Analiza i interpretacja sonetu A. Mickiewicza "Stepy akermańskie"

Sonet A. Mickiewicza ?Stepy akermańskie? to utwór liryczny, zbudowany z 14 wersów ułożonych tetrastychach (czterowersach) i dwóch tercynach (trójwersach). Dzieli się na dwie części: ośmio ? i sześciowersową. Dwie pierwsze strofy zawierają część opisową, a dwie ostatnie część refleksyjną, uogólniającą. W sonecie ?Stepy akermańskie? mamy do czynienia z liryką bezpośrednią ? podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie. Pierwsze sonety pojawiły się już w okresie późnego średniowiecza. W Polsce sonety pisali m.in. Mikołaj Sęp-Szarzyński, Jan Kochanowski czy Kazimierz Przerwa ? Tetmajer, ale gatunek ten został ukształtowany przez poetów włoskich ? Dante Alighieriego i Francesco Petrarkę.
Tematem tego utworu jest przyroda i tęsknota za ojczyzną. W pierwszych wersach autor opisuje piękno stepu różnych porach dnia. W świetle dnia i w porze zapadającego zmroku. W późniejszych strofach A. Mickiewicz uzewnętrznia swoją samotność i tęsknotę za ojczyzną, mówią o tym dwa ostatnie wersy :


?W takiej ciszy! ? tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy. ? Jedźmy, nikt nie woła!?

Mickiewicz w wielu utworach, ukazywał tęsknotę za krajem ojczystym, najbardziej w swym wielkim poemacie epickim ?Panu Tadeuszu? (1834), który stał się polską epopeją narodową.
Moim zdaniem ?Stepy akermańskie? ukazują nam piękno przyrody, uczą jak powinniśmy się nią zachwycać o każdej prze dnia i nocy, ale również nie pozwalają nam zapomnieć o tym co jest naprawdę ważne czyli o naszych korzeniach, przypominają by pamiętać o nich nawet jeżeli znajdujemy się daleko od naszej ?małej ojczyzny?. A. Mickiewicz o tym pamiętał i swoimi utworami przypomniał o tym ludziom ówczesnym, a teraz także nam.