Porównaj obraz Boga zawarty w "Hymnie" J. Słowackiego i "Wielkiej Improwizacji" z III cz. "Dziadów" A. Mickiewicza. Zwróć uwagę na postawę podmiotu mówiącego.

„Hymn” Juliusza Słowackiego podobnie jak „Dziady cz. III” należą do kanonu polskiej literatury romantycznej. Obydwa utwory ocierają się, jak to w literaturze romantycznej o sprawy duchowości, metafizyki. Jednak stosunek do Boga kreowany przez Słowackiego zasadniczo różni się od wizji Mickiewicza w wielkiej improwizacji. W Hymnie Bóg jest przyjacielem i opiekunem człowieka, nie traci jednak nic ze swej wszechmocy. Bóg z wielkiej improwizacji pozostaje głuchy na wezwania Konrada. Głównym podobieństwem tych dwóch utworów jest sposób w jaki zwracają się do Boga bohaterowie oraz epoka w jakiej utwory zostały napisane.
Bohater wykreowany przez Mickiewicza jest buntownikiem, indywidualistą, postacią zdolną do poświęceń "Nazywam się Milijon - bo za milijony Kocham i cierpię katusze". Dla wolności jest w stanie wejść w konflikt z Bogiem kierując pod jego adresem mocne słowa potępienia i bardzo poważne oskarżenia. Konrad uważa się za równego Bogu, mówi ze gdyby posiadał moc jak on był by w stanie rządzić światem trak samo dobrze. Konrad jako poeta był samotnikiem, uważał bowiem, że tylko osoba która pozostaje sama potrafi skupić się na przemyśleniach, zrozumieć samego siebie. Konrad nie pasował do świata pozostałych ludzi, czuł nad nimi przewagę, przewagę tak dużą że stawiał się na równi z Bogiem uznając go za jedynego który potrafi go z zrozumieć. W improwizacji posunął się do stwierdzenia że Bóg kłamie i nie jest miłością lecz mądrością, którą można zwyczajnie wyczytać z ksiąg i się jej nauczyć, nazywa go carem. Jednocześnie ma pretensje że Bóg tak dotkliwie doświadczył Polskę.
Bohater „Hymnu” prezentuje odmienną postawę. Nie uważa siebie za jednostkę wybitną, nie ma pretensji do Boga, nie rzuca oskarżeń. Jest pogrążony w żalu, smutku, spowodowanymi tęsknotą za ojczyzną. Jest typową postacią romantyczna wykreowany przez Słowackiego na podróżnika wędrowca odzwierciedla losy polskiej inteligencji która w obawie przed represjami emigruje z Polski. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do Boga opowiadając mu swoją historię, dzieląc się z nim swoimi przeżyciami, spostrzeżeniami. Mimo narastających problemów natłoku spraw z którymi nie potrafi sobie poradzić podmiot liryczny nie oczekuje pomocy, godzi się z własnym losem. Problemy jakie podejmuje Słowacki wydają się banalne w porównaniu z problemami jakie w wielkiej improwizacji podejmuje Konrad nie ma tam krytyki postępowań Boga nie ma planu naprawy świata ani słów które wywarły wpływ na poglądy romantyków „Hymn” jest utworem na cześć Boga napisanym na pocieszenie tym którzy na zawsze utracili kontakt fizyczny z ojczyzną.
Aby zrozumieć dlaczego poeci przedstawili boga właśnie w ten sposób należy sięgnąć do ich biografii. A. Mickiewicz był osobą prowadzącą bogate życie towarzyskie, był bardzo pewny siebie miał wielu przyjaciół nierzadko szokował swoim zachowaniem. Nie bał się wyrażać słów pogardy i mówić otwarcie o tym co mu się nie podoba. Konrad zachowuje się podobnie nie wykazuje skruchy w kontakcie z Bogiem, nie ustępuje ani na chwilę. Nie oznacza to że przyjął słuszną postawę. W ostateczności przegrywa z Bogiem, jego żądania nie zostają spełnione Bóg pozostaje Bogiem a człowiek człowiekiem.
Słowacki jest osobą zabłąkaną mającą mały kontakt z rzeczywistością, żyjącą we własnym świecie. Był odrzucany przez środowisko polskiej emigracji, która za wieszcza narodowego uważała Mickiewicza. Był wędrowcem zagubionym z dala od ojczyzny którą pamiętał z lat swojego dzieciństwa i z którą miał tak wiele

Widziałem lotne w powietrzu bociany
Długim szeregiem.
Żem je znał kiedyś na polskim ugorze,
Obraz Boga w „wielkiej improwizacji” i w „Hymnie” jest taki sam, Bóg pozostaje niewzruszony na wypowiedzi bohaterów nie odpowiada na ich wezwania. Można to odczytywać jako sukces (w przypadku hymnu) i jako porażkę (w przypadku wielkiej improwizacji). Opozycyjne są postawy bohaterów buntownicza prezentowana przez Mickiewicza i postawa pokorna prezentowana przez Słowackiego. Podstawowym wnioskiem jest stwierdzenie że Bóg jest jeden a jego odbiór jest rzeczą indywidualną.