opisać w skrócie faszyzm w Niemczech i faszyzm we Włoszech

Faszyzm włoski Mimo, że Włochy znalazły się wśród zwycięzców I wojny światowej, okazało się, że była ona dla tego państwa zbyt trudnym zadaniem. Wysiłek wojenny obnażył słabość gospodarki włoskiej, nastąpił ostry kryzys gospodarczo-ekonomiczny. Armia włoska była osłabiona, zyski terytorialne odniesione na wojnie nie dorównywały potrzebom, powstało, więc przekonanie o tzw. okaleczonym zwycięstwie. Powracający z wojny żołnierze nie mieli żadnych perspektyw, zaczęli tworzyć związki kombatantów, tzw. facio (czyt. faszio), skąd właśnie wywodzi się nazwa faszyzm. Faszyzm to cały zespół doktryn i poglądów z dziedziny rasizmu i elitaryzmu. Sam nurt jest nacjonalistyczny, czyli głosi przede wszystkim dobro swego narodu a wszelkie jego klęski lub niepowodzenia widzi w czynnikach zewnętrznych, bądź też w zdrajcach i niszczycielach państwa.   Faszyzm niemiecki Przełom wieków to początek zmierzchu światowego imperium brytyjskiego, co dało równocześnie początek kolejnej rundy walki o panowanie nad światem i o nowy podział świata. W tym czasie na politycznej arenie pojawiają się Niemcy. Powstało Cesarstwo Niemieckie (II rzesza), co likwidowało rozdrobnienie polityczne kraju. W tym okresie ekspansja struktur politycznych odbywała się na tereny etnicznie spójne, a następnie pod pretekstem „Nowego porządku Europy” stała się celem niemieckiej polityki. „Nowy porządek” przejawił się podczas wojny przeciwko Francji. Wówczas pojawia się termin Europa Środkowa, który był wyrazem niemieckiej wizji geopolitycznej i ideologicznej. W ciągu następnego okresu następowało zbrojenie Cesarstwa Niemieckiego, a gospodarcza i polityczna ekspansja służyła licznym teoriom mającym zatuszować wolę podbojów. Chciano w ten sposób osiągnąć wspomniany europejski „Nowy porządek” przez dyktowanie pojęć „rasa”, „ziemia”, „przestrzeń”. Niemiecka agresja przyjmuje na początku postać polityki kolonialnej na terenie Afryki, Dalekiego Wschodu i Oceanii. Niedługo później dąży do panowania nad całym światem, głosząc, że „Nowy porządek” służy tylko i wyłącznie pokojowi. Jego celem ma być uwolnienie uciskanego w Europie narodu jak również rozszerzenie postępu gospodarczego i politycznego. To wówczas wzrosła postawa nacjonalistyczna jako ideologia stawiająca interesy własnego narodu ponad wszelkie inne wartości. Postuluje podporządkowanie wszelkich problemów politycznych i społecznych walce o interesy narodowe przeciwko innym narodom. Według tej ideologii wszelkie działania polityczne podejmowane są w celu podniesienia siły własnego narodu, a także oceniane przez pryzmat jego dobra i interesów