Człowieka można zniszczyć ale nie pokonać

„ Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać” te słowa umieścił Ernest Himigway w książce pt. „Stary człowiek i morze.” Oznaczają one, że żadna siła, ani przeciwności losu nie są wstanie pokonać człowieka. Każdy z nas stacza brutalną walkę z własnymi słabościami, nałogami i lękami. Nie zawsze wychodzimy z tej walki z uśmiechem i z podniesionym czołem, ale wynosimy z niej jakieś doświadczenia, które motywują nas do dalszych działań. Nie pozostajemy bierni wobec przeciwności losu. Istnienie dla samego istnienia nie ma sensu, każdy człowiek musi dążyć do wyznaczonego przez siebie celu. i dlatego zgadzam się całkowicie ze słowami Ernesta Hemigway.

Człowiek może być stary, zniszczony przez koleje życia, ale zawsze ma nadzieją na lepsze jutro. Przykładem może być Santiago główny bohater książki „Stary człowiek i morze”. Rybak każdego ranka mimo prześladującego go pecha w połowach, wypływał swoją łódką w morze . Kiedy już udało mu się złowić rybę, walczył do końca nie tylko z nią, ale również ze sobą samym, z naturą, ze starością i z bólem. Wydawałoby się, że wyszedł z tej walki przegrany ,kiedy dopłynął do portu tylko ze szkieletem, ale on odczuwał wielką satysfakcje i zadowolenie. Nareszcie zdołał zrealizować swoje największe marzenie.

Kolejną postacią zniszczoną ale nie pokonaną w literaturze to Jurand ze Spychowa. Był on człowiekiem nieugiętej woli, bezwzględny wobec zakonu krzyżackiego. Choć został okaleczony, upokorzony i ,,obdarty” z własnej godności ,to jednak zrozumiał, że źle postępował w życiu. Był w stanie pogodzić się ze swoim losem a nawet wybaczyć. Jego silna wola, duch walki i honor rycerski nie pozwoliły aby został pokonany.

Historia narodu polskiego jest najlepszym przykładem na to, że człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać. Polacy uczestniczyli w wielu wojnach, powstaniach, często znajdowali się pod okupacja innych narodów. Choć byli gnębieni, zabijani, a nawet stracili możliwość mówienia w języku ojczystym nie tracili woli walki i nadzieje że kiedyś odzyskają wolność i niepodległość. Zawsze zachowywali swoje dziedzictwo: mowę , tradycję, obyczaje, wartości, które przekazać następnym pokoleniom.

Biblijna postać Hioba jest przykładem, że nie łatwo jest pokonać człowieka. Hiob był wiernym wyznawcą Boga, przestrzegał jego przykazań i kierował się nimi w życiu. Został wystawiony przez Boga na próbę. On i jego rodzina zostali doświadczeni całym złem jakie może spotkać zwykłego człowieka. Dosięgły go choroby, kataklizmy, odwrócili się od niego przyjaciele, śmierć zabrała mu najbliższych. Choć był już u kresu sił, zniszczony to jednak nie odwrócił się od Boga, a wręcz przeciwnie bardziej go wielbił. W swoim życiu postępował zgodnie z maksymą: „ Bóg dał, Bóg wziął, niech imię Pańskie będzie błogosławione.” Jego siła, mądrość i wielka wiara nie pozwoliły, aby został pokonany przez zło.

Moją tezę mogą potwierdzić osoby, które przeżyły jakąś tragedie w swoim życiu. Niektórzy przychodzą na świat obciążeni nieuleczalną chorobą, wadami genetycznymi, ale mimo tego nie załamują się.
Z wielką determinacja walczą o swoje szczęście i lepsze życie. Starają się zrobić, wszystko co jest możliwe aby czuć zadowolenie ze swojego istnienia. Są to ludzie którzy doceniają każdy przeżyty dzień, piękno przyrody i drugiego człowieka. Mimo swojej niepełnosprawności, odczuwają ogromną chęć do życia, której nie można u nich zniszczyć. Są to ludzie pogodni, radości, biorący życie garściami. Choroba może zniszczyć ich ciało, ale ducha walki nie może pokonać.

Powyżej wymienione argumenty, dowodzą, że faktycznie
„człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać.” Wszelkie dobra materialne są niczym w porównaniem, ze skarbami jakie skrywa ludzkie wnętrze. Często nawet sami nie mamy świadomości ile posiadamy wewnętrznego piękną, które musimy nieustannie rozwijać i pielęgnować. Człowiek jest istota szczególną i godną szacunku, która usiłuje mężnie pokonywać tragedie i przeciwności losu.
Nikt i nic nie może pokonać człowieka. Tylko on sam.