Wojny Punickie.

WOJNY PUNICKIE:
Są przykładem wojny o władzę i wpływy. Miały one rozstrzygnąć, kto będzie panem Morza Śródziemnego ( dokładnie jego zachodniej części). Te trzy zwycięskie wojny Rzymu toczyły się w latach 264-146 p.n.e.

PIERWSZA WOJNA PUNICKA: 264-241 p.n.e
Prowadzona była na Półwyspie apenińskim, w Italii i Afryce Północnej. Jej główną postacią był Hannibal, kartagiński wódz z rodu Barkidów. Pretekstem do wojny było zaatakowanie przez Hannibala Saguntu, sprzymierzonego z Rzymem miasta-państwa na obecnym wybrzeżu katalońskim.
Konflikt ten dotyczył Sycylii. Kartagińczycy starali się powiększyć swój stan posiadania właśnie na tej wyspie. Rzymianie, którzy kończyli opanowywanie południowej części Półwyspu Apenińskiego uznali ich poczynanie z bardzo niebezpieczne. Wojna wybuchła w 264r p.n.e. Zmusiła rzymian do wybudowania floty której wcześniej nie miała. Po długich walkach w czasie których rzymianie czterokrotnie tracili i odbudowywali swoją flotę, Kartagina musiała zgodzić się na pokój w 241r p.n.e. Musieli wycofać się z wyspy, zapłacić wielką kontrybucję i ograniczyć liczebność floty wojennej.

DRUGA WOJNA PUNICKA: 218-202 p.n.e
Toczyła się między Kartaginą i Rzymem.
Po I wojnie którą Kartagina przegrała nastroje anty rzymskie w tym kraju były bardzo silne. Pewnej arystokratycznej rodzinie, Barakidów, udało się stworzyć na terenie Hiszpanii własne państwo które było mało związane z Kartaginą, ale działało w jej interesach. Gromadzono tam środki na wojnę z Rzymem. Tą znakomitą bazę do działań wojennych odziedziczył Hannibal. Wojna rozpoczęła się w 218r p.n.e..
Prowadzona była na Półwyspie apenińskim, w Italii i Afryce Północnej. Jej główną postacią był Hannibal, kartagiński wódz z rodu Barkidów. Pretekstem do wojny było zaatakowanie przez Hannibala Saguntu, sprzymierzonego z Rzymem miasta-państwa na obecnym wybrzeżu katalońskim.
Obie strony oskarżały siebie o jej wywołanie, ale i tak jasne było że obie jej chciały. Hannibal nie miał dostatecznie licznej floty aby morzem przeprawić się do Italii, więc musiał iść przez Pireneje, południową Galię i przez Alpy. Straty były znaczne, ale w ten sposób Hannibal zyskiwał element zaskoczenia. Kiedy dotarł do doliny Padu miał około 20000 pieszych i 6000 jeźdźców. Swoją armię uzupełnił jeszcze barbarzyńcami, którzy także walczyli z Rzymem. Kartagiński wódz liczył że jego pierwsze sukcesy wystarczą aby sprzymierzeńcy Rzymu dołączyli do niego. Trzy pierwsze bitwy wygrał m.in. pod Kannami w 216r p.n.e. Rzymianie zdawali sobie sprawę że nie stać ich na ryzyko jeszcze jednej wielkiej bitwy i ograniczyli się do wojny podjazdowej, która była bardzo niewygodna dla wojsk Hannibala. W czasie wojny wódz ten doszedł nawet pod Rzym wzbudzając panikę, ale miał zbyt mało wojska by szturmować miasto. Oczekiwane posiłki z Hiszpanii zostały rozbite po drodze.

Rzymianie zdecydowali się uderzyć w samą Kartaginę. Publiusz Korneliusz Scypio przystąpił do organizowania jeszcze jednej wielkiej armii i przeprowadził ją do Afryki. Hannibal musiał wrócić i bronić Kartaginy. Bitwa pod Zamą w 202r p.n.e. zdecydowała o końcowym zwycięstwie Rzymu. Kartagina wyrzekła się hiszpańskich posiadłości, straciła resztki floty i musiała zapłacić wysoką kontrybucję.

TRZECIA WOJNA PUNICKA: 149-146 p.n.e
Po II wojnie punickiej Kartagina była bardzo słaba. Podstawą jej ekonomiki nie był już handel, ale uprawianie ziemi. Rzymianie jednak nadal bali się tego państwa myśląc że jest w stanie odbudować swoją potęgę. I to tłumaczy wypowiedzenie III wojny punickiej, mającej na celu całkowite zniszczenie Kartaginy. Mieszkańcy miasta bronili się zaciekle, chociaż wiedzieli że i tak nie mają szans. Rzym zdobył Kartaginę w 146r p.n.e. Do niewoli sprzedał tych którzy przeżyli, miasto zrównali z ziemią, a z ich terytoriów utworzyli prowincję.

Znaczenie wojen:
Każda z wojen, pomimo zmiennego przebiegu i okresów przewag kartagińskich (szczególnie pod wodzą Hannibala w czasie drugiej wojny punickiej), przyniosła wygraną Rzymianom, którzy stopniowo przejmowali posiadłości i wpływy Kartaginy, by w końcu zniszczyć ją zupełnie, a jej ludność zgładzić lub obrócić w niewolników.
Zwycięstwa w wojnach punickich pozwoliły Rzymowi na stworzenie imperium rzymskiego w zachodniej części Morza Śródziemnego, jak też militarnych i gospodarczych podstaw do późniejszej ekspansji w kierunku wschodnim.