Bitwa pod Grunwaldem - streszczenie
Bitwa pod Grunwaldem miała miejsce 15 lipca 1410 r. jedna z największych bitew średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), stoczona na polach pod Grunwaldem, w czasie trwania wielkiej wojny między siłami zakonu krzyżacki (ok. 21 tys. konnego rycerstwa, 6 tys. pieszych i artylerzystów oraz 5 tys. czeladzi), pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi, litewsko-ruskimi i posiłkowymi oddziałami czeskimi, mołdawskimi oraz smoleńskimi, pod naczelnym dowództwem króla Polski Władysława Jagiełły, liczącymi w sumie ponad 34 tysiące żołnierzy. Siły po obu stronach były wyrównane, gdyż większa liczebność wojsk polskich zrównoważyła lepsze uzbrojenie i wyszkolenie wojsk krzyżackich.
Przed rozpoczęciem batalii trzystu najemnych żołnierzy czeskich wycofało się bez wiedzy króla z pola bitwy. Zawrócili jednak, gdy podkanclerzy Królestwa Polskiego, napotykając ich na swojej drodze, wypomniał im strach przed wojskami zakonnymi. Mimo to podczas bitwy, najemnicy z Czech i Moraw opuścili plac boju pod namową swojego dowódcy Jana Sarnowskiego. Również tym razem dostrzegł ich Mikołaj Trąba (polski duchowny) i oskarżył Jana o zdradę, pozbawiając go dowództwa nad chorągwią.
W pewnym momencie z obozu krzyżackiego wyszli dwaj rycerze, niosąc obnażone miecze. Domagali się zaprowadzenia ich przed oblicze króla, by przekazać mu ważne słowa od wielkiego mistrza. Jagiełło wysłuchał ich, biorąc na światków rozmowy rycerzy i doradców. Pokłoniwszy się z uszanowaniem, jeden z posłów powiedział:
- Najjaśniejszy królu! Wielki mistrz pruski Ulricha posyła tobie i twojemu bratu przez nas tu obecnych posłów dwa miecze, ku pomocy, byś z nimi i z jego wojskiem walczył.
A król przekazał wielkiemu mistrzowi następującą odpowiedź:
- Chociaż nie potrzebuję mieczów mych wrogów, bo mam w mym wojsku wystarczającą ich ilość, w imię Boga jednak dla uznania pomocy, opieki i obrony w mej sprawie przyjmuję te dwa miecze.
Na początku bitwy lekka jazda tatarska rozpoznała walką umocnienia krzyżackie na polu bitwy (wilcze doły).
Bitwa rozpoczęła się późnym przedpołudniem atakiem jazdy krzyżackiej, która odepchnęła w zażartej walce wojska litewskie (40 chorągwi) pod wodzą wielkiego księcia Witolda w kierunku gęstego lasu. Ta tzw. ucieczka Litwinów, zgodnie z niektórymi wersjami pozorowana, związała w pościgu poważne siły zakonne, które wróciły na główne pole bitwy, pewne zwycięstwa, już po jej rozstrzygnięciu.
Nastąpił decydujący atak polskiej ciężkozbrojnej jazdy (50 chorągwi), która rozerwała zasadniczy korpus sił krzyżackich oraz umożliwiła przeprowadzenie decydującego ataku lekkiej jazdy i ukrytej w zaroślach piechoty.
Bój trwał sześć godzin. Przewagę na placu boju miały praktycznie cały czas wojska dowodzone przez króla Polski. Resztki wojsk krzyżackich popłochu uciekały spod Grunwaldu. Polacy urządzili pościg, ale o zmroku zaniechali dalszej pogoni. Nazajutrz po bitwie odnaleziono ciało wielkiego mistrza. Król kazał je „ owinąć w czyste prześcieradła i odziane purpurą odesłać na czworokątnym wozie do Malborka, aby je tam pochowano.”