W starożytności powstało pojęciefilozofii – jako umiłowania mądrości (od greckich słów philein – lubić, kochać, sophis – mądrość). Twórcą terminu był Pitagoras. Grecy uważali, że filozofia przybliża człowieka do tego, co boskie, bowiem jest boską wiedzą. W starożytnej filozofii wyróżniamy pięć okresów: naturalistyczny, z dominacją filozofii przyrody (Tales z Miletu, Anaksymander z Miletu, Heraklit z Efezu, Ksenofanes) i pigatorejczykami; humanistyczny, jako okres działalności sofistów i Sokratesa; okres tzw. wielkich syntez, z najwybitniejszymi nazwiskami epoki – Platonem i Arystotelesem; okres szkół hellenistycznych, czyli szkół stoików, epikurejczyków, sceptyków oraz szkoły eklektycznej; religijny, czyi tzw. neoplatonizm.
Całkowicie oryginalnym osiągnięciem Greków była filozofia (gr. philos – miłośnik, sophia – mądrość - „umiłowanie mądrości”). Filozofia zaczęła się rozwijać począwszy od VI wieku p. n. e., powstawała w różnych miastach na terenie Jonii. Dopiero w V wieku p.n.e. głównym ośrodkiem filozoficznym stały się Ateny. Starożytni greccy myśliciele dążyli do poznania istoty i sensu bytu. Poszczególni filozofowie dawali odmienne odpowiedzi na ten problem: woda, apeiron(bezkres), powietrze czy ogień. Zajmowali się również poznaniem wszechświata, bogów, ludzi, działań publicznych, oraz polis.