Rozbicie dzielnicowe polski, zwane również rozdrobnieniem feudalnym,to okres który umownie przypada na lata 1138 - czyli śmierci Bolesława Krzywoustego do 1320 - koronacji Władysława Łokietka. Bolesław Krzywousty chcąc oddalić od Księstwa Polskiego widmo wojny między synami o władzę, ogłasza status o podziale kraju na dzielnice które miały przypaść dla każdego z synów o także wdowie Salomei. Jednocześnie jedna z dzielnic miała mieć charakter dzielnicy stołecznej tj. dzielnicę senioralną. Ta część księstwa (w której wchodziły: Pomorze Gdańskie, część Kujaw, część Wielkopolski z Gnieznem, ziemie Łęczycko-Sieradzkie, oraz Kraków) miała być w posiadaniu seniora (pryncepsa), najstarszego członka rodu Piastów. Miał on szczególną władzę w rozbitym księstwie - do jego obowiązków należała polityka zagranica, posiadał władzę zwierzchniczą nad państwem, a także wpływał na skład najwyższych urzędów państwowych. Po wprowadzaniu do życia statusu, po niedługim okresie spokoju, rozpoczęły się walki synów o władzę (odwrotnie z myślą Krzywoustego). Władza centralna ulegała stopniowemu osłabieniu, by z czasem zapaść się zupełnie, skorzystali na tym możni, rycerstwo i Kościół - które zyskali na władzy i znaczeniu. Okres rozbicia dzielnicowego przypada na rozwój kształtowania się feudalizmu. Polska na arenie międzynarodowej straciła na sile, czego skutkiem była utrata części ziem. Cła i wysokie podatki przyczyniły się do zastoju handlu, a książęta dzielnic mieli monopol na bicie monet, przez co doszło do inflacji. Mimo to w okresie rozbicia udało się wprowadzić wiele innowacyjnych rozwiązań takich jak trójpolówka czy nowsze prawa miejskie.
