Wyspa Ajaja, 1224 r.
Ukochana Żono!
Dziś mijają dwa lata od chwili, kiedy wypłynąłem spod Troi w przekonaniu, że już wkrótce się spotkamy. Niestety, bogowie nie są mi przychylni.
Nie wiem, czy będzie mi dane szczęśliwie powrócić do domu. Niestety, naraziłem się Posejdonowi, władcy mórz, za to, że oślepiłem jego syna Polifema. Ten jednooki olbrzym zjadł mi wielu towarzyszy i chciał zabić także mnie. Na szczęście mu się to nie udało. Przechytrzyłem potwora i uciekłem z jego jaskini. Jednak Posejdon robi wszystko, abym nie mógł dotrzeć do ojczyzny. Myślę, że tak łatwo nie da za wygraną. Muszę się liczyć z wieloma przeciwnościami, jakie za jego sprawą będę musiał pokonać podczas mojej podróży, zwłaszcza, że do tej pory nieustannie stawiał na mojej drodze do celu liczne przeszkody.
Myślę więc, że to za sprawą Posejdona nasz statek co chwilę zbacza z kursu. Raz fale zaniosły nas do brzegów Eolii, gdzie dostałem od króla worek ze wszystkimi wiatrami. Pozwoliłoby nam to na pomyślny powrót do domu, gdyż w razie potrzeby moglibyśmy wykorzystać potrzebny nam wiatr, ale niestety, kiedy spałem, moi towarzysze otworzyli sakwę, a wypuszczone wiatry pognały nasz okręt w nieznane. Innym razem dotarliśmy do kraju Lestrygonów, gdzie złowrogi lud zatopił naszych jedenaście okrętów. Ocalał tylko mój okręt…
Musisz wiedzieć, że robię wszystko, aby jak najprędzej powrócić do domu. Na szczęście obecnie przebywamy w przyjaznym kraju. Wprawdzie nasza gospodyni - czarodziejka Kirke na początku zamieniła moich towarzyszy w świnie, ale na szczęście z pomocą przyszedł nam Hermes i moi przyjaciele zostali uratowani. Kirke przeprosiła nas i pozwoliła zostać na dłużej. Na razie gościmy u niej jeden dzień, ale myślę, że już niedługo wyruszymy w drogę, bo bardzo tęsknię za Wami…
Najdroższa, cały czas myślę o Tobie i o naszym synu, którego chciałbym w końcu poznać. Pozdrów go ode mnie. Pewnie już wyrósł. Pragnę wiedzieć, czy jest podobny do mnie, czy do Ciebie.
Mimo wszystko, droga Penelopo, jestem dobrej myśli. Wierzę, że do Ciebie powrócę. Jeśli tak się stanie, to uczynię wszystko, aby nikt nas już nigdy nie rozdzielił.
Twój kochający mąż,Odyseusz
List pisałam sama i go tu już gdzieś zamieszczałam. Przesyłam ci też drugi list, podobny, również mojego autorstwa, ale więcej osób go czytało :) Oba są podobne, ale opisują trochę inne wydarzenia.
Trynakria,1223r.
Ukochana Żono!
Dziś mijają dwa lata od chwili, kiedy wypłynąłem spod Troi w przekonaniu, że już wkrótce się spotkamy. Niestety, bogowie chcą inaczej.
Nie mam dobrych wieści. Musisz wiedzieć, że ściga nie gniew Posejdona, władcy mórz, za to, że oślepiłem jego syna Polifema. Ten olbrzym zjadł mi wielu towarzyszy i chciał zgładzić także mnie. Na szczęście dzięki mojemu sprytowi, udało nam się opuścić jego jaskinię. Niestety Posejdon robi wszystko, abym nie mógł dotrzeć do Itaki. Nie wiem, ile jeszcze czeka na mnie niebezpieczeństw, ale wierzę, że już niedługo będę mógł powrócić do ojczyzny.
Obecnie znajdujemy się na wyspie Słońca - Trynakrii. Jest tutaj wiele stad owiec i wołów, ale niestety, nikomu z nas nie wolno jest zabić ani jednej sztuki. Najgorsze jest to, że powoli kończą się nam zapasy jedzenia. Mam nadzieję, że żaden z moich towarzyszy nie zrobi czegoś, czego mielibyśmy później wszyscy żałować.
Najdroższa, przez cały czas mojej tułaczki myślę o Tobie i o naszym synu, którego chciałbym w końcu poznać. Pozdrów go ode mnie. Pewnie już wyrósł. Chciałbym wiedzieć, czy jest podobny do mnie, czy do Ciebie.
Mimo wszystko, droga Penelopo, jestem dobrej myśli. Wierzę, że do Ciebie powrócę. Jeśli tak się stanie, to uczynię wszystko, aby nikt nas już nigdy nie rozdzielił. Pamiętaj, że zawsze bardzo Cię kocham.
Twój oddany mąż, Odyseusz
