Charakterystyka Ani Shirley ('Ania z Zielonego Wzgórza")

Ania Shirley to główna bohaterka powieści Lucy Maud Montgomery pt. "Ania z Zielonego Wzgórza". Ania urodziła się w Nowej Szkocji. Jej rodzice byli nauczycielami. Gdy Ania miała trzy miesiące, umarli. Od tej pory mała sierotka mieszkała u różnych osób, najpierw u pani Thomas, potem u pani Hammond, następnie w sierocińcu, a później u Maryli i Mateusza.

Ania Shirley była bardzo drobną dziewczynką. Miała rude włosy, które nabawiały ją kompleksów oraz bladą cerę z licznymi piegami. Ania nosiła skromne ubrania. Dziewczynka postanowiła zmienić swój wygląd i przefarbowała swoje rude włosy. Niestety efekt nie był taki, jak zamierzyła, gdyż włosy stały się zielone. Ania musiała je ściąć, ale odrastające włosy miały już kolor kasztanowy, a nie rudy. Podczas pobytu na Zielonym Wzgórzu, piegi Ani zbladły, a sylwetka nabrała pięknych kształtów. Dziewczynka zaczęła się ładniej ubierać.

Ania byłą wrażliwą dziewczynką. Była wielką marzycielką. Miała swój własny świat, w który przenosiła się dzięki swojej bujnej wyobraźni. Miała również talent literacki. Jej impulsywność sprawiała, iż nie potrafiła czasem panować nad sobą i swoimi emocjami. Zdecydowanie pozytywną cechą Ani była jej szczerość i odwaga w wyrażaniu swojego zdania. Była bardzo pogodną osobą. Dla wszystkich starała się być miła i serdeczna, chyba, że ktoś komentował jej wygląd. Wszystko ją zachwycało, we wszystkim potrafiła odnaleźć coś fascynującego. Była bardzo zdolna, rozsądna i ambitna, a do tego bardzo pracowita.

Dla Ani czymś bardzo ważnym była przyjaźń. Jej przyjaciółką była Diana Barry, której powierzała wszystko. Z Gilbertem natomiast nieustannie się kłóciła i rywalizowała. Chłopak był jej najgorszym wrogiem.

Ania trafiła do Cuthbertów i była z tego powodu bardzo szczęśliwa. Była dla nich wzorową córką, pomagała im w gospodarstwie i przynosiła dobre stopnie ze szkoły.

Ania jest moją ulubioną bohaterką literacką. Była dziewczynką bardzo mądrą, ciepłą i uśmiechniętą, potrafiła dostrzegać niezwykłość w rzeczach zwykłych i cieszyć się tym, za co cenię ją najbardziej.