1. W utworze „Zbytki polskie" Potocki ukazał zamiłowanie rodzimej szlachty do atrybutów materialnego bogactwa . Jej snobizm przejawia się w bogato ubranej służbie („Sługi odziać koralem, burkatelą stopy“), klejnoty („Żeby na paniej perły albo dyjamenty“), wymyślne wyposażenie domu („złociste świeciły się sprzęty“), na koniec i muzycy, zachcianka majętnego pana („Żeby im grały traby, skrzypce i wijole“). Szlachta goniąca za „zbytkami“ nie zauważa istotnych problemów państwa:„Choć się co rok w granicach swych ojczyzna zwęża, / Choć na borg umierają żołnierze niepłatni (...)“, co może doprowadzić do upadku Polski. 2. Potocki uważa, że zapobiec może nadchodzącej katastrofie wzmożona czujność szlachty przed wrogiem i wyczulanie na sprawy społeczne, myślenie o następnych pokoleniach, poświęcenie dla sprawy swojego potencjału intelektualnego: „(…) Przynajmniej, kiedy się tak w świeckie rzeczy wdadzą, Porzuciwszy niebieskie, niechaj o nich radzą, Żeby dzieciom zostały, żeby w nich spokojnie Dożyli, niechaj myślą z pogany o wojnie (...)“ 3. anafory: „Żeby“, „Choć“ - liczne anafory powodują, że utwór momentami przypomina wyliczanie przewinień szlachty wyliczenia: „Żeby im grały traby, skrzypce i wijole“, „Sługi odziać koralem, burkatelą stopy“
