Polska pod zaborami

Czas zaborów to czas „martwej Polski”- państwa, które nie miało racji bytu przez 123 lata według Austrii, Rosji i Prus. Jednak nasze państwo było martwe jedynie terytorialnie. Dzięki świadomości narodowej naszych przodków ocalały język i kultura, które przez tak długi czas podlegały ich całkowitej likwidacji.

Siłą łączącą Polaków we wszystkich zaborach był patriotyzm i walka o niepodległość. Organizowali spiski patriotyczne i występowali zbrojnie przeciwko zaborcom. Wyrazem niezaakceptowania narodowej niewoli były tajne organizacje i powstania narodowe. Życie Polaków pod zaborami to ciągła walka o niepodległość, dlatego też doszło do powstań m.in. Listopadowego oraz Styczniowego.

Tak więc istnienie narodu polskiego można zawdzięczać ówczesnej ludności- to oni dbali o rozwój kulturalny oraz językowy. Każdy człowiek czuł się członkiem wspólnoty narodowej, także dążył do utrzymania „niewidzialnego” państwa.

Duże rolę w walce o przetrwanie odegrał Kościół katolicki, ponieważ w świątyniach mówiono po polsku. Działalność międzyzaborowa była wszechstronna - zaczynając od przemytu nielegalnych czasopism wydawanych w języku polskim a kończąc na rozwijającej się twórczości malarzy, pisarzy czy naukowców. Ośrodkiem rozwoju narodu polskiego była Galicja- to tam Polacy z zaboru Austriackiego wykorzystywali nadane im swobody- otwierali polskie teatry, na uniwersytetach w Krakowie czy Lwowie pobudzano młodzież (w poczuciu przynależności do nieistniejącego już państwa) do obowiązku dążenia do zachowania kultury i języka polskiego.

Zatem przetrwanie narodu polskiego zawdzięczamy uporowi, który objawiał się w nieustannym dążeniu do odzyskania suwerennego państwa, wzajemnym pobudzaniu świadomości narodowej oraz poczuciu wspólnoty polaków.