Siedem cudów świata starożytnego

Siedem cudów świata to nazwa obejmująca w czasach starożytnych siedem słynnych budowli i dzieł sztuki, które Grecy wyróżnili ze względu na wyjątkowe walory artystyczne i niezwykłe rozwiązania techniczne. I choć było ich z pewnością więcej niż siedem, to przyjęto tę liczbę, jako magiczną w niemalże wszystkich kulturach. "Siódemka" jest jeszcze odpowiednia z jednego powodu - trudno byłoby znaleźć 2 lub 3 najwspanialsze dzieła, a lista obejmująca więcej niż 10 pozycji straciłaby na znaczeniu. Tak więc siedem jest "w sam raz".

Najczęściej zalicza się do siedmiu cudów świata:
1. Piramidę Cheopsa,
2. Wiszące ogrody Semiramidy w Babilonie,
3. Świątynie Artemidy w Efezie,
4. Posąg Zeusa Olimpijskiego,
5. Mauzoleum w Halikarnasie,
6. Kolos Rodyjski - posąg boga słońca Heliosa,
7. Latarnię morską na wysepce Faros w Aleksandrii.

Piramida Cheopsa

Piramida Cheopsa oraz stające obok niej piramidy Chefrena i Mykerinosa to najbardziej znany zespół piramid. Wielka Piramida Cheopsa została wybudowana ok. 2560 r. p.n.e. Obok piramidy Chefrena postawiono monumentalny pomnik Sfinksa. Zabytki te znajdują się w Gizie, w Egipcie. Największa z piramid, piramida Cheopsa, zaliczona została przez starożytnych Greków do siedmiu cudów świata. Postawiona została na sztucznie wyrównanym terenie. Cheops budował ją przez 30 lat przy udziale 100 tys. robotników. Piramidy budowali egipscy chłopi w czasie, gdy ich pola pokrywały wody wezbranego Nilu. Transport kamieni i wykorzystanie specjalnych ramp ułatwiały budowę. Piramida zorientowana jest zgodnie
z kierunkami świata. Boki jej są zwrócone dokładnie na północ, południe, wschód i zachód. Wejście do piramidy znajduje się w północnej ścianie. Przejście niskim korytarzem prowadzi do położnej na wysokości 42 m. nad poziomem terenu komnaty królewskiej - komory grobowej. Wewnątrz piramidy wybudowano jeszcze dwie komory grobowe. Jedna poniżej poziomu terenu, druga powyżej poziomu podstawy. Obok piramidy znaleziono barkę pogrzebową.

Wiszące ogrody Semiramidy w Babilonie

Wiszące ogrody Semiramidy to zespół ogrodów dworskich założonych na sztucznych tarasach, wspartych na wielopiętrowych budowlach. Na tarasach sypano ziemię i sadzono tam krzewy i drzewa. Drzewa wyrastały ponad murami miejskimi, stąd wrażenie, że wiszą w powietrzu.
Wiszące ogrody Semiramidy były częścią pałacu władcy Nabuchodonozora II, panującego w latach 605-562 p.n.e. Legenda grecka przypisywała je mylnie asyryjskiej królowej Semiramidzie. Podczas wykopalisk w Babilonie archeologowie odkryli budowle odpowiadające szkieletowi wiszących ogrodów Semiramidy.

Świątynie Artemidy w Efezie

Świątynia Artemidy w Efezie, znana pod nazwą Artemizjonu stanowiła największą ozdobę Efezu w Azji Mniejszej (obecnie Turcja). Była to olbrzymia (110 m na 55 m) świątynia. W roku 356 p.n.e. świątynię spalił szewc Herostrates, by zyskać rozgłos i sławę. Została odbudowana w IV w. p.n.e., ale uległa ponownie zniszczeniu w czasie najazdu Gotów w III wieku p.n.e. W roku 1869 ekspedycja zorganizowana przez British Museum odkryła miejsce, gdzie znajdowała się świątynia. Niektóre elementy wystroju efeskiego Artemizjonu można obecnie obejrzeć w tym muzeum.

Posąg Zeusa Olimpijskiego

Posąg Zeusa Olimpijskiego wykonany został przez jednego
z największych rzeźbiarzy świata starożytnego ? Fidiasza. Miał on 13 metrów wysokości. Twarz, szyja, ręce i stopy posągu były obłożone płytkami z kości słoniowej, a włosy, sandały i szata ze złota.
Posąg przedstawiał Zeusa siedzącego na tronie w płaszczu i z wieńcem oliwnym na głowie, trzymającego w lewej dłoni złote berło ozdobione złotymi kamieniami, a w prawej posążek Nike ? boginię zwycięstwa. Posąg znajdował się w Olimpii do 426r. n.e, kiedy spłonął podczas pożaru świątyni. Wygląd posągu Zeusa Olimpijskiego znany jest z opisów literackich i wyobrażeń na monetach z Elidy oraz z rzymskiej kopii.

Mauzoleum w Halikarnasie

Mauzoleum w Halikarnasie to grobowiec Mauzolosa, perskiego satrapy Karii wzniesiony w ok. 350 r. p.n.e. Budynek został zaprojektowany na polecenie królowej Artemizji, przez architektów Satyrosa i Pyteosa, ozdobiony przez rzeźbiarzy Skopasa, Leocharesa, Timoteosa i Bryaksisa z Karii. Ma on około 50 m. wysokości. Obecnie fragmenty rzeźb znajdują się w British Museum. Mauzoleum zostało zburzone podczas trzęsienia ziemi przed
XV wiekiem. Resztki posłużyły jako budulec przy powstawaniu twierdzy kawalerów rodyjskich.

Rodyjski Kolos

Rodyjski Kolos to ogromny posąg boga słońca ? Heliosa, który wybudował Chares z Lindos. Monument wykonano z brązu i ustawiono
u wejścia do portu. Posąg miał ponad 30 m wysokości i upamiętniał zwycięstwo Rodyjczyków nad Demetriuszem Poliorketesem.

Latarnia morska na wysepce Faros w Aleksandrii

Na niewielkiej wyspie Faros wybudowano latarnię morską. Wygląd latarni możemy odtworzyć jedynie na podstawie jej wizerunków na drobnych przedmiotach użytkowych lub mozaikach. Wieża miała ok. 120 - 135 m. wysokości. Światło zapalone na szczycie i wzmocnione metalowymi lustrami widoczne było z odległości 30 km i wskazywało żeglarzom drogę do portu. Wielokrotne trzęsienia ziemi spowodowały częściowe zniszczenie latarni, ostateczny jej kres nadszedł w XIV w., gdy runęły stojące jej resztki. Na fundamentach latarni stoi zbudowany w końcu XV w. fort sułtana Qaitbaja (dziś Muzeum Morskie).