Romeo i Julia Recenzja

Romeo i Julia
Światowa prapremiera musicalu "Romeo i Julia" na podstawie sztuki Williama Szekspira odbyła się 8 października 2004 roku w Warszawskiej hali Torwar.
Spektakl obejrzało już ponad 33 000 widzów. Autorem muzyki jest Janusz Stokłosa, teksty piosenek napisał Jan Wermer, a Janusz Józefowicz jest autorem libretta, choreografii i reżyserii. Musical "Romeo i Julia" zapowiadał się jako niezwykłe, niespotykane w Polsce, ogromne przedsięwzięcie. Tak też się stało. Jego sukces obliczany jest na miarę musicalu METRO, które stało się fenomenem artystycznym (1,5 miliona widzów, ponad 1200 spektakli, setki fan klubów zrzeszających młodych ludzi). Na scenie można było spotkać znanych wykonawców i nowe talenty wyłonione spośród kilku tysięcy uzdolnionych młodych ludzi, podczas castingów organizowanych na terenie całego kraju.
"Romeo i Julia" jest naprawdę pięknym widowiskiem przystosowanym do młodego odbiorcy, o czym mogą świadczyć różne slangowe wstawki grających osób.

Najsilniejszym punktem spektaklu jest muzyka, szczególnie utwór "Pani Capuletti" (śpiewa: Joanna Liszowska, muzyka: Janusz Stokłosa, słowa: Jan Wermer) oraz "Rosalina" (śpiewa: Natasza Urbańska, reszta j/w). Dla romantycznych - świetna "Świetlista noc" w wykonaniu Zofii Nowakowskiej i Krzysztofa Rymszewicza.

Dzięki temu, że prapremiera była na, Torwarze, czyli miejscu o dużej powierzchni zupełnie wspaniale wyglądały różne efekty specjalne, na przykład padający deszcz...chyba jeden z lepszych efektów zrobionych na potrzebę tego musicalu.
Tematem musicalu jest miłość dwojga młodych ludzi, nieumiejących odnaleźć porozumienia ze światem dorosłych w chwili rodzącej się wielkiej miłości.
To dramat pokoleń rodziców i dzieci, którzy nie umieją ze sobą rozmawiać, słuchać się i szanować swoich potrzeb.
Młodzieńcza bezkompromisowa miłość napotyka bezwzględność komercyjnego świata rodziców, pochłoniętych swoimi sprawami.
Historia Romea i Julii jest współczesna. Mówi o sprawach zupełnie niepodlegających upływowi czasu. Bezwzględność młodych ludzi w ocenie rzeczywistości, w myśleniu, wartościowaniu jest taka sama: czarno-biała, nie ma w ich widzeniu pośrednich kolorów. Tak zawsze było i będzie. Jest to związane z szaleństwem tego momentu w życiu, gdy doświadcza się pierwszej miłości. Bezdyskusyjność zdarzeń, ocen, stanowisk w chwili tak silnych emocji - to jest absolutnie uniwersalny problem. Potem człowiek nie jest już tak wrażliwy, egoistyczny, staje się zdolny do ponoszenia kompromisów. Myślę, że ta historia zawsze wzruszała, wzrusza i będzie wzruszała ludzi.