych w ustawach komitetów, np. Komitetu Integracji Europejskiej. Skład Rady Ministrów proponuje Premier i składa w tej sprawie wniosek do Prezydenta RP, który powołuje Radę Ministrów i odbiera od niej przysięgę na wierność Konstytucji i innym prawom Rzeczpospolitej Polskiej. W polskim systemie politycznym skład Rady Ministrów odzwierciedla na ogół proporcje w układzie koalicyjnym, stanowiska wicepremierów rezerwuje się dla liderów ugrupowań koalicyjnych, a pozostałe resorty dzieli według ich znaczenia, specyfiki i wielkości koalicyjnego partnera. Jeśli więc w koalicji rządzącej znajdzie się partia reprezentująca interesy mieszkańców wsi, to jej lider niemal na pewno otrzyma tekę ministra rolnictwa i stanowisko wicepremiera. Obecnie Rada Ministrów składa się z Premiera i 17 ministrów:
• Marek Belka - Prezes Rady Ministrów
• Mirosław Gronicki - Minister Finansów
• Izabela Jaruga -Nowacka - Wicepremier, Minister Polityki Społecznej
• Krzysztof Opawski - Minister Infrastruktury
• Wojciech Olejniczak - Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
• Włodzimierz Cimoszewicz - Minister Spraw Zagranicznych
• Ryszard Kalisz - Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
• Jerzy Szmajdziński - Minister Obrony Narodowej
• Jacek Socha - Minister Skarbu Państwa
• Jerzy Swatoń - Minister Środowiska
• Andrzej Kalwas - Minister Sprawiedliwości
• Jerzy Hausner - Wiceprezes Rady Ministrów, Minister Gospodarki i Pracy
• Marek Balicki - Minister Zdrowia
• Mirosław Sawicki - Minister Edukacji Narodowej i Sportu
• Michał Kleiber - Minister Nauki, Przewodniczący Komitetu Badań Naukowych
• Waldemar Dąbrowski - Minister Kultury
• Sławomir Cytrycki - Minister, członek Rady Ministrów
Rada Ministrów kieruje bieżącą polityką państwa, zapewnia wykonanie ustaw poprzez wydawanie rozporządzeń, koordynuje i kontroluje prace administracji rządowej, zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne państwa oraz porządek publiczny, chroni interesy Skarbu Państwa oraz uchwala projekt budżetu i kieruje jego wykonaniem. Rada Ministrów zawiera również umowy międzynarodowe wymagające ratyfikacji i może wypowiadać inne umowy międzynarodowe. Członkowie Rady Ministrów odpowiadają solidarnie przed Sejmem za działalność rządu, mogą tez ponosić odpowiedzialność indywidualną za działania powierzone im przez Premiera lub leżące w kompetencjach ich ministerstw. Za naruszenie prawa lub popełnienie przestępstwa w związku z zajmowanym stanowiskiem, każdy minister może odpowiadać przed Trybunałem Stanu, specjalnym sądem powołanym przez Sejm. W skład Trybunału Stanu mogą wchodzić przewodniczący, 2 zastępców przewodniczącego i 16 członków wybieranych przez Sejm spoza grona posłów i senatorów na czas kadencji Sejmu. Zastępcy przewodniczącego Trybunału oraz co najmniej połowa członków Trybunału Stanu powinni mieć kwalifikacje wymagane do zajmowania stanowiska sędziego. Przedstawicielami Rady Ministrów na terytorium Rzeczpospolitej są wojewodowie. Jest ich tylu, ile województw tzn. 16. Wojewodom podlega administracja rządowa na obszarze poszczególnych województw. Urzędnicy podlegający wojewodom, a także urzędnicy pracujący w urzędach centralnych i ministerstwach tworzą korpus służby cywilnej, niezależną politycznie administrację realizującą zadania administracyjne. Zwierzchnikiem korpusu służby cywilnej jest Prezes Rady Ministrów. Oprócz korpusu służby cywilnej w Kancelarii Prezesa RM i w ministerstwach istnieją również tzw. Gabinety Polityczne, czyli zespoły doradców opracowujące szczegółowe założenia polityki rządu i poszczególnych ministerstw.
Instytucja prezydenta państwa wybieranego w wyborach powszechnych nie ma w Polsce długiej tradycji. Po odzyskaniu niepodległości w roku 1918 prezydentów państwa wybierał parlament. Pierwszym polskim prezydentem wybranym w powszechnych wyborach w 1990 roku był Lech Wałęsa. Jego wybór niektórzy historycy utożsamiają z ostatecznym końcem dominacji komunistycznej i narodzinami III Rzeczpospolitej (Lech Wałęsa przejął insygnia prezydenckie II Rzeczpospolitej z rąk ostatniego Prezydenta RP na Uchodźstwie - Ryszarda Kaczorowskiego). Obecnie urzędujący prezydent - Aleksander Kwaśniewski - jest drugą osobą wybraną przez polskich obywateli na to stanowisko. Prezydent Aleksander Kwaśniewski jest popularnym i lubianym politykiem. W wyborach w 2000 roku już w I turze uzyskał ponad 50% poparcia. Sympatia społeczeństwa dla urzędującego prezydenta utrzymuje się stale na wysokim poziomie. Jednak Aleksander Kwaśniewski pełni swój urząd już drugą kadencję i zgodnie z Konstytucją RP nie może ubiegać się o ponowny wybór. Kolejne wybory prezydenckie powinny odbyć się jesienią 2005 roku. W polskim systemie prawnym prezydent odgrywa bardzo ważną rolę. Choć nie ma tak szerokich uprawnień jak np. prezydent Republiki Francuskiej czy prezydent USA, który stoi na czele rządu, to jednak jego możliwości wpływania na życie publiczne są znaczne. Prawa i obowiązki prezydenta określa Konstytucja RP (z kwietnia 1997 r.). Według obowiązującej ustawy zasadniczej Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej jest głową państwa, najwyższym przedstawicielem Polski i gwarantem ciągłości władzy państwowej. Oznacza to, że prezydent stoi na czele władzy wykonawczej, jest powołany do reprezentowania polskich interesów na arenie międzynarodowej, czuwa nad przestrzeganiem Konstytucji i ma obowiązek troszczyć się o bezpieczeństwo państwa. Prezydent zarządza wybory do Sejmu i Senatu, w szczególnych przypadkach ma prawo do skracania ich kadencji. Może zarządzić referendum ogólnonarodowe w ważnych dla państwa sprawach, wymagających decyzji wszystkich obywateli (takim referendum było np. głosowanie w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej). Prezydent ma wolny wybór w powoływaniu Prezesa Rady Ministrów, w praktyce nie zdarza się jednak by prezydent powierzył zadanie formowania nowego gabinetu politykowi, który nie ma poparcia sejmowej większości. Prezydent RP ma bezpośrednią możliwość wpływania na proces stanowienia prawa, poprzez prawo veta wobec ustaw, które Sejm może co prawda odrzucić, ale większością aż 3/5 głosów, przy obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów (230). Może też przed podpisaniem ustawy zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie jej zgodności z Konstytucja RP, co w praktyce miewa decydujący wpływ na proces legislacyjny. Pełniąc rolę najwyższego reprezentanta państwa polskiego prezydent ratyfikuje i wypowiada umowy międzynarodowe, mianuje i odwołuje ambasadorów oraz przyjmuje listy uwierzytelniające od przedstawicieli innych państw. Prezydent decyduje również o przyznawaniu odznaczeń i orderów państwowych. Ma również prawo łaski, tzn. może uchylać ostateczne orzeczenia sądowe (w praktyce prezydent konsultuje tego rodzaju decyzje z Ministrem Sprawiedliwości). Prezydent jest również zwierzchnikiem Sił Zbrojnych, mianuje Szefa Sztabu Generalnego i dowódców wszystkich rodzajów wojsk, a w czasie wojny mianuje Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych i może zarządzić powszechną mobilizację. Prezydent wykonuje swoje zadania z pomocą urzędów: Kancelarii Prezydenta RP i Biura Bezpieczeństwa Narodowego oraz Zespołu Doradców Prezydenta RP.
Prezes Rady Ministrów reprezentuje Radę Ministrów i kieruje jej pracami, sprawuje nadzór nad samorządem terytorialnym w granicach i formach określonych w Konstytucji i ustawach, jest zwierzchnikiem służbowym pracowników administracji rządowej (zwierzchnikiem korpusu służby cywilnej). Prezes Rady Ministrów może pełnić jednocześnie funkcję szefa jednego z resortów lub przewodniczącego komitetów (obecny Premier jest przewodniczącym Komitetu Integracji Europejskiej). Premier może być równocześnie posłem na Sejm RP. Nie może natomiast pełnić urzędu Prezydenta RP, ani też innych wysokich urzędów państwowych takich, jak Prezes NIK, Prezes NBP czy Rzecznik Praw Obywatelskich. Desygnowany Prezes Rady Ministrów ma swobodę w doborze współpracowników - członków Rady Ministrów. Wybrany przez niego gabinet musi być zatwierdzony przez Sejm poprzez udzielenie votum zaufania. Nominacje ministerialne podpisuje i wręcza Prezydent RP. Premier oraz jego ministrowie składają przed Prezydentem RP przysięgę następującej treści: "Obejmując urząd Prezesa Rady Ministrów uroczyście przysięgam, że dochowam wierności postanowieniom Konstytucji i innym prawom Rzeczypospolitej Polskiej, a dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem". Przysięga może być zakończona słowami "Tak mi dopomóż Bóg". Konstytucja RP stoi na straży stabilnych rządów większości parlamentarnej, dlatego odwołanie Prezesa Rady Ministrów z pełnionego stanowiska przed wygaśnięciem kadencji Sejmu jest skomplikowane i trudne do przeprowadzenia. Sejm wyraża Radzie Ministrów votum nieufności większością ustawowej liczby posłów na wniosek zgłoszony przez co najmniej 46 posłów i wskazujący imiennie kandydata na Prezesa Rady Ministrów (tzw. konstruktywne votum nieufności). Wniosek o podjęcie takiej uchwały może być poddany pod głosowanie nie wcześniej niż po upływie 7 dni od dnia jego zgłoszenia. Powtórny wniosek może być zgłoszony nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od dnia zgłoszenia poprzedniego wniosku. Powtórny wniosek może być zgłoszony przed upływem 3 miesięcy, jeżeli wystąpi z nim co najmniej 115 posłów. Prezes Rady Ministrów składa dymisję Rady Ministrów na pierwszym posiedzeniu nowo wybranego Sejmu, a także w razie: nie uchwalenia przez Sejm votum zaufania dla Rady Ministrów, wyrażenia Radzie Ministrów votum nieufności lub rezygnacji z innych powodów. Prezydent Rzeczypospolitej, przyjmując dymisję Rady Ministrów, powierza jej dalsze sprawowanie obowiązków do czasu powołania nowej Rady Ministrów, zachowując tym samym ciągłość władzy i kontrolę nad działaniem administracji rządowej.
Jednak…. Nie wszystko w Polsce jest takie różowe i proste. Jednym z największych problemów, problemów jakimi boryka się nasz kraj jest korupcja, czyli nadużywanie urzędu publicznego dla korzyści prywatnych (np. firmy, którą się reprezentuje) lub osobistych (swoich lub swoich bliskich).

W społeczeństwie powszechna jest opinia (93% wskazań), że korupcja w Polsce stanowi duży problem. Od lipca 2000 roku wyraźnie wzrósł (z 46% do 68%) odsetek osób uważających, że jest to bardzo duży problem.

Dziesięć lat temu co trzeci badany sądził, że korupcja w Polsce jest bardzo dużym problemem, natomiast obecnie (badanie przeprowadzone w 2001 roku) tego zdania jest ponad dwie trzecie ankietowanych. Tylko w ciągu ostatniego roku odsetek uważających korupcję za bardzo duży problem wzrósł o 22 punkty. Ocena wagi problemu jest dość zgodna i niezbyt zróżnicowana ze względu na cechy społeczno-demograficzne ankietowanych. O tym, że korupcja jest problemem bardzo dużym, nieco częściej niż pozostali przekonani są badani w wieku od 45 do 64 lat, natomiast relatywnie rzadziej - najmłodsi respondenci. Częściej niż pozostali jako bardzo duży problem postrzegają korupcję osoby biorące udział w praktykach religijnych kilka razy w tygodniu (76%) oraz w ogóle nieuczestniczące w życiu religijnym (86%), a także badani o lewicowych poglądach politycznych (por. tab. aneksowe).

Zdaniem ponad połowy ankietowanych, korupcja w naszym kraju w jednakowym stopniu dotyczy środowisk związanych zarówno z obecnym rządem, jak i z opozycją parlamentarną. Co czwarty respondent przypisuje tego rodzaju nadużycia przede wszystkim środowiskom bliskim rządowi, a jedynie 3% posądza o nie głównie środowiska opozycyjne.

Jeszcze jednym problemem rządu (z którym sobie nie radzi) jest dziura budżetowa, którą nasi politycy próbują załatać nakładając na obywateli nowe podatki i wymagania (np. kasy fiskalne dla taksówkarzy i fryzjerek – głupota) i nie zdają sobie sprawy, że to tylko pogarsza sytuację polskiego skarbu państwa.

Moim zdaniem Polska nie jest najgorszym krajem, jakim mogłaby być. Oczywiście, polski rząd pozostawia wiele do życzenia, ale cóż… to są tylko ludzie. I jak wszyscy miewają czasem zaćmienia. Dążą tylko do pieniędzy i do władzy. Dwa bardzo negatywnie wpływające na siebie czynniki. Gdyby nie nasi politycy w Polsce wiele by się zmieniło. Na lepsze.