Królestwo Dawida i Salomona
Ok. 1010 r. p.n.e. królem został obwołany Saul, wódz w wojnie przeciw Ammonitom,. Po krótkim okresie panowania zginął w walce z Filistynami na równinie Jezreel. Na północy na krótko panowanie objął syn Saula - Iszbaal, zaś na południu ok. 1000-961 r. p.n.e. Dawid. Ten ostatni został namaszczony na króla w Hebronie. Dokonał on zjednoczenia Judei i Izraela, prowadził zwycięskie wojny z Filistynami i zdobył Jerozolimę, która po przeniesieniu tam Arki Przymierza oraz ustanowieniu aparatu administracyjnego stała się sakralną i polityczną stolicą państwa. Dzięki użyciu wojsk najemnych Dawid odniósł zwycięstwa także nad Moabitami, Ammonitami i Edomitami. Po podboju wszystkich państw-miast w Kanaanie Izrael stał się potęgą.
Po śmierci Dawida (ok. 961 p.n.e.) rządy objął jego syn Salomon (zm. 922 p.n.e.), będący zięciem faraona. Ten wybitny dyplomata, mimo swych ogromnych talentów politycznych, utracił prowincje aramejskie i dopuścił do odrodzenia się państwa Edomitów. Wielkie bogactwo, zdobyte przy pomocy króla Tyru Hirama, pochodzące z handlu arabskiego, posłużyło Salomonowie do sfinansowania rozbudowy Jerozolimy (pałac, świątynia Jahwe). Scentralizowane państwo ściągało podatki i egzekwowało prace przymusowe. Kraj został podzielony na 12 prowincji; każda z nich przez miesiąc w roku miała obowiązek utrzymywać dwór królewski. Utworzono oddział rydwanów bojowych.
Po śmierci Salomona w 922 r. p.n.e. nastąpił jednak rozpad państwa na królestwa Judy (południowe ze stolicą w Jerozolimie), rządzone przez Roboama i Izraela (północne, ze stolicą najpierw w Sychem, a potem w Tirsie, Penuel i w Samarii) pod rządami Jeroboama, który w starych sanktuariach Dan i Betel stworzył własne ośrodki kultu.