Dwa obrazy piekła - dwa sposoby mówienia o nim. Dante i Rabelais (analiza porównawcza)

Wyobrażenie piekła i życia po śmierci zmieniało się na przestrzeni epok. Ludzie średniowiecza nieustannie poszukiwali odpowiedzi na pytanie „ubi sunt?” . Zastanawiali się, czy istnieje życie pozagrobowe oraz próbowali wykreować wizerunek śmierci. W czasach średniowiecznych również popularny był motyw tańca śmierci. W epoce odrodzenia do słynnego motywu ubi sunt odniósł się Jan Kochanowski. W Trenie X poeta nieustannie myśli o tym, co mogło stać się z jego tragicznie zmarłą córeczką. Kochanowski wątpi w istnienie życia wiecznego.

Dante Alighieri, ojciec poezji włoskiej żyjący na przełomie średniowiecza i renesansu, w „Boskiej Komedii. Piekło” wykreował niezwykle wyobrażenie czeluści piekielnych. Dzieło zostało napisane za pomocą tercyn, czyli 3-wersowych strof.
Dante przedstawia przestrzeń piekielną jako „jamę ciemnościami głuchą”. Jest to metafora oznaczająca brak nadziei dla dusz cierpiących. Poeta podkreśla straszliwość otchłani za pomocą wyrazów dźwiękonaśladowczych, np.”jęk z jękiem gada”.

Franciszek Rabelais, renesansowy pisarz, w utworze „Gargantua i Pantagruel” przedstawił całkowicie odmienny obraz piekła. Utwór ten jest pisany prozą. Piekło w wyobrażeniu Rabelaisa znacznie różni się od scen dantejskich. Obraz przestrzeni jest ubogo przedstawiony, autor skupia uwagę na zachowaniu dusz tam przebywających. Bohater fragmentu, Epistemon, zmartwychwstał po nasmarowaniu jego ciała specjalną maścią. W dziele Dantego nawet posiadanie nadziei na łagodniejszą karę nie poprawi losu cierpiących. Dla Epistemona przyglądanie się potępionym było rodzajem rozrywki. Bohater „hulał sobie szeroko po piekle(...)”. Dusze w zaświatach prowadzą „liche i plugawe życie”. Postacie historyczne wymienione w tekście są w pewien sposób poniżone. Za życia Kleopatra była królową Egiptu, a po śmierci stała się zwykłą handlarką cebuli. Aleksander Wielki w piekle wykonuje zawód krawca. Postacie te uległy niewyobrażalnej przemianie, m.in. zmianie pozycji społecznej.

W omawianym fragmencie swojej wędrówki Dante trafia do miejsca, gdzie pokutują dusze ludzi zmysłowych. Snują się one jako cienie. Są nieustannie szarpane wiatrem piekielnym, tak jak za życia ogarnęła je żądza namiętności. Tak samo jak Rabelais, Dante zwrócił szczególną uwagę na postacie historyczne. Wymienia m.in. Helenę Trojańską.

Omawiane teksty różnią się zastosowaniem odmiennych środków literackich. Dante wykorzystuje obrazowe słownictwo nacechowane emocjonalnie, natomiast Rabelais posługuje się licznymi wulgaryzmami. Pisarze stworzyli także odmiennie wizje piekła.

W utworach podobna jest tematyka i opisanie życia pośmiertnego postaci znanych z historii.

Praca jest troszkę powierzchowna.
Należy rozbudować analizę i dopisać wnioski :-)