Piramida Cheopsa (Egipt) – to jedyny zachowany do naszych czasów cud świata starożytnego, znajduje się w Gizie, nieopodal Kairu, powstała w 2560 r. p.n.e., budowana przez Egipcjan przez 30 lat według projektu Hemnona. Jest to najwyższa egipska piramida, która początkowo mierzyła 146 m, a obecnie po ścięciu wierzchołka 137 m. Jedna z teorii głosi, że piramida była grobowcem faraona Cheopsa (gr. Chufu), panującego prawdopodobnie w XXVI w. p.n.e. Zdaniem wielu jasnowidzów i tych, którzy przepowiadają przyszłość, wewnętrzny system korytarzy piramidy Cheopsa odpowiada historii ludzkości od jej początku aż do końca świata. Wiszące Ogrody Semiramidy (Babilon, obecnie Irak) – zespół ogrodów dworskich zbudowany przez Babilończyków w 600 r. p.n.e. na rozkaz króla Nabuchodonozora II (604–562 p.n.e.), który podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Nie wiadomo właściwie, dlaczego nosiły nazwę legendarnej królowej babilońskiej Semiramidy. Ogrody zniszczone zostały w I w. p.n.e. na skutek trzęsienia ziemi. Świątynia Artemidy (Artemizjon) w Efezie (obecnie Turcja) – świątynia na cześć bogini Artemidy, powstała ok. 550 r. p.n.e., wzniesiona na rozkaz króla Lidii Krezusa, zaprojektowana przez architektów Chersifrona i Metagenesa z Knossos, budowana przez Lidyjczyków i Greków przez 120 lat. Świątynia miała wymiary ok. 110×55 m i 127 kolumn, a wewnątrz znajdował się cedrowy posąg Artemidy. W 356 r. p.n.e. spalona przez szalonego, żądnego sławy szewca Herostratosa, odbudowana w drugiej połowie IV w p.n.e., ponownie zniszczona w czasie inwazji Gotów w 262 r. n.e. i już nie odbudowana, pozostałości znajdują się w British Museum w Londynie. Posąg Zeusa w Olimpii (Grecja) – znajdował się w świątyni wzniesionej z datków Greków. Posąg wykonał rzeźbiarz Fidiasz ok. 435 r. n.e. za pomocą tzw. techniki chryzelefantyny: zbudowany z drewnianych desek przymocowanych do wielkiego drewnianego rusztowania, pokryty kością słoniową (tors boga) i złotem (włosy i szata), wyobrażał siedzącego na tronie Zeusa w płaszczu i w wieńcu oliwnym, ze statuetką Nike na prawej dłoni i berłem w lewej – symbol jedności cywilizacji greckiej. Rzeźba miała podstawę 6,5×1 m, a wysokość 12 m. Posąg spłonął w pożarze świątyni w 426 r. n.e. Mauzoleum w Halikarnasie (obecnie Bodrum w Turcji) – grobowiec Mauzolosa (perskiego satrapy Karii) powstały ok. 350–353 r. n.e. na polecenie królowej-wdowy Artemizji, przez greckich architektów Satyrosa i Pyteosa. Grobowiec wybudowany na planie prostokąta (obwód ok. 150 m.), miał wysokość ok. 50 m. Budowla została rozebrana w XV w. przez władających Halikarnasem joannitów z wyspy Rodos, którzy chcieli uzyskać materiał na budowę fortyfikacji z obawy przed najazdem muzułmanów. Kolos Rodyjski (wyspa Rodos, Grecja) – posąg Heliosa wybudowany przez greckiego rzeźbiarza Charesa z Lindos w 292–280 r. p.n.e. Geneza posągu wiąże się z najazdem na Rodos floty Demetriosa Poliorketesa. W niejasnych okolicznościach pewnego dnia najeźdźcy odstąpili od oblężenia i odpłynęli. Rodyjczycy ocalenie zawdzięczali bogowi słońca Heliosowi. Posąg miał wysokość ok. 32 m i wagę ok. 70 ton, wykonany z brązu, metalu oraz obciążony kamieniami. Kolos runął w 225 r. p.n.e. podczas trzęsienia ziemi; jego resztki zostały zniszczone przez Arabów w VII w. n.e. dla zdobycia brązowego złomu. Latarnia morska na Faros (Egipt) – pierwsza na świecie latarnia morska, powstała u wejścia do portu w Aleksandrii ok. 280–279 p.n.e. na podstawie planów architekta Sostratosa z Knidos i na polecenie Ptolemeusza I, ukończona podczas rządów jego syna Ptolemeusza II. Budowano ją przez 20 lat, miała od 115 do 135 m wysokości. Na szczycie palono ogień, który ułatwiał żeglarzom znalezienie drogi do portu. Płomień latarni widoczny był z odległości 50 km. W XIV w. runęła na skutek trzęsienia ziemi. Z jej ruin w XV w. powstał fort i meczet na wyspie Faros.
