Czym jest i czym powinien być współczesny patriotyzm, czy w ogóle jest potrzeby. Uzasadnij swoje zdanie

Ojczyzna, ojcowizna, kraj rodzinny to dla większości ludzi coś więcej niż miejsce na ziemi. To bogaty zasób doświadczeń, myśli i emocji, to poczucie przynależności kulturowej i więzi językowej. To sfera kształtująca osobowość i stanowiąca odniesienie dla wszystkich życiowych aspiracji i celów. Państwo jest dobrem wspólnym, a zarazem dobrem osobistym każdego człowieka, który uważa się za patriotę. Większość krajów świata to narody o trudnej i dramatycznej historii, więc wieloznaczność patriotyzmu ujawnia się ze szczególna wyrazistością. Obywatele różnych państw na przestrzeni wieków niezwykle dzielnie walczyli o niepodległość i utrzymanie ciągłości narodu, z honorem oddając swe życie dla dobra innych pokoleń. Postawą, która utożsamiana jest także z walką o wolność ojczyzny jest patriotyzm. Przejawia się on w miłości, oddaniu i poświęceniu własnemu krajowi w imię niepodległości i niezależności. W swojej pracy chciałabym przedstawić obraz dzisiejszego patriotyzmu oraz ukazać najważniejsze priorytety mające na celu zachowanie tej wartości
Lata powojenne to okres stabilizacji, odbudowy i diametralnych zmian na arenie gospodarczo – polityczno – społecznej. Większość krajów nie musi w XXI wieku walczyć z szablą czy karabinem w narodowowyzwoleńczych walkach.
Z tego względu też ówczesne władze zrozumiały, iż warunkiem, lepszą drogą dalszego rozwoju społeczeństwa zdają się być procesy integracji, łączeń w zintegrowane systemy związki i całości (np. Unia Europejska, Nafta, NATO, itd.) Mimo wielu zalet płynących z członkostwa w wspólnotach międzynarodowych istnieją także negatywne skutków owej integracji. Nieustannie postępujący rozwój przemysłu, informacji, nowoczesnych technologii doprowadził do wytworzenia społeczeństwa masowego, które zdaje się odchodzić od tradycji patriotycznych. przestaje kultywować święta narodowe oraz wykazuje brak zainteresowania współczesnymi problemami i wydarzeniami w kraju. Jednostka ludzka wyalienuje się ze społeczeństwa i życia narodu, propagując indywidualny, konsumpcyjny styl życia. Postawy patriotyczne w XXI wieku zaczęły odchodzić na dalszy plan wśród kanonu wartości wyznawanych przede wszystkim przez ludzi młodych. Owe czynniki kształtują negatywną postawę zwaną kosmopolityzmem, opartą na założeniu, że ojczyzną człowieka jest cały świat.
Uważam jednak, że w dobie światowej globalizacji nie należy zapominać o rozwoju własnej ojczyzny, której dobro powinno stać na pierwszym miejscu. Wydaje mi się, że większość państw zdaje sobie z tego sprawę i nieustannie dąży do samo- rozwoju patriotycznego.
Moim zdaniem dbałość o państwo to przede wszystkim wiedza na temat jego przeszłości i tradycji. Każdy szanujący się obywatel powinien znać historię, dorobek poprzednich pokoleń i kulturę własnej ojczyzny, a także respektować święta narodowe i orientować się w datach wydarzeń istotnych dla losów kraju.
Jednak dbałość o państwo to także troska o jego dzisiejszą rzeczywistość i pomyślność. Z tego względu patriotyzm oznacza dążenie człowieka do ciągłego rozwoju, dojrzałości psychicznej, moralnej, duchowej i religijnej. Miłość do ojczyzny pobudza dojrzałą dumę narodową, a ta z kolei mobilizuje do podejmowania osobistego trudu rozwoju i samowychowania. Sądzę, iż silna jest ta ojczyzna, w której większość obywateli to ludzie zdolni do trzeźwego myślenia, do krytycznego obserwowania rzeczywistości, do wyciągania logicznych wniosków z obserwacji życia czy uczenia się na błędach popełnianych przez samych siebie lub przez innych ludzi.
Sądzę, że współczesny patriota powinien interesować się aktualnymi wydarzeniami w kraju, a także aktywnie uczestniczyć w życiu politycznym i społecznym narodu. Człowiekowi, któremu bliskie są bieżące fakty może wywierać istotny wpływ na władzę oraz opinię publiczną, wyrazić swoje zdanie i proponować korzystne rozwiązanie spraw dotyczących kraju.
Uważam że jednym z najważniejszych przejawów patriotyzmu jest troska o rodzinę i prawidłowe wychowanie dzieci. Rodzice powinni wytwarzać w nich przywiązanie do ojczyzny oraz podejmować działania, które przyczynią się do pomyślności własnego narodu, a nie tylko do osiągania własnych korzyści. Przemiany dokonujące się w życiu społecznym i gospodarczym kraju sprawiły, że zadania jakie stoją przed rodziną w zakresie wychowania patriotycznego są coraz większe i bardziej złożone. Doskonalenie tego procesu jest zadaniem, w którym rodzinę powinny wspierać wszyscy jego uczestnicy, a więc: szkoła, państwo, Kościół oraz organizacje społeczne z najbliższego otoczenia dzieci i młodzieży.
W obecnych warunkach społecznych i politycznych Europy coraz większe znaczenie dla niepodległości ojczyzny ma nie tylko wojsko, czy liczba ludności danego kraju, co poziom rozwoju gospodarczego oraz postęp naukowy i techniczny. Współczesny patriota to ktoś, kto dba o solidne wykształcenie i kompetencje na rynku pracy, jest przedsiębiorczy i zdolny do podejmowania własnych inicjatyw. Rozumie, że demokracja jest najlepszym ustrojem dla ojczyzny, jedynie wtedy, gdy większość zamieszkujących ją obywateli to ludzie światli, odpowiedzialni, którzy rzeczywiście troszczą się o dobro wspólne. Potrafią także wraz z innymi osobami podobnie myślącymi organizować skuteczne grupy nacisku, które sprawdzają w jakim stopniu państwo chroni obywateli przez wszelkimi zagrożeniami, np.: przestępczością i demoralizacją, czy jest rozsądnie zorganizowane, czy wspiera edukację, stwarza obywatelom szanse na solidne wykształcenie, chroni i promuje rodzinę oraz podstawowe wartości, jak miłość, prawdę i solidność.
Mimo tego, iż współczesne realia nie wymagają aż tak dużego poświęcenia i patriotyzmu, jakie musieli przejawiać poprzednie pokolenia, to jednak należy pamiętać, że ojczyzna i naród pozostanie zawsze jedną z najważniejszych dóbr jakie może posiadać człowiek. Historia uczy, że brak zainteresowania krajem, kosmopolityzm i przekładanie dobra państwa nad własne korzyści doprowadza w konsekwencji do poważnych skutków, nawet do utraty niezależności i niepodległości. Klasycznym przykładem jest sytuacja Polski z drugiej połowy XVIII wieku. W perspektywie historycznej czas ten rysuje się jako doba wielkiego przewrotu umysłowego i rozwoju kultury, ale jednocześnie pozostaje w świadomości jako jeden z najsmutniejszych wydarzeń, mianowicie rozbiorów Rzeczypospolitej Polskiej, która na sto dwadzieścia trzy lata utraciła swą niezależność, a odzyskane jej było procesem trudnym i okupionym śmiercią wielu rodaków. Wobec powyższego można stwierdzić, iż rozwój państwa, jego rozkwit na arenie międzynarodowej w ogromnym stopniu zależy od patriotyzmu jego obywateli.