REFERAT Wzorce osobowe w literaturze średniowiecza

W epoce średniowiecza literatura tworzyła wzorce osobowe ascety, rycerza i władcy. Przykładem ascety był  tytułowy bohater „Legendy o św. Aleksym“, który jako syn z książęcego rzymskiego  rodu wyrzekł się wszelkich dóbr doczesnych dla służby Bożej.  Opuścił dom rodzinny, świeżo poślubioną żonę, oddał wszystko, co posiadał, ubogim i udał się w podróż ku  osiągnięciu szczęścia wiecznego.  Umartwia się przez  życie nędzarza i przestrzeganie  ścisłego postu ,  co otrzymywał od innych, natychmiast rozdawał potrzebującym, sam  żywił się jedynie chlebem i wodą i to tylko w takich ilościach, by nie umrzeć z głodu. Gdy Aleksy przeczuwał zbliżającą się śmierć,   opisał w liście swoją historię i umarł. Wtedy rodzice i żona świętego dowiedzieli się, kto żył tuż obok nich przez tak wiele lat.  Po  jego śmierci z ciała  zaczęła wydzielać się przyjemna woń i wonna mirra a  przez cały tydzień przybywający do grobu zmarłego byli uzdrawiani. Został pochowany  w świątyni św. Bonifacego. Życie św. Aleksego było wzorem  ideału  dobrego postępowania,  odrzucenia dóbr doczesnych , modlitwy  i cierpienia dla chwały Bożej. Wzorcem rycerza natomiast był  tytułowy bohater „Pieśni o Rolandzie“. Rycerzowi przyświecały ideały: - wierność Bogu,  przez szerzenie wiary chrześcijańskiej i jej obrona - wierność królowi jako  ziemskiemu reprezentantowi Boga -  lojalność wobec innych rycerzy - honorowa postawa na polu bitwy. Roland był  rycerzem wywodzącym się z hrabiowskiego rodu, w służbie króla Karola Wielkiego. Brał udział w bitwie z niewiernymi w Hiszpanii, w oblężeniu stolicy Saragossy. Charakteryzował się odwagą, walecznością, honorem, oddaniem władcy, troską o dobro kraju i współtowarzyszy a także religijnością i  gotowością oddania życia za wiarę.  Nie uciekał z pola walki, mimo ,że mógł zginąć. Swoją postawą udowadnia przestrzeganie etosu rycerskiego. Okazuje męstwo, gdy umiera na polu bitwy, zwraca twarz w stronę wroga jako zwycięzca. Chroni ciałem swój miecz symbol stanu rycerskiego . O jego przywiązaniu do ojczyzny świadczy fakt, że przed śmiercią wspomina swoją „słodką Francję“ i  władcę. Oddanie Bogu okazuje czyniąc przed śmiercią rachunek sumienia , żałując za grzechy, i wyciągając do nieba swoją rękawicę  (symbolizuje oddanie hołdu lennego)  uznając siebie wasalem Boga. W średniowieczu władców  uważano za wybrańców Boga, wierząc, że   monarchowie zostali namaszczeni przez Stwórcę do pełnienia swoich obowiązków. Dlatego idealny władca powinien  mocno wierzyć w Boga i szanować Kościół oraz duchowieństwo, być  dzielnym wojownikiem, zawsze będącym w  gotowości poprowadzić swych rycerzy do walki, a także  być sprawiedliwym i mądrym, mającym na uwadze dobro swoich poddanych. W polskiej literaturze średniowiecznej  Gall Anonim przedstawił takiego właśnie władcę  w „Kronice polskiej”.  Nadworny kronikarz Bolesława Krzywoustego przedstawił w ten sposób króla Bolesława Chrobrego.

REFERAT Wzorce osobowe w literaturze średniowiecza

REFERAT Wzorce osobowe w literaturze średniowiecza...