Notka biograficzna Aleksandra Fredry.

Znakomity komediopisarz, oczywiście, nie przystaje do portretu wzniosłego, tragicznego i ponurego romantyka. Jego sztuki utrzymane są w konwencji oświeceniowej i nadprzyrodzonych sfer i osób raczej w nich nie znajdziemy. Natomiast zarejestrowany jakby zatrzymany w kadrze obraz Polski szlacheckiej, sarmackiej w tym pozytywnym, pielęgnującym tradycję znaczeniu - tak. Nie znaczy to, że Fredro ślepo i bezładnie wychwala współczesnych. Przeciwnie - galeria fredrowskich postaci to zarazem przegląd i krytyka typowych wad polskich. Przez śmiech i wyszydzenie - ale krytyka. Więcej romantyzmu znajdziemy w życiu Fredry, który dziesięć lat czekał na wolność ukochanej kobiety, by móc ją poślubić. Była nią Zofia Skarbkowa, a tyle lat trwało wówczas przeprowadzenie rozwodu. Ale pozycie małżonków było szczęśliwe. Natomiast bardzo cierpiał przez krytykę, której poddali jego dzieła współcześni twórcy. Zarzucono mu nienarodowość w tak trudnych dla ojczyzny czasach, nietakt w kreacjach tak radosnych, jakie tworzył - wobec nieszczęść kraju. Fredro przestał pisać. Powrócił do twórvczości dopiero po dwudziestu latach.