Mieszko II.

Od czasów Bolesława I Chrobrego zaczęto używać nazwy Królestwo Polskie na określenie państwa polskiego. Królewskie tradycje ojca starał się podtrzymać syn Bolesława I Chrobrego, Mieszko II, koronowany wkrótce po śmierci ojca (1025). Jednakże obawy ze strony możnowładztwa przed wzrostem znaczenia monarchy doprowadziły do walk wewnętrznych, w których przeciwko Mieszkowi II wystąpili jego bracia.
Wobec równoczesnego zaatakowania państwa przez cesarza Henryka II i Jarosława Mądrego król polski musiał zrzec się korony i opuścić kraj (1031). Po okresie kilkuletniego chaosu do zjednoczenia państwa doprowadził Kazimierz I Odnowiciel, panujący w latach 1034-1058, i przekazał je nie podzielone Bolesławowi II Śmiałemu, który wykorzystał konflikt pomiędzy cesarzem Henrykiem IV i papieżem Grzegorzem VII, zrzucił zwierzchnictwo niemieckie i w 1076 koronował się na króla Polski. Musiał jednak ustąpić z tronu z powodu buntu możnowładców i egzekucji biskupa Stanisława.

Podobny los spotkał panującego po nim jego brata Władysława Hermana, który ustępując wyraził zgodę na podział państwa pomiędzy swoich synów - Zbigniewa i Bolesława.