Zaprojektuje album o życiu i twórczości Polskiego kompozytora Fryderyka Chopina

Możesz napisać osobno o jego dzieciństwie, młodości, twórczości, o kobietach jakie kochał a na końcu ciekawostki i słowach Norwida jakie wygłosił na jego pogrzebie. Poszukaj w necie zdjęć - nie zapomnij podać źródła tzn. z jakiej strony wkleiłaś dane zdjęcie. DZIECIŃSTWO: Fryderyk Chopin (1810-1849) urodził się w Żelazowej Woli, niedaleko Warszawy. Był synem nauczyciela Mikołaja Chopina pochodzącego z Francji i polskiej szlachcianki Justyny z Krzyżanowskich. Jego mama i starsza siostra Ludwika grały na fortepianie. Szybko się okazało, że Fryderyk jest utalentowany muzycznie. Pierwsze kroki w nauce gry na fortepianie kompozytor stawiał pod okiem matki. Od szóstego roku życia pobierał lekcje u swojego pierwszego nauczyciela, Wojciecha Żywnego. Kiedy miał siedem lat, ukazał się drukiem jego Polonez g-moll. Rok później odbył się pierwszy publiczny koncert Fryderyka. Wydarzenie to zgromadziło największe ówczesne sławy Warszawy. MŁODOŚĆ: Fryderyk Chopin skończył liceum w Warszawie, a następnie studiował w Szkole Głównej Muzyki, gdzie był uczniem Józefa Elsnera. Kolejne lata upłynęły na nauce i wielu koncertach. Z powodu słabego zdrowia regularnie spędzał wakacje na dworze ks. Antoniego Radziwiła w Szafarni u bywał u przyjaciół mieszkających w Dusznikach. Z pasją chłonął ludowe zwyczaje, obrzędy, a zwłaszcza muzykę. W 1826 roku rozpoczął studia w Szkole Głównej Muzyki przy Uniwersytecie Warszawskim. Jest to czas kiedy powstają jego pierwsze poważne utwory: „Wariacja B-dur” oraz „Sonata c-moll”, które otworzyły mu drogę na sale koncertowe Europy. DOROSŁE ŻYCIE: Po ukończeniu studiów w listopadzie 1830 roku Fryderyk Chopin wyjechał z Polski.  Chopin postanowił kształcić się dalej u słynnych zagranicznych wirtuozów fortepianu. Rozpoczął swoją podróż po Europie. 29 listopada wybuchło w Warszawie powstanie listopadowe. O jego upadku kompozytor dowiedział się podczas swojego pobytu w Stuttgarcie. Chopin osiadł na stałe w Paryżu. Tam udzielał lekcji gry na fortepianie, z wielkim powodzeniem koncertował w salonach, komponował. Zdobył sobie wysoką pozycję jako pianista i kompozytor. Ciągle jednak tęsknił za ojczyzną, co wyrażał w muzyce. Wyrazem tęsknoty za ojczyzną są liczne mazurki. W 1837 roku Chopin poznał francuską pisarkę George Sand. Spędził z nią następne lata swojego życia w Paryżu i na Majorce. Znalazł tam doskonałe warunki dla swojej pracy. W tym czasie powstały jego najwybitniejsze dzieła. Chopin przez całe dorosłe życie cierpiał na gruźlicę, a wątłe zdrowie stale się pogarszało. Fryderyk Chopin nigdy nie powrócił do ojczyzny. Zmarł 17 października 1849 roku w Paryżu w wieku 39 lat. Został pochowany na paryskim cmentarzu Pere-Lachaise. Serce kompozytora, zgodnie z ostatnią wolą kompozytora, przywiozła do Polski jego siostra Ludwika. Spoczęło ono w Bazylice Świętego Krzyża na warszawskim Krakowskim Przedmieściu. TWÓRCZOŚĆ Fryderyk Chopin tworzył w sposób niepowtarzalny i jak na czasy, w których żył, bardzo nowoczesny. Jego styl muzyczny można łatwo rozpoznać już po kilku dźwiękach. Chopin dowiódł, że fortepian to instrument muzyczny o niespotykanych możliwościach brzmieniowych. W jego utworach można usłyszeć padający deszcz, salwy armatnie, płacz, szum wierzb na mazowieckich polach czy skocznego oberka. Jest to możliwe dzięki wspaniałej technice fortepianowej. W swoich kompozycjach Chopin często nawiązywał do polskiej muzyki ludowej. W skomponowanych przez niego mazurkach można usłyszeć charakterystyczne cechy różnych tańców (mazura, oberka, kujawiaka). Echo muzyki ludowej pobrzmiewa m. in. w utworach „Ballada f-moll” , „Polonez fis-moll”, „Walc h-moll”. Ta nacechowana polskością muzyka była wyrazem miłości do ojczyzny, za którą kompozytor tęsknił całe życie. Utwory, które skomponował na emigracji to m.in. „Etiuda c-moll op. 10 nr 12”, nazywana rewolucyjną. Etiudy Chopina to arcydzieła pełne emocji i uczuć. Ogromną część twórczości Chopina stanowią utwory przeznaczone na fortepian solo oraz dzieła na fortepian i orkiestrę, fortepian i wiolonczelę, trio na fortepian, skrzypce i wiolonczelę oraz pieśni na głos z fortepianem. Chopin sięgał do bardzo wielu różnych, istniejących już gatunków kompozytorskich, wykorzystując je w swej twórczości (jak np. nokturny, etiudy, sonaty). Fryderyk Chopin to autor czterech ballad i ogromnej ilości etiud, kilkunastu polonezów, z których największą popularność zyskały „Polonez-Fantazja As-dur” i „Polonez As-dur”, Heroiczny. Wśród zaledwie trzech opublikowanych sonat (w tym jedna pośmiertnie) Fryderyka Chopina jest to sonata fortepianowa b-mol. CIEKAWOSTKI:   Pewnej nocy Chopin, jako mały chłopiec przeraził domowników. Mały Frycek grał w nocy na fortepianie, a siedząc w koszuli nocnej wyglądał jak duch grający na instrumencie. Chopin był przesadnym pedantem we wszystkim co dotyczyło dokładności i czystości. Pierwszą miłością Chopina była jego rówieśnica Konstancja Gładkowska, uczennica konserwatorium, początkująca śpiewaczka. W swojej kompozycji pt.: Scherzo h-moll Fryderyk Chopin zacytował kolędę "Lulajże Jezuniu" W 1839 roku Chopin powrócił do Francji po dwuletnim pobycie na Majorce, której klimat miał wpłynąć pozytywnie na jego zdrowie. Zamieszkał u swojej przyjaciółki George Sand. To w jej domu powstały najważniejsze dzieła Chopina z tego okresu.   Fryderyk Chopin podczas lekcji, których udzielał czasami wpadał w złość, jeśli uczeń nie był wystarczająco staranny. Chopin był człowiekiem o nienagannych manierach. Władał biegle kilkoma językami. Uchodził za znawcę w dziedzinie mody. Sam zawsze ubierał się bardzo elegancko. KOBIETY W ŻYCIU CHOPINA: Pierwszą młodzieńczą miłością Fryderyka Chopina była jego rówieśnica Konstancja Gładkowska, początkująca śpiewaczka i studentka Konserwatorium Warszawskiego. Zakochany Chopin napisał dla niej Larghetto – wolną część swego pierwszego koncertu fortepianowego. Dzięki szczeremu młodzieńczemu uczuciu utwór ten jest bardzo emocjonalny i romantyczny. W latach 1832 – 1836 Chopin romansował z hrabiną Delfiną Potocką, którą poznał w Dreźnie. Kompozytor zadedykował jej „Koncert f-moll” oraz walc op. 64 nr 1, tzw. „Walc Minutowy”. W Dreźnie Chopin zetknął się ponownie z Marią Wodzińską, którą poznał jako dziecko w  Warszawie. W 1834 roku oświadczył się. Z początku został zaakceptowany przez rodziców Marii, jednak problemy zdrowotne Chopina przestraszyły rodzinę Wodzińskich i nie zgodzono się na związek z chorowitym Chopinem. W 1836 roku kompozytor zaczyna poważnie chorować na gruźlicę. Po kilkuletniej korespondencji zażyłość ta skończyła się w 1837 roku. W 1837 roku, we Francji, Chopin poznał starszą o sześć lat francuską pisarkę występującą pod pseudonimem George Sand, która przez kilka następnych lat była jego partnerką życiową. W nadziei na poprawę zdrowia przyjaciółka Chopina postanowiła, że każdy rok spędzać będą podobnie – ciepłe miesiące na wsi, gdzie Chopin intensywnie komponował, a resztę roku w Paryżu, gdzie cieszył się ogromnym powodzeniem, udzielał lekcji fortepianu i dawał liczne koncerty. Posiadłość w Nohant stała się jego drugim domem, miejscem, w którym otoczony był ciepłem i troskliwością. Znalazł tam doskonałe warunki dla swojej pracy. W tym czasie powstały jego najwybitniejsze dzieła. Skomponował tam 24 preludia. Dorastające dzieci George Sand stały się powodem do niesnasek między kompozytorem a jego przyjaciółką, co sprawiło, że po ośmioletniej przyjaźni rozstali się bez słowa pożegnania. Po rozstaniu z George Sand kompozytor związał się ze swoją uczennicą – Szkotką Jane Stirling, z którą wyjechał po wybuchu rewolucji w Paryżu w 1848 roku do Anglii i Szkocji w bardzo wyczerpującą jego siły podróż. Wilgotny klimat Anglii i Szkocji doprowadził do szybkiego rozwoju choroby. Po śmierci Chopina Jane Stirling nosiła żałobę, nazwano ją „wdową po Chopinie”. Cyprian Kamil Norwid na pogrzebie Chopina pożegnał go słowami "Rodem warszawianin, sercem Polak, a talentem świata obywatel". Chopin mimo emigracji na zawsze pozostał Polakiem. Wyrazem tęsknoty za ojczyzną są liczne mazurki, w których można usłyszeć charakterystyczne cechy różnych tańców (mazura, oberka, kujawiaka). Chopin w Paryżu z wielkim powodzeniem koncertował w salonach, komponował. Zdobył sobie wysoką pozycję jako pianista i kompozytor. Chopin tworzył w sposób niepowtarzalny i jak na czasy, w których żył, bardzo nowoczesnym. Niepowtarzalny styl muzyczny jego utworów można łatwo rozpoznać już po kilku dźwiękach. Jest to możliwe dzięki wspaniałej technice fortepianowej oraz jego nadzwyczajnej wrażliwości. REFERAT: Fryderyk Chopin (1810-1849) urodził się w Żelazowej Woli, niedaleko Warszawy. Był synem nauczyciela Mikołaja Chopina pochodzącego z Francji i polskiej szlachcianki Justyny z Krzyżanowskich. Jego mama i starsza siostra Ludwika grały na fortepianie. Szybko się okazało, że Fryderyk jest utalentowany muzycznie. Pierwsze kroki w nauce gry na fortepianie kompozytor stawiał pod okiem matki, która zajmowała się domem. Od szóstego roku życia pobierał lekcje u swojego pierwszego nauczyciela, Wojciecha Żywnego. To pod jego okiem zgłębiał tajniki fortepianu. Wokół fortepianu skoncentrowane było całe jego późniejsze życie. Pewnej nocy Chopin, jako mały chłopiec przeraził domowników. Mały Frycek grał w nocy na fortepianie. Rodzice zastali go siedzącego w koszuli nocnej - wyglądał jak duch grający na instrumencie. Kiedy Fryderyk miał siedem lat, ukazał się drukiem jego Polonez g-moll. Rok później odbył się pierwszy publiczny koncert Fryderyka. Wydarzenie to zgromadziło największe ówczesne sławy Warszawy. Fryderyk Chopin był chorowitym dzieckiem. Jego rodzice wykorzystywali każdą okazję, aby wysłać go na wieś do Szafarni, Sokołowa i Sarnik, gdzie świeże powietrze miało przyczynić się do poratowania mu zdrowia. Pobyty na wsi były okazją do zapoznania się ze sztuką ludową, którą później wykorzystywał w swoich utworach. Z pasją chłonął ludowe zwyczaje, obrzędy, a zwłaszcza muzykę. Fryderyk Chopin skończył liceum w Warszawie, a następnie studiował w Szkole Głównej Muzyki, gdzie był uczniem Józefa Elsnera. Kolejne lata upłynęły na nauce i wielu koncertach. Jako uczeń liceum grał na organach w kościele Sióstr Wizytek w Warszawie. Po ukończeniu studiów w listopadzie 1830 roku Fryderyk Chopin wyjechał z Polski. Chopin postanowił kształcić się dalej u słynnych zagranicznych wirtuozów fortepianu. Rozpoczął swoją podróż po Europie. 29 listopada wybuchło w Warszawie powstanie listopadowe. O jego upadku kompozytor dowiedział się podczas swojego pobytu w Stuttgarcie. Fryderyk Chopin świadomie wybrał status emigranta, odmówił tytułu "nadwornego pianisty cara Mikołaja". Dał dowód patriotyzmu, ale i zamknął sobie na zawsze możliwość powrotu do Polski. Chopin osiadł na stałe w Paryżu. Na emigracji Chopin brał udział w akcjach na rzecz zniewolonej Polski. Udzielał lekcji gry na fortepianie, z wielkim powodzeniem koncertował w salonach, komponował. Zdobył sobie wysoką pozycję jako pianista i kompozytor. Ciągle jednak tęsknił za ojczyzną, co wyrażał w muzyce. Wyrazem tęsknoty za ojczyzną są liczne mazurki, w których można usłyszeć charakterystyczne cechy różnych tańców (mazura, oberka, kujawiaka). Utwory, które skomponował na emigracji to m.in. Etiuda c-moll op. 10 nr 12, nazywana rewolucyjną. Etiudy Chopina to arcydzieła pełne emocji i uczuć. Ogromną część twórczości Chopina stanowią utwory przeznaczone na fortepian solo oraz dzieła na fortepian i orkiestrę, fortepian i wiolonczelę, trio na fortepian, skrzypce i wiolonczelę oraz pieśni na głos z fortepianem. Chopin sięgał do bardzo wielu różnych, istniejących już gatunków kompozytorskich, wykorzystując je w swej twórczości (jak np. nokturny, etiudy, sonaty). Fryderyk Chopin to autor czterech ballad i ogromnej ilości etiud, kilkunastu polonezów, z których największą popularność zyskały Polonez-Fantazja As-dur i Polonez As-dur, Heroiczny. Wśród zaledwie trzech opublikowanych sonat (w tym jedna pośmiertnie) Fryderyka Chopina jest to sonata fortepianowa b-mol. W 1837 roku Chopin poznał francuską pisarkę George Sand. Spędził z nią następne lata swojego życia w Paryżu i na Majorce. Znalazł tam doskonałe warunki dla swojej pracy. W tym czasie powstały jego najwybitniejsze dzieła. Chopin przez całe dorosłe życie cierpiał na gruźlicę, a wątłe zdrowie stale się pogarszało. Fryderyk Chopin nigdy nie powrócił do ojczyzny. Zmarł 17 października 1849 roku w Paryżu w wieku 39 lat. Został pochowany na paryskim cmentarzu Pere-Lachaise. Serce kompozytora, zgodnie z ostatnią wolą kompozytora, przywiozła do Polski jego siostra Ludwika. Umieszczono je w bazylice Świętego Krzyża na warszawskim Krakowskim Przedmieściu.