Antonio Gaudi

Antonio Gaudi urodził się 25 czerwca 1852 roku, w miejscowości Campo de Tarragona.
Sam jednak twierdził, że urodził się w Riudoms, które leży dokładnie w połowie drogi między Reus a Tarragoną. Miał pięcioro rodzeństwa, lecz dwoje z nich zmarło w dzieciństwie. Gaudi był bardzo chorowitym dzieckiem. Kiedy on i rodzina przeprowadzili się do Reus, ciągłe napady reumatyzmu przeszkadzały mu w nauce. Często ból był na tyle silny, że musiał podpierać się laską, bo inaczej nie mógłby chodzić. Kiedy jednak tylko zdrowie mu pozwalało, chodził na wędrówki i zwiedzał rzymskie ruiny leżące przy drodze do Montereols, często również podziwiał akwedukt "Els Capellans".
Uczęszczał do szkoły mistrza Brenguera, a następnie uczył się w szkole w Palau. W wieku dziewięciu lat rozpoczął naukę w szkole ojców pijarów, lecz przez pierwsze trzy lata jego wyniki pozostawiały wiele do życzenia.
Kiedy jednak zaczął dorastać, zaczął się też dobrze uczyć. Również wtedy stan jego zdrowia bardzo się poprawił i mógł już chodzić na piesze wędrówki z kolegami, a był bardzo zainteresowany w zabytkach Tarragony. W tym czasie Gaudi zaczął również ilustrować ręcznie powielany tygodnik "El Arlequin", a czasem nawet mógł projektować scenografię do przedstawień szkolnych.
W ostatnim roku szkoły średniej przeprowadził się do Barcelony, gdzie ukończył szkołę i przygotowywał się do studiów akademickich. Podczas pięcioletnich studiów otrzymywał jedynie oceny dostateczne.
Po ich ukończeniu, prawie dwudziestoletni Antonio zaczął uczęszczać do szkoły architektonicznej i rozpoczął kurs planowania architektonicznego. Wykładane tam przedmioty nie bardzo mu odpowiadały, więc przeprowadzał własne badania nad wielkimi osiągnięciami architektury.
Najbardziej interesowały go metody konstrukcyjne starożytnych budowli. Kiedy przychodził do matki z ocenami niedostatecznymi, nie mogła pojąć dlaczego jej syn tak źle się uczy. Kiedyś wyjaśnił jej dlaczego - nie umiał nigdy projektować budynku bez wcześniejszego zapoznania się z terenem, więc zaczynał rysunek od rysowania miasta, lasu, pola, czy chat. Wykładowca nie uznawał takiej techniki i zabierał mu kartkę, gdy tylko spostrzegał błąd swojego ucznia.
Antonio Gaudi w naturze szukał inspiracji dla konstrukcji i ornamentyki. To go najbardziej intersowało.
W tym też czasie Antonio rozpoczął pracę z mistrzem murarskim i razem zaczęli budować wodospad w parku Ciutadela. Młody student zauważył, że wodospad jest niestabilny i zrobił projekty poprawkowe, które obejrzał też profesor mechaniki i kiedy dowiedział się, że to student, na którego nikt nie zwracał uwagi, pomógł mu w teście z mechaniki. Antonio słabo wypadł w tym teście, ale profesor podwyższył mu ocenę biorąc pod uwagi właśnie tamte poprawki.
Gdy biblioteka wzbogaciła się o książki historii architektury, wtedy Gaudi stał się najpilniejszym studentem, spędzając więcej czasu w bibliotece niż w domu. Kiedy pojawiły się także pierwsze zdjęcia zabytków greckich i rzymskich, Antonio mawiał, że "czuł się jak w niebie". Przyszły architekt często zwiedzał najważniejsze zabytki miasta i jeszcze po ukończeniu studiów uczestniczył w archeologicznych wyprawach dziekana szkoły Eliasa Rogenta.
Mimo tak napiętego planu zajęć Antoniemu udało się nawiązać wiele przyjaźni. Uwielbiał żartować z kolegami, ale zawsze bez intencji ośmieszania kogokolwiek, czy czegokolwiek. Niestety edukacja Antoniego kosztowała rodzinę sprzedaż części posiadłości. Sam Gaudi ubierał się skromnie i nawet pożyczał książki od kolegów, bo na własne nie było go stać. Dlatego też pracował u wcześniej wspomnianego mistrza murarskiego i nawet dla jednego z profesorów - architekta P. del Villara. Często zarobionymi wtedy pieniędzmi wspomagał rodzinę. Wczesne praktyki uczyniły z niego prawdziwego architekta i konstruktora - miał o wiele łatwiejszy start w zawodzie i przy pierwszych pracach wykazał się mistrzowskim opanowaniem rzemiosła. Tak wyglądały wczesne lata Antonio Gaudiego.
15 marca 1878 roku dostał dyplom architekta i dostał pierwsze zlecenie - na miejską latarnię. Wtedy też zaprojektował okno wystawowe, dla sprzedawczyni rękawiczek. W następnym roku zaprezentował projekt dla związku robotników w Mataro i dostał zlecenie na budowę domu.
Zasady sztuki neogotyzmu poznał znakomicie w 1882 roku, kiedy to współpracował z Joanem Martorellem.
3 listopada 1883 roku przyjął ofertę ukończenia kościoła Sagrady Familii, bo Villar - poprzedni architekt w tym czasie zmarł.
Od 1883 do 1888 pracował nad Casą Vicens (jedna z trzech głównych budowli pod wpływem eklektyzmu), a potem i nad Casą el Capricho.
Pierwszym większym projektem Gaudiego dla hrabiego Euzebio Guella było wybudowanie Gościńca w Les Cortes wraz z zabudowaniami stajennymi, które budował od 1884 do 1887. Hrabia Euzebio Guell był zamożnym katalońskim przedsiębiorcą i mecenasem artystów. Aby zaznaczyć swe arystokratyczne pochodzenie zamówił sobie pałac u mało znanego wówczas architekta, Antonia Gaudiego. Jego budowa przy głównej ulicy Barcelony – Ramblas rozpoczęła się w 1885 roku i trwała 5 lat a jej efekt zaskoczył wszystkich.
Młody twórca dla ozdobienia swego dzieła użył szkiełek i ceramicznych płytek (okleił nimi kominy) a całość okrył kopułą przypominającą islamski minaret. Pałac bardzo spodobał się fundatorowi toteż złożył następne zamówienia u Gaudiego – tym razem na podmiejską dzielnicę na robotników swej fabryki. Gaudi na wskazanym wzgórzu zbudował tylko 2 domy ale za to z podziurawionego kamienia ozdobionego tłuczonym szkłem i porcelaną. Był to pałac miejski oraz Park Guell, który był jego największym dziełem po Sagradzie Familii. Budowanie krętych uliczek, obszernego tarasu, sali stu kolumn i wielu innych znanych części tego parku zakończono w 1914.
Następnie przez 6 lat od 1887, pracował nad wzniesieniem pałacu biskupiego w Astordze, ale po śmierci biskupa, z którym współpracował, zaprzestał prac z powodu nieporozumień z episkopatem.
W 1898 zaczął projektować kościół Colonia Guell. W tym samym roku rozpoczął prace nad Casą Calvet, które trwały dwa lata. Przez dziewięć lat od 1900 roku budował domek wiejski dla Marii Sauges.
Największy budynek mieszkalny Gaudiego to Casa Mila, który został postawiony w latach 1906 – 1910. Słynna Casa Mila nie ma ani jednego kąta prostego. Balkony wyglądają jak splecione z wodorostów, mieszkania przypominają jaskinie a fasada domu wygląda tak jak by miała za chwilę odpłynąć niczym falująca meduza.
W roku 1914, w którym wybuchła I wojna światowa, Antonio Gaudi zdecydował się na poświęcenie się wyłącznie budowie kościoła Sagrady Familii. Sagrada Familia (czyli Kościół Świętej Rodziny) jest dziełem niezwykłym. Najwspanialszym jego tłem są 3 fasady z portykami Wiary, Nadziei i Miłości, ale uwagę przyciągają też strzeliste gotyckie wieże (100 m wysokości) na które można się wspiąć po ponad 400 schodach lub wjechać windą. W zamierzeniu architekta miały symbolizować one 12 apostołów. Są jednak porównywalne do podziurawionych cygar lub wydłużonych plastrów miodu.
Antonio Gaudi budował Kościół Sagrada Familia przez 12 lat, ale budowli nie skończył wskutek własnej śmierci. Zginął w dniu 10 czerwca 1926 roku, potrącony przez tramwaj.
Budowa jest nadal kontynuowana a pomysły budowniczych można będzie jeszcze długo podziwiać bo ma być dopiero ukończona w 2035 roku. Kontynuatorzy dzieła tworzą nowe rozwiązania architektoniczne, nawiązujące zarówno do gotycko-secesyjnego stylu mistrza (który odszedł od neogotyku ku falistym i asymetrycznym fasadom i dachom), jak i architektury współczesnej.