Pewnego dnia padał rzęsisty deszcz i wiał silny wiatr. Halinka musiała kupić chleb na kolację. Wyszła z domu i otworzyła parasol.
-Ech, dlaczego mama akurat mnie o to poprosiła? Nie mogła wysłać mojego brata?- mruczyła pod nosem.
-Hej, uważaj!-usłyszała nagle, a zaraz poczuła uderzenie w tył i upadła na trawę. Za nią stał wysoki, na oko piętnastoletni brunet z niebieskimi oczami i zabawnymi okularami. Odrzucał właśnie rower i podbiegał, by pomóc jej wstać.
-Strasznie cię przepraszam! Jest tak ślisko i mokro, że straciłem panowanie...Nazywam się Hubert.
-Halinka-odparła dziewczyna, nie czując już tak wielkiej złości.
-Gdzie idziesz w taki deszcz?
-Mama wysłała mnie po chleb-burknęła, ale szybko przywołała na twarz uśmiech-chciałbyś mi się odpłacić?
-Co, za co? Aa, za tamto. Jasne, co mam robić?
-Podwieziesz mnie do sklepu? Jest jakiś kilometr stąd.
-Hm, to rower dla jednej osoby... Może ty na nim pojedziesz, a ja będę szedł obok.
-To nie będzie dla ciebie problem?
-Co ty, lepiej cię poznam!-puścił jej oko, a ona się zaśmiała.
Po godzinie drzwi do domu Góreckich otwarły się z hukiem.
-To ja, mamo!
-Halinka! Gdzieś ty była? Dlaczego nie wzięłaś telefonu?-krzyknął z jadalni tata, najwidoczniej wściekły.
-Przepraszam! Po drodze wpadłam na Huberta i jakoś straciłam poczucie czasu.
-Huberta?- powtórzyła mama.
-Dzień dobry!- przywitał się chłopak, podając kobiecie rękę.
-Cześć. Chciałbyś zostać na dłużej? Strasznie pada, a ja właśnie zrobiłam ciasto bananowe...
