Opracuj dwa tematy Arabowie i Islam i Państwo Franków Karol Wielki- cesarzem.

I. ARABOWIE. ISLAM - uważa się że ok. 610 r. Mahomet doznał pierwszych objawień, które miał mu przekazywać archanioł Gabriel - udało mu się zgromadzić część wyznawców w Mekce - początkowo wyznawców nowej religii było niewielu, mamy liczne prześladowania ludności muzułmańskiej na początku VII w.  - w 622 r. Mahomet ucieka z Mekki do Jasribu (Medyna) - w nowym miejscu utworzył się zalążek nowego państwa o charakterze muzułmańskim, mieszkańcy przyjęli islam jako nową religię (miejscowi Żydzi ostatecznie zachowali swoje wyznanie) - zaczęto propagować walkę z politeizmem, głównym celem stały się początkowo kupieckie karawany - dopiero w 628 r. muzułmanie uzyskali swobodę pielgrzymowania na półwyspie Arabskim - inne miasta i plemiona również zaczęły przyjmować nową religię, w 630 r. również Mekka uznała nauki Mahometa Charakterystyka islamu:- wiara w jednego Boga - Allaha- święta księga -Koran - saum - post, salat(modlitwa), szahada, czyli wyznanie wiary, zaka (jałmużna) oraz hadżdż =>stanowią tzw. 5 filarów islamu - hadżdż - każdy muzułmanin musi przynajmniej raz w życiu odbyć pielgrzymkę do Al-Kaby - mamy dżihad, obecnie błędnie utożsamiany ze świętą wojną muzułmańską, pierwotnie w myśl Koranu termin ten oznaczał "udoskonalenie swojego życia oraz swojej wiary"  - silna władza mężczyzny Charakterystyka początków państwa arabskiego: - południowo-zachodnie tereny Płw. Arabskiego to tereny rolnicze - zajęcia - rolnictwo, pasterstwo, hodowla - większość ziem to pustynia, co wymusiło rozwój szlaków karawanowych - mamy więc miasta, które rozwinęły punkty handlowe (np. Mekka czy Jasrib) - na pustyni mamy plemiona koczownicze (Beduini) - na płd-zach. mamy rozwój wymiany handlowej (głównie mirra, olejki, kadzidła) Okres po Mahomecie: - do 661 r. mamy rozwój państwa arabskiego, panuje 4 kalifów, podczas panowania ostatniego z nich Alego dochodzi do pewnych zmian (jak na przykład zmiana stolicy), nastąpił podział na szyitów i sunnitów - powstaje kalifat, na czele stał kalif, wojskiem dowodzili emirowie, a sądownictwem kierował kadi, był jeszcze wezyr, który kierował administracją - Arabowie podporządkowali sobie tereny Syrii, Iraku czy Palestyny - w roku 661 r. władzę przejmuje dynastia Omajjadów, która zrobiła pochód aż do Hiszpanii, w bitwie pod Poitiers w 732 r. Frankowie pokonali Arabów, a ich ekspansja została powstrzymana - ok. 750 r. dochodzi do walk wewnętrznych w państwie arabskim, dynastia Omajjadów ponosi klęskę z inną dynastią - Abbasydów - później mamy rozbicie polityczne i powstanie 3 kalifatów - kalifat Abbasydów(Bagdad), kalifat Omajjadów(Kordoba) oraz kalifat Fatymidów(Egipt) - dynastia Abbasydów również upada, pojawiają się Turcy seldżuccy, którzy w XI w. zajęli Bagdad- jeśli chodzi o ostateczny koniec Arabów, będzie to rok dopiero 1492, kiedy padła Grenada - ostatnia twierdza arabska w Europie Przyczyny upadku państwa arabskiego: - zbyt rozległe imperium, którym coraz trudniej było zarządzać z Bagdadu, co doprowadziło do rozpadu terytorialnego - walki pomiędzy dynastią Umajjadów a Abbasydów - ogromny kryzys finansowy imperium arabskiego - podział na kalifaty, które w pewnym momencie zaczęły dążyć do samodzielności, np. w 929 r. kalifat Kordoby zaczyna prowadzić własną politykę - liczne wybuchy buntów np. w Syrii czy w Iraku - konflikt z Fatymidami, którzy zaczęli dokonywać podbojów m.in. w Egipcie, chcąc przez to ograniczyć władzę Bagdadu i stworzyć własne niezależne państwo - powstania berberyjskie, które osłabiły imperium zwłaszcza w Afryce Płn. II. PAŃSTWO FRANKÓW Położenie Franków: Frankowie Saliccy - zamieszkiwali głównie tereny Toksandrii - regionu znajdującego się w obecnej Holandii oraz Belgii, który był niejako ograniczony przez dwie rzeki - Skaldę oraz Mozę. Frankowie Rypuarscy (Ripuarscy) - zamieszkiwali tereny na wschód od Franków Salickich, chodzi głównie o tereny nadreńskie (środkowy bieg Renu, a także częściowo nad prawym) oraz tereny nad Menem (głównie nad miejscem gdzie Men uchodzi do Renu). Aby skupić się na dalszej ich historii trzeba omówić Childeryka. Można by powiedzieć, że był on "najemnikiem" na usługach Rzymu. Stał na czele ośrodka w Tournai. Jego celem była obrona terenów Galii przed Wizygotami. Miał bardzo silną pozycję wśród tamtejszych elit, co pomogło zdobyć władzę królewską jego synowi Chlodwigowi. Chlodwig rozpoczął już prawdziwa ekspansję. Mamy pokonanie - Alamanów czy Wizygotów (liczne nabytki terytorialne). Okres VI w. to kolejne podboje następców Chlodwiga - wygrane kampanie przeciw Ostrogotom, Turyngom oraz Burgundom (ważnym czynnikiem było zajęcie Prowansji). W VIII w. rządy Karola Młota (zwycięska bitwa pod Poitiers, zdobycie Fryzji) oraz Pepina Małego(odsunięcie od władzy króla Childeryka III, pokonanie Longobardów) ugrunotowały dominację państwa Franków na tamtejszych terenach.  Mamy utworzenie Państwa Kościelnego, które powstało w wyniku dwóch zwycięskich kampanii (755 oraz 756 r.) Pepina Małego przeciwko Longobardom. Odzyskał on m.in. Rawennę oraz 5 byłych biskupstw nad Morzem Adriatyckim. Papież otrzymał więc byłe ziemie bizantyjskie, które razem z Rzymem utworzyły Państwo Kościelne.  III. KAROL WIELKI CESARZEM Karol Wielki był władcą państwa Franków. W 800 r. otrzymał godność cesarza z rąk papieża. Na okres jego rządów przypada w państwie "renesans karoliński". Sam Karol Wielki zasłużył na swój przydomek nie tylko z powodu wysokiego wzrostu. Jako władca przeprowadził wiele reform - m.in. reformę wojskową, sądowniczą oraz umocnił system monetarny w państwie. Dokonywał wiele licznych podbojów (m.in. zwycięskie walki z Awarami). W polityce wewnętrznej popierał rozwój budownictwa pałacowego oraz sakralnego, propagował powiększanie liczby skryptoriów oraz dążył do ujednolicenia zwyczajów państwowych.  Przeprowadzenie reform wojskowych - Za czasów Karola Wielkiego dochodzi do dość znacznej reformy wojskowej - poszczególni seniorowie mieli dbać o mobilizację wojskową swoich wasali W 807 r. ustalono, że do służby wojskowej będą powoływani Ci, którzy posiadają minimum 3 łany. Natomiast w 808 r. zwiększono to do 4 łanów, cała reszta miała być mobilizowana "partiami" co 4 lata. Podczas rządów Karola Wielkiego wiec generalny został przesunięty z marca na maj - campus maius (pole majowe), ponieważ w marcu osiągano zbyt małą ilość paszy dla koni - skrócono w ten sposób okres służby wojskowej. "Renesans karoliński" - Za jego rządów zaczęto się interesować kulturą i literaturą antyczną, ale tylko o charakterze kościelnym oraz co ważniejsze zwiększono nacisk na umiejętność pisania przez duże grono ludzi. Mamy Propagowanie dwustopniowego nauczania - trivium oraz quadrivium. Poprzez powstawanie szkół przyklasztornych oraz przykatedralnych nastąpił rozwój kulturalny w państwie. Rozwój budownictwa pałacowego,  sakralnego, wprowadzenie minuskuły karolińskiej jako nowego kształtu liter oraz powiększanie liczby skryptoriów były przykładem reform wewnętrznych, które spowodowały, że okres rządów Karola Wielkiego nie na darmo został nazwany "renesansem karolińskim". Cesarz poszerzył kompetencje kosztem papiestwa. Karol Wielki uważał, że to cesarz powinien odpowiadać za politykę religijną oraz za obronę i walkę z poganami, a papież nie powinien się mieszać w te kwestie. Imperator często domagał się nawet posłuszeństwa od papieża. A to po śmierci Karola Wielkiego będzie skutkowało późniejszymi poważnymi konfliktami na linii cesarz-papież. Karol Wielki zmarł w 814 r. Przed śmiercią w 813 r. koronował swojego syna Ludwika Pobożnego na cesarza. Podczas wspomnianej koronacji syna nie był obecny jednak papież. Będzie rzutowało późniejszym sporem po śmierci Karola Wielkiego. W ten sposób mimowolnie doszło do osłabienia władzy Ludwika.