Epitet, porównanie, kontrast itp.

1. Epitet- określenie poetyckie wskazujące na właściwość danego przedmiotu bądź osoby (najczęściej jest to przymiotnik, rzeczownik, imiesłów). Np.: wysokie żądze, kroplą obłąkania.

2. Onomatopeja - wyraz naśladujący dźwięki i odgłosy naturalne. Jest rdzeniem wielu wyrazów. Np.: buczeć, buczenie, szumieć, szum. Dobrym przykładem jest "Lokomotywa" Juliana Tuwima:
(...)
I dudni, i stuka, łomocze i pędzi,
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
(...)
Do taktu turkoce i puka, i stuka to:
Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to.
(...)
Że pędzi, że wali, że bucha buch, buch?
To para gorąca wprawiła to w ruch,
(...)
I koła turkocą, i puka, i stuka to:
Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!
(...)

3. Porównanie - zestawienie pojęć na podstawie ich podobieństwa zwykle przy użyciu następujących wyrazów: jak, jakby, podobnie, równie jak. Np.: "ból, jak smok, który opiły po padliny próchnie".

4. Kontrast - ostro uwydatniająca się różnica między dwoma zestawionymi i porównywanymi ze sobą przedmiotami.

5. Partykuła - wyraz pomocniczy: razy, tylko, nie, ani, by, czy, -li, niech, oby, niechaj, tak, bodaj, -że, no.

6. Oksymoron - związek wyrazów obejmujący dwa różne znaczeniowo wyrazy (antonimy). Jest to rzeczownik i określający go epitet lub też czasownik i przysłówek. Np.: ciepły lód, czarna biel, martwe życie.

7. Makaronizmy - łacińskie zwroty.

8. Gwara - język, którym posługują się osoby starsze, mieszkające na wsi.

9. Język potoczny - to język, którym posługujemy się w codziennych kontaktach. Charakteryzuje się małą dbałością o formę. Występują w nim często uproszczenia języka (trzeba - trza), związki frazeologiczne (znane), wykrzyknienia, urwane składnie, powtarzanie wyrazów.

10. Analiza - wszystko to, co jest dane w tekście, czego nie trzeba się domyślać; są to wszystkie środki stylistyczne.

11. Interpretacja - to co myślimy o utworze.

12. Narrator - proza.

13. Podmiot liryczny - "ja liryczne" - osoba mówiąca w utworach lirycznych. Może on występować w liczbie pojedynczej, jako ja lub w liczbie mnogiej, jako podmiot zbiorowy.

14. Anafora - powtarzanie tych samych słów lub zwrotów na początku wersów.

15. Epifora - powtarzanie tych samych słów lub zwrotów na końcu wersów.

16. Style w języku polskim - urzędowy, naukowy, potoczny, artystyczny, publicystyczny, religijny.

17. Synestezja - takie działanie na czytelnika, aby pobudzić jego wszystkie zmysły.

18. Kosmopolita - człowiek, który nie jest patriotą, mało interesują go losy ojczyzny, często podróżuje, posługuje się językiem obcymi.

Dodaj swoją odpowiedź
Język polski

Środki stylistyczne i inne wyrażenia językowe-zbiór najpopularniejszych

Zdarza się często, że szukamy definicji jakiegoś pojęcia i jest nam trudno go znaleźć. Ja zebrałam część tych pojęć dotyczących przede wszystkim języka polskiego. Znajdziecie tu wiele środków używanych między innymi przez pisarzy-...

Język polski

Środki stylistyczne A-Z i ich znaczenie

Środki stylistyczne – środki używane w literaturze (czasem również w filmie), mające na celu wywołanie u czytelnika (lub u widza) określonych emocji, pobudzenie jego wyobraźni.
anakolut błąd składniowy zniekształcający budowę z...

Język polski

Środki stylistyczne

Środki stylistyczne :

Aforyzm – zwięzła, lapidarna, przeważnie jednozdaniowa wypowiedź, wyrażająca ogólną prawdę filozoficzną lub moralną, w sposób zaskakujący i błyskotliwy .
Przykład : Kto krzyczy, ten słabnie .

Język polski

Środki stylistyczne.

- Homonimy - wyrazy jednakowe fonetycznie i ortograficznie, ale różne semantycznie i etymologicznie; np. para (wodna, zakochanych), klucz (do drzwi, znak muzyczny, zasada). Współcześnie rozróżniane wyłącznie na podstawie kontekstu zdania w ...

Język polski

Środki poetyckie

#Homonimy - wyrazy jednakowe fonetycznie i ortograficznie, ale różne semantycznie i etymologicznie; np. para (wodna, zakochanych), klucz (do drzwi, znak muzyczny, zasada). Współcześnie rozróżniane wyłącznie na podstawie kontekstu zdania w j...