Juliusz Cezar

Na czele opozycji wobec Cezara stanął Gajusz Kasjusz Longinus i Marek Juniusz Brutus. Inni spiskowcy to: Decymus Juniusz Brutus, , Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber.

Cezara zawsze ostrzegano przed możliwością zamachu na jego życie. Jednak on zawsze podchodził do tego z dystansem twierdząc, że żyłby cały czas w obawie, gdyby ciągle otaczała go straż przyboczna. Był przy tym pewny, że nikt nie odważy się na dokonanie na nim morderstwa, gdyż wywoła to kolejną wojnę domową. Planował wyprawę na Wschód, która miała się rozpocząć 18 marca 44 p.n.e. Na ostatnim posiedzeniu senatu 15 marca 44 roku p.n.e. w dniu ?idów marcowych?, Cezar zajął miejsce na złoconym krześle. Podszedł do niego Tulliusz Cymber, prosząc o łaskę dla wygnanego brata, a za nim zaczęli podchodzić inni wtajemniczeni. Cezar rozdrażniony tą natarczywością próbował wstać, ale wtedy Cymber ściągnął mu togę, co miało być umówionym znakiem dla wszystkich do ataku. Pierwszy cios zadał Publiusz Serwiliusz Kaska, jednak uderzenie było za słabe. Cezar odpłacił się mu ugodzeniem rylcem w ramię, jednak wtedy posypały się na niego, wedle tradycji, 23 ciosy zadane sztyletami.

Do grupy przeciwników Cezara należał uchodzący za jego przyjaciela Marek Brutus.
Stąd też ostatnie słowa Juliusza Cezara skierowane do Brutusa "I ty Brutusie przeciwko mnie"?

Według innej wersji słowa te skierowane były do adiutanta Cezara, Decimusa Juniusza Brutusa, który również brał udział w zamachu.

Juliusz Cezar przekroczył rzekę Rubikon wraz ze swoimi wojskami w 49 p.n.e. rozpoczynając tym samym wojnę domową. Z tym wydarzeniem związane jest też powiedzenie "kości zostały rzucone" (alea iacta est, inaczej "spalić za sobą wszystkie mosty"). Mówimy tak, gdy podejmujemy nieodwracalne decyzje