Faszyzm w Niemczech i we Włoszech

Faszyzm włoski

Mimo, że Włochy znalazły się wśród zwycięzców I wojny światowej, okazało się, że była ona dla tego państwa zbyt trudnym zadaniem. Wysiłek wojenny obnażył słabość gospodarki włoskiej, nastąpił ostry kryzys gospodarczo-ekonomiczny. Armia włoska była osłabiona, zyski terytorialne odniesione na wojnie nie dorównywały potrzebom, powstało, więc przekonanie o tzw. okaleczonym zwycięstwie. Powracający z wojny żołnierze nie mieli żadnych perspektyw, zaczęli tworzyć związki kombatantów, tzw. facio (czyt. faszio), skąd właśnie wywodzi się nazwa faszyzm.
Faszyzm to cały zespół doktryn i poglądów z dziedziny rasizmu i elitaryzmu. Sam nurt jest nacjonalistyczny, czyli głosi przede wszystkim dobro swego narodu a wszelkie jego klęski lub niepowodzenia widzi w czynnikach zewnętrznych, bądź też w zdrajcach i niszczycielach państwa.
Powstanie faszyzmu włoskiego wiąże się nierozerwalnie z osobą Benito Mussoliniego. 23 Marca 1919 roku powołał on w Mediolanie organizację, której trzon stanowić mieli zdemobilizowani żołnierze. Nowo utworzona grupa nie uzyskała początkowo żadnego społecznego poparcia i choć stanęła w listopadzie 1919 roku do wyborów, nie zdołała zdobyć nawet jednego mandatu. Rozwój wypadków działał jednak na korzyść Mussoliniego. Rządy premiera Francesco Nittiego pogrążyły kraj w anarchii, strajki ogarnęły wszystkie dziedziny gospodarki. Wówczas to Mussolini pod hasłami ratowania kraju, wezwał do wojny domowej. Jego zorganizowane na wzór wojskowy zastępy faszystów podejmować zaczęły różne ”karne” akcje, najczęściej wymierzone w komunizujące związki zawodowe, tzw. Syndykalistów, czym pozyskiwali sobie sterroryzowanych właścicieli zakładów. W kolejnych wyborach w roku 1921 faszyści zdobyli już 35 mandatów. Na kongresie w Rzymie, w listopadzie 1921 roku, faszystowskie grupy ogłosiły się stronnictwem: Narodową Partią Faszystowską. Mussolini nie taił już, że postanowił ująć w swe ręce ster władzy państwowej i że dokona tego wbrew parlamentowi – przemocą. Na zwołanym w Neapolu 24 października 1922 roku kongresie wydał rozkazy mobilizacyjne „marszu na Rzym”.
O świcie 28 października w kierunku stolicy Włoch wyruszyły uzbrojone oddziały faszystów przybranych w czarne koszule. Mimo, iż aktualny premier Facta, doradził królowi ogłoszenie stanu oblężenia i użycie wojska dla likwidacji faszyzmu, ten postanowił podjąć narzucone sytuacją ryzyko i ofiarował Mussoliniemu misję utworzenia rządu. Pierwszy gabinet Mussoliniego nie miał jeszcze wyłącznie faszystowskiego oblicza. Jego rządy przybierały jednak coraz bardziej charaktery dyktatorskie. 25 Stycznia 1924 roku ukazał się dekret rozwiązujących izbę deputowanych, zaś nowe wybory, przeprowadzone na podstawie zmienionej ordynacji, przyniosły zdecydowane zwycięstwo faszystom. Dopiero wówczas opozycja antyfaszystowska przybrała na sile. Ich prasa była pełna opisów różnych aktów bezprawia i gwałtów dokonanych przez „czarne koszule”. Szczególne oburzenie wywołał skrytobójczy mord na osobie socjalistycznego posła Giacomo Matteotiego. Nie powstrzymało to jednak Mussoliniego przed doprowadzeniem do końca wytyczonych przez siebie celów. Już w końcu lat dwudziestych został urzeczywistniony nowy model ustroju państwowego. Główną rolę odgrywała w nim scentralizowana, oparta o system wodzowski Narodowa Partia Faszystowska. Jej organ kolegialny – Wielka Rada Faszystowska – spełniała równocześnie funkcję jedynej kolegialnej instytucji państwowej.
Na zakończenie warto dodać, że w latach międzywojennych w całej prawie Europie na popularności zyskiwały tzw. rządy silnej ręki, tzn.: w momencie kryzysu cała lub większość władzy skupiała się w ręku jednej osoby. Nie zawsze był to system totalitarny czy faszyzm. Istnieje pojęcie: autokratyzm oznaczające rządy właśnie "silnej ręki" taka sytuacja zaistniała w latach 20-tych w Polsce, kiedy władzę przejął marszałek Józef Piłsudski, jednak musimy zapamiętać, że nigdy nie wolno jego rządów utożsamiać z totalitaryzmem bądź faszyzmem. Autorytaryzm i totalitaryzm to dwa odrębne pojęcia.



Faszyzm niemiecki

Przełom wieków to początek zmierzchu światowego imperium brytyjskiego, co dało równocześnie początek kolejnej rundy walki o panowanie nad światem i o nowy podział świata. W tym czasie na politycznej arenie pojawiają się Niemcy. Powstało Cesarstwo Niemieckie (II rzesza), co likwidowało rozdrobnienie polityczne kraju. W tym okresie ekspansja struktur politycznych odbywała się na tereny etnicznie spójne, a następnie pod pretekstem „Nowego porządku Europy” stała się celem niemieckiej polityki. „Nowy porządek” przejawił się podczas wojny przeciwko Francji. Wówczas pojawia się termin Europa Środkowa, który był wyrazem niemieckiej wizji geopolitycznej i ideologicznej. W ciągu następnego okresu następowało zbrojenie Cesarstwa Niemieckiego, a gospodarcza i polityczna ekspansja służyła licznym teoriom mającym zatuszować wolę podbojów. Chciano w ten sposób osiągnąć wspomniany europejski „Nowy porządek” przez dyktowanie pojęć „rasa”, „ziemia”, „przestrzeń”. Niemiecka agresja przyjmuje na początku postać polityki kolonialnej na terenie Afryki, Dalekiego Wschodu i Oceanii. Niedługo później dąży do panowania nad całym światem, głosząc, że „Nowy porządek” służy tylko i wyłącznie pokojowi. Jego celem ma być uwolnienie uciskanego w Europie narodu jak również rozszerzenie postępu gospodarczego i politycznego. To wówczas wzrosła postawa nacjonalistyczna jako ideologia stawiająca interesy własnego narodu ponad wszelkie inne wartości. Postuluje podporządkowanie wszelkich problemów politycznych i społecznych walce o interesy narodowe przeciwko innym narodom. Według tej ideologii wszelkie działania polityczne podejmowane są w celu podniesienia siły własnego narodu, a także oceniane przez pryzmat jego dobra i interesów.
Te narastające sprzeczności interesów w Europie można było rozwiązać tylko za pomocą konfliktu zbrojnego. Mająca na celu nowy podział świata I wojna światowa spowodowała głębokie zmiany na mapie politycznej świata i Europy, który był wynikiem układu sił i kompromisu. Niemcy po przegraniu I wojny światowej zmuszone do przyjęcia warunków pokojowych utraciły znaczną część terytoriów, oraz musiały płacić ogromne odszkodowania. Mimo podpisania Traktatu Wersalskiego, nie przyczynił się on do usunięcia sprzeczności istniejących przed wojną, spowodował nowe konflikty pomiędzy krajami zwycięskimi i zwyciężonymi. Niemiecka polityka zagraniczna modyfikuje, co prawda środki działania, ale cel pozostaje ten sam. „Nowy porządek Europy” przybiera nowe etapy:•1. Rewizja Wersalskiej Umowy Pokojowej w celu uzyskania ponownie utraconych terytoriów
2. Awans do „równorzędnych” potęg militarnych Europy
3. Kontynentalna rola przywódcza.
Następuje powrót do idei Europy Środkowej w oparciu o rasistowskie elementy zawarte w geopolityce Friedricha Ratzela, głoszącej pojęcie „przestrzeni życiowej” jako siły politycznej. Porównując państwo do organizmu biologicznego uważał, że musi ono stale współzawodniczyć o przestrzeń i surowce. Jako twórca determinizmu geograficznego (geopolityki) głosił, że środowisko geograficzne warunkuje, determinuje rozwój społeczeństw i od niego zależy rozmieszczenie ludności, stopień rozwoju cywilizacji, kierunki polityki, gospodarki, kultury i innych zjawisk społecznych.
Tym, który wywarł decydujący wpływ na dalszy rozwój i kierunek geopolityki w Niemczech był R. Kjellen, który uważał, że państwo stale współzawodniczy z sąsiadującymi państwami, chcąc zdobyć prawo do przewodzenia innym. Małe państwa, chcąc cokolwiek znaczyć, muszą poszerzać swe terytorium. Państwa większe powinny rozciągać władzę lub zwierzchnictwo, a na świecie powinno istnieć tylko kilka bardzo dużych i krańcowych silnych państw-mocarstw.
Kjellen widział Europę jako super państwo kontrolowane przez Niemcy.
Teorie te rozbudował Haushofer dodając elementy kultu rasy i wodza oraz niemieckiego szowinizmu, który uznaje prawo własnego narodu do podbojów i panowania nad innymi narodami. Tak rozumiany, stał się podstawą faszyzmu i nazizmu. Była to reakcja na wspomniany już Traktat Wersalski, który w brutalny sposób rozerwał naturalny organizm Niemiec.
Powstała nowa demokratyczna republika miała bardzo utrudniony start a sytuacja w kraju była tak niestabilna, że groziło to upadkiem demokratycznego systemu. Niemcy podzieliły się na zwalczające się obozy, z których dwa skrajne – komuniści i skrajna prawica – głosiły otwarcie antydemokratyczne poglądy. Powstały, na podstawie ogólnego kryzysu kapitalizmu i w opozycji wobec działalności socjalistów i komunistów, faszyzm głosił hasła skrajnie nacjonalistyczne, antydemokratyczne i antyliberalne. W Niemczech zwany nazizmem (narodowym socjalizmem) bądź hitleryzmem był oficjalną ideologią partii NSDAP, której przywódcą był jego twórca Adolf Hitler. Jej program miał charakter nacjonalistyczny i silnie antysemicki. W swoich tezach głosił, że wojna była wynikiem zdrady Żydów, socjalistów, komunistów i innych nienarodowych ugrupowań. To Żydom Hitler przypisywał antyniemieckie działania w czasie konferencji wersalskiej i opracowanie głównych założeń traktatu.
Ideologia faszyzmu oparta na nacjonalistycznych doktrynach przyjmuje zasadę, że obowiązki człowieka wobec własnego narodu zwalniają go od wszelkich zobowiązań moralnych wobec innych narodów, jeśli te zobowiązania nie są zgodne z dążeniami własnego narodu. Wyrażała się w egoizmie narodowym – etnocentryzmie, w wyolbrzymianiu zalet własnego narodu i żądań dla niego specjalnych przywilejów. Odznaczał się pogardą, nietolerancją i wrogością wobec innych narodów, wyznawał wyższość własnego narodu nad wrogiem. Nazizm wysuwał tezy o nadrzędności rasy aryjskiej (Niemców), stanowiącej rasę panów. Miał wychowywać lepszych ludzi i eliminować gorsze gatunki, dążył do wyeliminowania jednostek kryminalnych, a zarazem do stworzenia brutalnych zabójców „blond bestii” jako najdoskonalszych okazów ludzkości.
Faszyzm w Europie rozwijał się i szybko rozszerzał swe wpływy
w rezultacie spustoszeń, jakie poczyniła pierwsza wojna światowa i spowodowała przez nie pustka polityczna oraz duchowa. Cały Faszyzm niemiecki


Przełom wieków to początek zmierzchu światowego imperium brytyjskiego, co dało równocześnie początek kolejnej rundy walki o panowanie nad światem i o nowy podział świata. W tym czasie na politycznej arenie pojawiają się Niemcy. Powstało Cesarstwo Niemieckie (II rzesza), co likwidowało rozdrobnienie polityczne kraju. W tym okresie ekspansja struktur politycznych odbywała się na tereny etnicznie spójne, a następnie pod pretekstem „Nowego porządku Europy” stała się celem niemieckiej polityki. „Nowy porządek” przejawił się podczas wojny przeciwko Francji. Wówczas pojawia się termin Europa Środkowa, który był wyrazem niemieckiej wizji geopolitycznej i ideologicznej. W ciągu następnego okresu następowało zbrojenie Cesarstwa Niemieckiego, a gospodarcza i polityczna ekspansja służyła licznym teoriom mającym zatuszować wolę podbojów. Chciano w ten sposób osiągnąć wspomniany europejski „Nowy porządek” przez dyktowanie pojęć „rasa”, „ziemia”, „przestrzeń”. Niemiecka agresja przyjmuje na początku postać polityki kolonialnej na terenie Afryki, Dalekiego Wschodu i Oceanii. Niedługo później dąży do panowania nad całym światem, głosząc, że „Nowy porządek” służy tylko i wyłącznie pokojowi. Jego celem ma być uwolnienie uciskanego w Europie narodu jak również rozszerzenie postępu gospodarczego i politycznego. To wówczas wzrosła postawa nacjonalistyczna jako ideologia stawiająca interesy własnego narodu ponad wszelkie inne wartości. Postuluje podporządkowanie wszelkich problemów politycznych i społecznych walce o interesy narodowe przeciwko innym narodom. Według tej ideologii wszelkie działania polityczne podejmowane są w celu podniesienia siły własnego narodu, a także oceniane przez pryzmat jego dobra i interesów.
Te narastające sprzeczności interesów w Europie można było rozwiązać tylko za pomocą konfliktu zbrojnego. Mająca na celu nowy podział świata I wojna światowa spowodowała głębokie zmiany na mapie politycznej świata i Europy, który był wynikiem układu sił i kompromisu. Niemcy po przegraniu I wojny światowej zmuszone do przyjęcia warunków pokojowych utraciły znaczną część terytoriów, oraz musiały płacić ogromne odszkodowania. Mimo podpisania Traktatu Wersalskiego, nie przyczynił się on do usunięcia sprzeczności istniejących przed wojną, spowodował nowe konflikty pomiędzy krajami zwycięskimi i zwyciężonymi. Niemiecka polityka zagraniczna modyfikuje, co prawda środki działania, ale cel pozostaje ten sam. „Nowy porządek Europy” przybiera nowe etapy:•1. Rewizja Wersalskiej Umowy Pokojowej w celu uzyskania ponownie utraconych terytoriów
2. Awans do „równorzędnych” potęg militarnych Europy
3. Kontynentalna rola przywódcza.
Następuje powrót do idei Europy Środkowej w oparciu o rasistowskie elementy zawarte w geopolityce Friedricha Ratzela, głoszącej pojęcie „przestrzeni życiowej” jako siły politycznej. Porównując państwo do organizmu biologicznego uważał, że musi ono stale współzawodniczyć o przestrzeń i surowce. Jako twórca determinizmu geograficznego (geopolityki) głosił, że środowisko geograficzne warunkuje, determinuje rozwój społeczeństw i od niego zależy rozmieszczenie ludności, stopień rozwoju cywilizacji, kierunki polityki, gospodarki, kultury i innych zjawisk społecznych.
Tym, który wywarł decydujący wpływ na dalszy rozwój i kierunek geopolityki w Niemczech był R. Kjellen, który uważał, że państwo stale współzawodniczy z sąsiadującymi państwami, chcąc zdobyć prawo do przewodzenia innym. Małe państwa, chcąc cokolwiek znaczyć, muszą poszerzać swe terytorium. Państwa większe powinny rozciągać władzę lub zwierzchnictwo, a na świecie powinno istnieć tylko kilka bardzo dużych i krańcowych silnych państw-mocarstw.
Kjellen widział Europę jako super państwo kontrolowane przez Niemcy.
Teorie te rozbudował Haushofer dodając elementy kultu rasy i wodza oraz niemieckiego szowinizmu, który uznaje prawo własnego narodu do podbojów i panowania nad innymi narodami. Tak rozumiany, stał się podstawą faszyzmu i nazizmu. Była to reakcja na wspomniany już Traktat Wersalski, który w brutalny sposób rozerwał naturalny organizm Niemiec.
Powstała nowa demokratyczna republika miała bardzo utrudniony start a sytuacja w kraju była tak niestabilna, że groziło to upadkiem demokratycznego systemu. Niemcy podzieliły się na zwalczające się obozy, z których dwa skrajne – komuniści i skrajna prawica – głosiły otwarcie antydemokratyczne poglądy. Powstały, na podstawie ogólnego kryzysu kapitalizmu i w opozycji wobec działalności socjalistów i komunistów, faszyzm głosił hasła skrajnie nacjonalistyczne, antydemokratyczne i antyliberalne. W Niemczech zwany nazizmem (narodowym socjalizmem) bądź hitleryzmem był oficjalną ideologią partii NSDAP, której przywódcą był jego twórca Adolf Hitler. Jej program miał charakter nacjonalistyczny i silnie antysemicki. W swoich tezach głosił, że wojna była wynikiem zdrady Żydów, socjalistów, komunistów i innych nienarodowych ugrupowań. To Żydom Hitler przypisywał antyniemieckie działania w czasie konferencji wersalskiej i opracowanie głównych założeń traktatu.
Ideologia faszyzmu oparta na nacjonalistycznych doktrynach przyjmuje zasadę, że obowiązki człowieka wobec własnego narodu zwalniają go od wszelkich zobowiązań moralnych wobec innych narodów, jeśli te zobowiązania nie są zgodne z dążeniami własnego narodu. Wyrażała się w egoizmie narodowym – etnocentryzmie, w wyolbrzymianiu zalet własnego narodu i żądań dla niego specjalnych przywilejów. Odznaczał się pogardą, nietolerancją i wrogością wobec innych narodów, wyznawał wyższość własnego narodu nad wrogiem. Nazizm wysuwał tezy o nadrzędności rasy aryjskiej (Niemców), stanowiącej rasę panów. Miał wychowywać lepszych ludzi i eliminować gorsze gatunki, dążył do wyeliminowania jednostek kryminalnych, a zarazem do stworzenia brutalnych zabójców „blond bestii” jako najdoskonalszych okazów ludzkości.
Faszyzm w Europie rozwijał się i szybko rozszerzał swe wpływy
w rezultacie spustoszeń, jakie poczyniła pierwsza wojna światowa i spowodowała przez nie pustka polityczna oraz duchowa. Cały kontynent przeżywał wstrząs wywołany gwałtownym kryzysem.
Na połowie jego obszaru upadł stary, konserwatywny porządek społeczny, a nowy jeszcze nie został ostatecznie uznany. Zniknęły moralne pewniki przedwojennego świata; klasa średnia zubożała. Wielu uważało, że to, co jeszcze pozostało z cywilizacji europejskiej, jest zagrożone przez nowe, tajemnicze i bardzo zaraźliwe zjawisko – bolszewizm. Toteż wszyscy, którzy uznawali potrzebę silnego przywództwa politycznego i nowego porządku społecznego, lecz zarazem odrzucali komunizm z racji jego internacjonalizmu i egalitaryzmu, szukali politycznych alternatyw.
Wiele podstawowych założeń faszyzmu nie było nowych, pojawiały się już na długo przed wybuchem pierwszej wojny światowej. Faszyzm był przede wszystkim nacjonalistyczny, elitystyczny i antyliberalny, a poza tym militarystyczny. Istniała jednak podstawowa różnica pomiędzy ruchem faszystowskim i przedwojennymi partiami prawicowymi. O ile ten pierwszy obstawał przy dalekosiężnych, nawet rewolucyjnych zmianach, o tyle konserwatyści pomimo krytykowania demokracji parlamentarnej uznawali zasadę podziału władzy. Faszyści natomiast pragnęli dla siebie władzy absolutnej i mieli świadomość, że chcąc ten cel osiągnąć, muszą zastosować całkowicie nowy, pozaparlamentarny sposób działania. Konserwatyści dążyli do zachowania status quo dotychczasowego porządku, faszyści zaś chcieli zaprowadzić nowy porządek, z tego powodu musieli zniszczyć dotychczasowy. Zerwanie Hitlera ze starą niemiecką antydemokratyczną tradycją konserwatywną było bardzo wymowne i nie chodziło bynajmniej o nową taktykę, gdyż istnieje związek pomiędzy doktryną nazistowską a „ideami 1914 roku”, które były nieco unowocześnionymi ideami z lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. I po raz kolejny można tu przytoczyć, że tylko wskutek pierwszej wojny światowej, braku spokoju politycznego i kryzysu ekonomicznego te idee, choć uproszczone i spopularyzowane zdobyły siłę oddziaływania, jakiej wcześniej nie miały. Tego rodzaju idee różniły się w poszczególnych krajach, lecz wszystkie miały swe źródła w niezadowoleniu z ogólnej sytuacji. kontynent przeżywał wstrząs wywołany gwałtownym kryzysem.

Dodaj swoją odpowiedź
Język angielski

faszyzm w niemczech i we włoszech

faszyzm w niemczech i we włoszech...

Język angielski

Na czym polegał faszyzm we Włoszech i na czym polegał faszyzm w Niemczech?

Na czym polegał faszyzm we Włoszech i na czym polegał faszyzm w Niemczech?...

Język angielski

na czym polegał faszyzm we włoszech i na czym polegał faszyzm w niemczech?

na czym polegał faszyzm we włoszech i na czym polegał faszyzm w niemczech?...

Język angielski

opisać w skrócie faszyzm w Niemczech i faszyzm we Włoszech

opisać w skrócie faszyzm w Niemczech i faszyzm we Włoszech...

Historia

Faszyzm w Niemczech jako ustroj totalitarny.

Totalitaryzm to system organizacji państwa zmierzający do rozciągnięcia kontroli nad całością życia politycznego, społecznego i kulturalnego. Państwo totalitarne odrzuca idee demokracji, a interes państwa i jego cele dominują nad interes...