"Ziele na kraterze" - Melchior Wańkowicz

Powieść Melchiora Wańkowicza napisana została w 1951 roku, wydana w Polsce w 1957 roku.

Akcja rozgrywa się w kilku różnych miejscach - Warszawa, Kresy, Poznańskie, Francja, Zakopane, Ameryka. Rozpoczyna się w roku 1919, a kończy się w dniu narodzin wnuczki pisarza - 29 grudnia 1945 roku. Jest to powieść autobiograficzna, mająca formę reportażu - opowiada o wydarzeniach, których autor był uczestnikiem lub świadkiem. Pisarz ukazuje dzieje swojej rodziny, czas jej założenia, narodziny i dorastanie córek Krystyny i Marty. Nawiązuje do II Wojny Światowej i powstania warszawskiego.

Narracja jest przerywana wieloma dygresjami, epizodami. Autor pisze językiem potocznym, żywym i obrazowym.

Utwór ukazuje obraz szczęśliwej, a zarazem nieprzeciętnej rodziny. Tata - King - jest dziennikarzem, pisarzem, człowiekiem pełnym energii i pomysłów. Jego żona Zofia to osoba łagodna, spokojna, tolerancyjna i troskliwa. Wychowują oni dziewczynki w domu pełnym miłości i rodzinnego ciepła oraz kształtują ich system wartości. Niestety woja burzy ich życie. Tili przebywa w Ameryce, tata między innymi w Rumunii i Anglii, mama i Krystyna mieszkają w Warszawie. Krystyna działa w konspiracji, ginie w powstaniu warszawskim. Powieść kończy zdanie do niej skierowane: "Żyjesz, Krysiuniu. Żyjesz i żyć będziesz". Autor, choć ukazuje troski i cierpienia, to jednak afirmuje życie i miłość. Pokazuje, jak ważne jest, by tworzyć świat oparty na wartościach, wzajemnym szacunku, pełen oddania, miłości, życzliwości, otwartości i tolerancji.