Filozofia grecka.

Początki filozofii sięgają VI wieku p.n.e. Za jej kolebkę zdecydowanie uważać można starożytną Grecję, (a ściśle mówiąc Wybrzeże Jońskie w Azji Mniejszej) tam bowiem zrodziła się pierwsza refleksja filozoficzna i to właśnie Grecy ukuli samo pojęcie filozofia. Przez długie okresy czasu Grecy wierzyli, że świat powstał z Chaosu, że pioruny to oznaka gniewu i inne. W pewnym momencie życia wyjaśnienia zawarte w mitologii zaczęły im nie wystarczać. Coraz częściej zaczynano zadawać sobie pytania o powstawanie różnych rzeczy np. jak zbudowany jest świat, dlaczego przedmioty podrzucone w górę spadają na ziemię. Ludzi stawiających sobie takie i inne pytania nazwano filozofami, tzn. „miłośnikami mądrości”. Poczynając od filozofów przyrody takich jak: Tales, Heraklit, Anaksymander, Anaksagoras, czyli filozofii o charakterze ściśle empirycznym (poznawczym) wspomnieć należy, że wówczas za jedynego naukowca uważany był właśnie filozof, jego bowiem wiedza obejmowała wszystkie dziedziny zwane dziś naukami szczegółowymi. Pierwsi filozofowie, których poglądy tworzone były na bazie empirii poszukiwali tzw. arche – czyli pierwszej zasady, podstawowego elementu budującego świat i napędzającego życie we wszechświecie. Byli oni więc zarazem fizykami, chemikami, jak i psychologami (psychologia w starożytnej Grecji była jednak jak sama nazwa wskazuje nauką o duszy). Jako przeciwieństwo świata fizycznego korzystając z wcześniejszych wierzeń brano również pod uwagę istnienie świata psychicznego, duchowego. W tym momencie można mówić o pojawieniu się wątku etycznego w filozofii. O ile pierwsi filozofowie przyrody wspominali jedynie o tym jak człowiek powinien postępować w określonych sytuacjach, o tyle sofiści, a jednocześnie Sokrates, zaraz po nim zaś Platon, Arystoteles czy Epikur tworzyli niejako całe kodeksy postępowania. To właśnie wówczas filozofia grecka zaczynała przybierać formę jaką znamy do dzisiaj…