Pewnego dnia Michał bardzo chciał jechać do swojego kolegi. - Mamo, czy mogę jechać do Piotrka? Prooszę- zapytał Mamę gdy weszła do domu. - Nie, Piotrek za daleko mieszka. Nie możesz jechać tak daleko rowerem. - A ty nie mogłabyś mnie zawieźć? - Zaraz wychodzę do pracy, zapomniałeś? - Tak, wyleciało mi z głowy. A czy mógłbym jechać do Marka? - Oczywiście, tylko pamiętaj: Wróć przed 20.00! - Dobrze mamo! To pa! -Pa! W drodze do domu Marka, Michał zsiadł z roweru i zadzwonił do Piotrka. Ten powiedział mu że jest u niego też Maciek. Michał tak bardzo chciał tam być, że powiedział: Jadę do was! No i Michał zrobił jak powiedział. Spędził wspaniale czas z kolegami. Po pewnym czasie spojrzał na zegarek: była już 20.45. Dziwne Mama jeszcze nie dzwoniła. - Dobra chłopaki, jadę do domu. Narazie! - Trzymaj się Michał! W drodze do domu chłopak wymyślał wersję wydarzeń którą przedstawi Mamie, gdy wróci. - Dobra! Powiem, że byłem u Marka, graliśmy na komputerze, jedliśmy kanapki, bawiliśmy się z jego psem i graliśmy w nożną. - Pomyślał Michał. Wjechał na podwórko, wprowadził rower do garażu i ruszył w stronę drzwi. Mama siedziała w kuchni. - Dlaczego się spóźniłeś!? Minęła prawie godzina! - Przepraszam Mamo! Jak byłem u Marka, graliśmy na komputerze, jedliśmy kanapki, bawiliśmy się z jego psem i graliśmy w nożną. I całkowicie zapomniałem o zegarku. - No dobrze przebierz się i wróć tu do mnie, porozmawiamy. Michał zrobił tak, jak Mama kazała. - Teraz powiedz mi, Michałku, dlaczego kłamiesz? - Nie kłamię! - Na pewno? Byli tu Marek z Jackiem, chcieli Cię zabrać do niego. Powiedz mi, gdzie byłeś? - U Piotrka. - Tak myślałam. Zawsze trzeba przyznawać się do popełnionych czynów, bo ,,kłamstwo ma krótkie nogi". Dostajesz szlaban na 2 tygodnie.
