w Polsce hiperinflacja pojawiła się przy załamaniu się gospodarki PRL, kiedy NBP, tak jak PKKP w 1918–1923, łatał wydatki budżetu dodrukiem pieniędzy. Skala tej hiperinflacji była jednak znacznie niższa, niż w latach 20. (szacuje się, że sięgnęła ona sześciuset procent rocznie w ciągu kilkunastu miesięcy między rokiem 1989 i 1990). Hiperinflację zdławiono dzięki planowi Balcerowicza, którego mechanizmy zasadniczo były podobne do planu Grabskiego z 1923 roku. Kurs amerykańskiego dolara w chwili uruchomienia planu Balcerowicza wynosił 9500 PLZ Po zdławieniu hiperinflacji do maja 2001 r. utrzymywano kurs sztywny, przez następne lata kurs dolara wobec złotego powoli i coraz wolniej rósł, bezpośrednio po przeliczeniu w związku z denominacją na nowe złote – wynosił 2,43 PLN)[c].
