-Czy pamięta Pani czasy komunistyczne? -Tak, jakby to było wczoraj... Chociaż nie chciałabym do nich wrócić. -Dlaczego Pani tak uważa? -Wtedy nie było niczego, sklepowe półki świeciły pustkami. Ale dzięki temu nauczyłam się robić coś z niczego. To jednak dało się wytrzymać. Lecz gdy przypomnę sobie te wszystkie propagandowe plakaty i ulotki... -Były aż tak drastyczne? -Niektóre tak. Wszystkie miały jakieś ukryte znaczenia. Zazwyczaj starałam się na nie nie patrzeć i omijać. -Jednak propaganda komunistyczna była częścią tamtych czasow? -Oczywiście. Nawet jak nie chciałam, to stykałam się z nią każdego dnia. W szkole, w pracy. Jedynie dom był wolny od tego wszystkiego. -Czy bała się Pani o swoje życie? -Pamietam tak sytuacje. Gdy odbywały się protesty, strajki w mojej okolicy widziałam, jak milicja i inne służby brutalnie je tłumiły. A gdy ogłoszono stan wojenny, to dopiero wpadłam w panikę! Wysłałam dzieci na południe, gdzie bezpieczniej było i czekałam na rozwój wydarzeń. -To brzmi strasznie. Cieszę się, że teraz Polska jest wolna. -Ja również. -Dziękuję za udzielenie mi wywiadu. -Proszę bardzo. (Chyba o takie cos chodzi?)
