Jakie warunki muszą być spełnione aby zostać zakwalifikowanym do grupy bezrobotnych,bezrobotny absolwent Jakie dokumenty należy wypełnić aby zostać zarejestrowanym jako bezrobotny?3.Prawa i obowiązki bezrobotnego 4. Przedstaw dyrektywy Unijnego P

1.Jakie warunki muszą być spełnione aby zostać zakwalifikowanym do grupy

a) bezrobotnych
-nie zatrudniona i nie wykonująca innej pracy zarobkowej,
- zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy,
-nie ucząca się w szkole w systemie dziennym,
- zarejestrowana we właściwym powiatowym urzędzie pracy, jeżeli:

* ukończyła 18 lat, z wyjątkiem młodocianych absolwentów,
* kobieta nie ukończyła 60 lat, a mężczyzna 65 lat,
* nie nabyła prawa do emerytury, renty inwalidzkiej,
* nie jest właścicielem lub posiadaczem nieruchomości rolnej o powierzchni pow. 2 ha przeliczeniowych,
* nie jest osobą niepełnosprawną, której stan zdrowia nie pozwala na podjęcie zatrudnienia nawet w połowie wymiaru czasu pracy,
* nie jest osobą tymczasowo aresztowaną i nie odbywa kary pozbawienia wolności,
* nie uzyskuje miesięcznie dochodu w wysokości przekraczającej połowę najniższego wynagrodzenia,
* nie pobiera, zasiłku stałego, stałego wyrównawczego, gwarantowanego zasiłku okresowego lub renty socjalnej.

b) bezrobotny absolwent
I. Zgodnie z ustawodawstwem absolwentem jest osoba, która ukończyła:
- szkołę ponad podstawową (publiczną, niepubliczną o uprawnieniach publicznej) albo szkołę wyższą (państwową, niepaństwową) dla młodzieży,
-szkołę ponad podstawową albo wyższą dla dorosłych i w ciągu 12 ostatnich miesięcy nauki nie była zatrudniona,
- studia podyplomowe lub doktoranckie podjęte w okresie 6 miesięcy od dnia ukończenia szkoły wyższej,
-szkołę specjalną,
-12-miesięczne przygotowanie zawodowe w Ochotniczym Hufcu Pracy,
-dzienny kurs zawodowy trwający co najmniej 2 lata i jednocześnie w ciągu ostatniego roku jego trwania nie pracowała,
-ukończyła szkołę i jest osobą niepełnosprawną (uzyskała uprawnienia do wykonywania zawodu).
II. Absolwent zachowuje status bezrobotnego w okresie 12 miesięcy od dnia ukończenia szkoły lub kursu.
Bezrobotny absolwent po zarejestrowaniu się w urzędzie pracy:
-nie ma prawa do zasiłku, ale z pozostałych form pomocy korzysta na takich samych zasadach jak inne osoby zarejestrowane w urzędzie pracy.
-może zostać skierowany na szkolenie.
Przysługuje mu wtedy stypendium w wysokości 60% zasiłku dla bezrobotnych.
Na swój wniosek (lub za zgodą), może zostać skierowany do odbycia stażu u pracodawcy (nie dłużej niż 12 miesięcy). Absolwentowi przysługuje wtedy stypendium w wysokości kwoty zasiłku dla bezrobotnego.
Okresy pobierania ww. stypendiów wlicza się do nabycia/zachowania uprawnień pracowniczych oraz do okresów składkowych w ramach ubezpieczeń społecznych. Na swój wniosek (lub za zgodą), może być skierowany na zasadach robót publicznych do pracy nie związanej z wyuczonym zawodem w instytucji użyteczności publicznej lub organizacji zajmującej się kulturą, oświatą, sportem, turystyką, opieką zdrowotną lub społeczną. Praca ta nie może trwać dłużej niż 6 miesięcy.

2. Jakie dokumenty należy wypełnić aby zostać zarejestrowanym jako bezrobotny?

Dokumenty potrzebna do rejestracji w powiatowym urzedzie pracy:
1. dowód osobisty
2. dyplom, świadectwo ukończenia szkoły lub świadectwo szkolne albo zaświadczenie o ukończeniu kursu lub szkolenia,
3. świadectwa pracy oraz inne dokumenty niezbędne do ustalenia uprawnień,
4. dokument o przeciwwskazaniach do wykonywania określonych prac, jeżeli taki dokument posiada.
Osoba niepełnosprawna , oprócz wymienionych wyżej dokumentów przedkłada orzeczenie uprawnionego organu.
W przypadku nie przedłożenia wymaganych dokumentów lub odmowy złożenia podpisu na karcie rejestracyjnej, rejestracja nie bedzie dokonana.

3.Prawa i obowiązki bezrobotnego:

Obowiązki bezrobotnego.
1. Bezrobotny ma obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonych terminach w celu potwierdzenia swej gotowości do podjęcia pracy i uzyskania informacji o możliwości zatrudnienia lub szkolenia. Bezrobotny, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w ciągu 5 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa zostaje pozbawiony statusu bezrobotnego: pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres 3 miesięcy od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy .
2. Bezrobotny ma obowiązek przyjmowania propozycji odpowiedniej pracy tj. zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, które podlegają ubezpieczeniom społecznym i do wykonywania których ma wystarczające kwalifikacje lub doświadczenie zawodowe lub może je wykonywać po uprzednim szkoleniu, a stan zdrowia pozwala mu na ich wykonywanie oraz łączny czas dojazdu do miejsca pracy i z powrotem środkami transportu zbiorowego nie przekracza 3 godzin.
3. Bezrobotny, który odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych, traci prawo do zasiłku na okres 90 dni.
4. Traci status bezrobotnego na okres 90 dni osoba, która odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, wykonywania prac interwencyjnych lub robót pub1icznych, albo udziału w szkoleniu, stażu przygotowaniu zawodowym w miejscu pracy.
5. Bezrobotny ma obowiązek poddania się badaniom lekarskim lub psychologicznym mającym na celu ustalenie zdolności do pracy. Osoba, która odmówiła poddania się badaniom lekarskim lub psychologicznym mającym na celu ustalenie zdolności do pracy, traci status osoby bezrobotnej na okres 3 miesięcy od dnia tej odmowy.
6. Osoba, która z własnej winy nie ukończyła szkolenia, obowiązana jest do zwrotu kosztów szkolenia, chyba że powodem nieukończenia szkolenia było podjęcie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Osoba skierowana na szkolenie ma obowiązek niezwłocznie przedstawić we właściwym powiatowym urzędzie pracy świadectwo lub zaświadczenie o ukończeniu szkolenia.
7. Bezrobotny jest obowiązany zawiadomić w ciągu 7 dni powiatowy urząd pracy o podjęciu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działalności oraz o zaistnieniu innych okoliczności powodujących utratę statusu bezrobotnego albo utratę prawa do zasiłku.Bezrobotny, który podjął zatrudnienie, inną prace zarobkową lub działalność gospodarczą bez powiadomienia o tym właściwego powiatowego urzędu pracy, podlega karze grzywny nie niższej niż 500 zł.
8. Bezrobotny, który w okresie krótszym niż 30 dni przebywa za granicą lub pozostaje w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia, nie zostaje pozbawiony statusu bezrobotnego jeżeli o zamierzonym pobycie lub pozostawaniu w sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia zawiadomił powiatowy urząd pracy. Zasiłek za ten okres nie przysługuje.
9. Bezrobotny obowiązany jest do składania lub przesyłania powiatowemu urzędowi pracy co miesiąc pisemnego oświadczenia o przychodach oraz innych dokumentów niezbędnych do ustalenia jego uprawnień do świadczeń przewidzianych w ustawie. W razie nie dokonania tych czynności zasiłek lub inne świadczenie przysługują od dnia złożenia oświadczenia i innych wymaganych dokumentów.
10. Osoba, która pobrała nienależne świadczenie pieniężne obowiązana jest do zwrotu, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, kwoty otrzymanego świadczenia wraz z przekazaną od tego świadczenia zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składką na ubezpieczenie społeczne.Za nienależnie pobrane świadczenie pieniężne uważa się:
1) świadczenie pieniężne wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do jego pobierania, jeżeli pobierający to świadczenie był pouczony o tych okolicznościach.
2) świadczenie pieniężne wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę pobierającą to świadczenie,
3) zasiłek, dodatek szkoleniowy, stypendium lub inne świadczenie pieniężne finansowane z Funduszu Pracy, wypłacone osobie za okres, za który nabyła prawo do emerytury, renty, z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej, renty socjalnej, zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli organ rentowy, który przyznał świadczenie, nie dokonał jego pomniejszenia
4) koszty szkolenia
5) zasiłek wypłacony za okres, za który, w związku z orzeczeniem sądu, wypłacono wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub odszkodowanie z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę;
6) świadczenie pieniężne wypłacone z Funduszu Pracy za okres po śmierci uprawnionego.
Kwoty nienależne pobranych świadczeń podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
11. O każdym przypadku zmiany miejsca zameldowania lub pobytu bezrobotny obowiązany jest zawiadomić powiatowy urząd pracy, w którym jest zarejestrowany, podając aktualne miejsce zameldowania lub pobytu.
12. Na wniosek osoby, o której mowa w pkt. 11, powiatowy urząd pracy przesyła odpisy karty rejestracyjnej oraz innych dokumentów do powiatowego urzędu pracy właściwego ze względu na aktualne miejsce zameldowania lub pobytu tej osoby.
13. W przypadku, o którym mowa w pkt. 12, osoba która zmieniła zameldowanie lub miejsce pobytu obowiązana jest zgłosić się w powiatowym urzędzie pracy właściwym dla aktualnego miejsca zameldowania lub pobytu, w terminie 7 dni od dnia zmiany miejsca zameldowania lub pobytu.
14. W przypadku niezdolności do pracy, bezrobotny obowiązany jest zawiadomić powiatowy urząd pracy w terminie 2 dni od daty wystawienia zaświadczenia lekarskiego, dostarczyć powiatowemu urzędowi pracy zaświadczenie o tej niezdolności wystawione na odpowiednim druku — bezzwłocznie po ustaniu przyczyny niezdolności do pracy.

Prawa bezrobotnego
Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy jeżeli:

- W okresie 18 m-cy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni m.in.:
- był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy,
- wykonywał pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą i osiągał z tego tytułu dochód w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
- świadczył usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług,
- opłacał składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności lub współpracy, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,

Do 365 dni (okres uprawniający do zasiłku) zalicza się również m.in. następujące okresy:

• zasadniczej służby wojskowej, nadterminowej zasadniczej służby wojskowej, zawodowej służby wojskowej pełnionej na podstawie kontraktu na pełnienie służby terminowej, przeszkolenia wojskowego absolwentów szkół wyższych itp.,
• urlopu wychowawczego udzielonego na podstawie odrębnych przepisów,
• pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej oraz przypadające po ustaniu zatrudnienia, wykonywania innej pracy zarobkowej, okresy pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę po odliczeniu kwoty składek na ubezpieczenie społeczne należne od pracownika.

Wysokość zasiłku
• Bezrobotnemu, którego łącznie „okresy uprawniające do zasiłku” wynoszą mniej niż 5 lat, przysługuje zasiłek w wysokości 80% podstawowej kwoty zasiłku,
• Bezrobotnemu, którego łącznie „okresy uprawniające do zasiłku” wynoszą więcej niż 5 lat a mniej niż 20 lat, przysługuje zasiłek w wysokości 100%,
• Bezrobotnemu, którego łącznie „okresy uprawniające do zasiłku” wynoszą co najmniej 20 lat, przysługuje zasiłek w wysokości 120% podstawowej kwoty zasiłku.

Okres pobierania zasiłku wynosi:
Długość okresu pobierania zasiłku przez bezrobotnego została zróżnicowana w zależności od sytuacji na lokalnym rynku pracy i wynosi:

1) 6 miesięcy - dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze działania powiatowego urzędu pracy, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku nie przekraczała 125% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju;
2) 12 miesięcy - dla bezrobotnych:
a) zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze działania powiatowego urzędu pracy, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku przekraczała 125% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju, lub
b) są bezrobotnymi powyżej 50 roku życia oraz posiadających jednocześnie co najmniej 20-letni okres uprawniający do zasiłku;
3) 18 miesięcy dla bezrobotnych:
a) zamieszkałych w dniu nabycia prawa do zasiłku oraz w okresie jego pobierania na obszarze działania powiatowego urzędu pracy, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku przekraczała 2-krotnie przeciętną stopę bezrobocia w kraju, oraz posiadających jednocześnie co najmniej 20-letni okres uprawniający do zasiłku lub
b) którzy mają na utrzymaniu co najmniej jedno dziecko w wieku do 15 lat, a małżonek bezrobotnego jest także bezrobotny i utracił prawo do zasiłku z powodu upływu okresu jego pobierania po dniu nabycia prawa do zasiłku przez tego bezrobotnego.
Bezrobotnemu posiadającemu prawo do zasiłku przysługuje dodatek aktywizacyjny:
• Jeżeli w wyniku skierowania przez powiatowy urząd pracy podjął zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie lub służbie i otrzymuje wynagrodzenie niższe od minimalnego wynagrodzenia za pracę. Dodatek aktywizacyjny przysługuje w wysokości nie większej niż 50% zasiłku, przez okres w jakim przysługiwałby zasiłek.
• lub z własnej inicjatywy podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową. Dodatek aktywizacyjny przysługuje w wysokości do 30% zasiłku, przez połowę okresu na jaki przysługiwałby zasiłek.
Bezrobotnemu przysługuje również dodatek szkoleniowy, gdy:
• W okresie odbywania szkolenia, na które został skierowany przez Urząd Pracy, przysługuje dodatek szkoleniowy w wysokości 20% zasiłku podstawowego miesięcznie.
• lub stypendium szkoleniowe w wysokości 40% kwoty zasiłku dla młodzieży do 25 roku życia.

4. Przedstaw dyrektywy Unijnego Prawa Pracy w zakresie czasu pracy i ochrony pracy.

Czas pracy
W prawie europejskim czas pracy jest regulowany postanowieniami dyrektywy nr 93/104 z 23 listopada 1993 r. w sprawie niektórych aspektów organizacji czasu pracy. Dyrektywa ta dotyczy wymiaru minimalnego wypoczynku dziennego, wypoczynku cotygodniowego, corocznych płatnych urlopów, maksymalnego wymiaru tygodniowego czasu pracy, pracy nocnej, pracy zmianowej oraz specjalnych systemów czasu pracy. Przyjęcie dyrektywy nr 93/104 stanowi przełom w regulacji tej problematyki przez Unię Europejską. Traktat Rzymski2 bowiem tylko w niewielkim stopniu zajmuję się problematyką czasu pracy i urlopów wypoczynkowych. Art. 120 Traktatu zobowiązuje państwa członkowskie jedynie do zachowania istniejących systemów płatnych urlopów wypoczynkowych. Dyrektywa nie stosuje się do takich gałęzi pracy jak transport powietrzny, kolejowy, drogowy, wodny, śródlądowy, rybołówstwo morskie oraz inne prace na morzu, a także praktyki lekarskie. Dyrektywa nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, by każdy pracownik korzystał z:
• nieprzerwanego wypoczynku dziennego w wymiarze co najmniej 11 godzin na dobę,
• płatnego urlopu corocznego w wymiarze co najmniej 4 tygodni; ten minimalny wymiar urlopu corocznego nie może być zastąpiony świadczeniami pieniężnymi, z wyjątkiem przypadku rozwiązania stosunku pracy.
Państwa członkowskie zobowiązane są także zapewnić, aby w sytuacjach, gdy dzień pracy jest dłuższy niż 6 godzin, każdy pracownik korzystał z przerwy w pracy, określonej w układach zbiorowych pracy lub w ustawodawstwie pracy. Ustalony Dyrektywą obowiązkowy wymiar wypoczynku cotygodniowego wynosi co najmniej nieprzerwane 24 godziny, plus 11 godzin wypoczynku dziennego, powinien on także obejmować niedziele. Wedle Dyrektywy praca nocna nie może przekraczać 8 godzin na dobę. Dyrektywa zawiera przepisy szczegółowe dotyczące reżimu prawnego pracy nocnej i pracy w specjalnych systemach czasu pracy. Państwa członkowskie zobowiązane były doprowadzić swoje ustawodawstwo i przepisy administracyjne do zgodności z Dyrektywą w terminie do 26 listopada 1996 r. lub zapewnienia przyjęcia do tego terminu przez krajowych partnerów społecznych odpowiednich układów lub porozumień. Należy stwierdzić, iż polskie przepisy w tej dziedzinie są generalnie zgodne z prawem Unii Europejskiej. Wśród koniecznych zmian należy z pewnością wymienić m.in. wprowadzenie definicji pracownika nocnego oraz usunąć rozbieżności dotyczące przeciętnego tygodniowego czasu pracy wykonywanego łącznie z pracą w godzinach nadliczbowych.

Ochrona pracy dzieci i młodzieży
Pod równie ścisłą ochroną znajdują się w Unii pracownicy młodociani. Biała księga dla krajów Europy Środkowo-Wschodniej sugeruje, że najpilniejszych zmian w przepisach krajów aspirujących do UE wymagają zagadnienia omówione w Dyrektywie nr 33 z dnia 22 czerwca 1994 r. dotyczącej ochrony pracy młodych pracowników. W świetle unijnych przepisów młody „pracownik” oznacza osobę w wieku nieprzekraczającym 18. roku życia, zaś dziecko – 15. roku życia (lub podlegające obowiązkowi szkolnemu). Termin „młodociany” określa młodzież w wieku 15–8 lat, nieobjętą już obowiązkiem szkolnym. Dyrektywa ta wprowadza: zakaz zatrudniania dzieci, ścisłą reglamentację i ogólną ochronę pracy młodocianych, ciążący na pracodawcy obowiązek dostosowania warunków pracy młodych pracowników do wymogów ich wieku. Dyrektywa zawiera także postanowienia dotyczące minimalnego wieku dla wykonywania określonych zadań, maksymalnego czasu pracy w poszczególnych przedziałach wiekowych, zasad łączenia pracy z nauką oraz zakaz pracy nocnej, długość odpoczynku dobowego, urlopów corocznych oraz dziennych przerw w pracy.

Bezpieczeństwo i ochrona zdrowia w miejscu pracy
Podstawowe reguły powszechnej ochrony pracy określa Dyrektywa nr 391 z dnia 12 czerwca 1989 r. (zwana też ramową z racji wagi omawianej problematyki). Nakazuje ona prowadzenie działań wspierających poprawę sytuacji w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy. Wskazuje też ogólne zasady zapobiegania ryzykom zawodowym, eliminowania zagrożeń i czynników sprzyjających wypadkom oraz prewencyjnych szkoleń pracowników. Wedle dyrektywy, pracodawca ma obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w każdej sytuacji związanej z pracą, choć państwa członkowskie mogą wyłączyć z odpowiedzialności przypadki wywołane przez siły wyższe. Unijne prawo przerzuca na firmy wszelkie koszty związane z zapewnieniem bezpieczeństwa. Uwaga! Nie mogą one w żadnym razie obciążać pracowników. Pracodawcy muszą opierać się na zdefiniowanych w dyrektywie ogólnych zasadach prewencji. Są to:
• unikanie ryzyka,
• dostosowanie rodzaju pracy do możliwości człowieka, zwłaszcza przez projektowanie miejsc pracy, wybór wyposażenia roboczego i dobór metod pracy eliminujących jej monotonię,
• stosowanie postępu technicznego,
• redukowanie niebezpieczeństw,
• rozwijanie ogólnej polityki prewencyjnej,
• priorytetowe traktowanie ochrony zbiorowej,
• odpowiednie szkolenie pracowników.
5.Uprawnienia osób niepełnosprawnych
Czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. W przypadku osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności czas pracy nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych.
Powyższych zasad nie stosuje się:
1) do osób zatrudnionych przy pilnowaniu oraz
2) gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę.
Osoba niepełnosprawna ma prawo do przerwy w pracy na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek. Czas przerwy wynosi 30 minut i jest wliczany do czasu pracy. Stosowanie norm czasu pracy dla osób niepełnosprawnych nie powoduje obniżenia wysokości wynagrodzenia wypłacanego w stałej miesięcznej wysokości.

6.Wymień instytucje wspomagające osoby niepełnosprawne.
-Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego - Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych - Wrocław
-Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Wałbrzychu
-Na Dolnym Śląsku istnieje 275 organizacji pozarządowych aktywnie działających na rzecz osób niepełnosprawnych (analiza Biura ds. Polityki Społecznej i Osób Niepełnosprawnych). Wśród nich są zarówno organizacje ogólnopolskie jak i małe, lokalne, działające na rzecz niewielkiej grupy osób niepełnosprawnych. Podstawowymi formami aktywności organizacji są:
-działalność profilaktyczna, rehabilitacyjna, opiekuńcza
-działalność edukacyjna
-identyfikowanie i nagłaśnianie problemów społecznych,
-tworzenie koalicji na rzecz rozwiązywania problemów,
-opracowywanie i wdrażanie konkretnych programów pomocy dla osób niepełnosprawnych,
-działalność interwencyjna (rzecznictwo).
Organizacje pozarządowe spełniają ogromną rolę w integracji społecznej osób niepełnosprawnych na Dolnym Śląsku. Konieczna zatem jest współpraca władz lokalnych z organizacjami w kształtowaniu działań na rzecz osób niepełnosprawnych, w tym także przekazywanie części zadań realizowanych na rzecz osób niepełnosprawnych przez samorządy lokalne organizacjom pozarządowym.

Korzystałam z następujących stron internetowych:

http://www.placet.com.pl/index.php?mod=Artykuly&id=66&osCsid=29ffb39a83847f681cb2e559fa3b3226
http://www.pupradomsko.i-bip.pl/index.php?lang=1&cat=152
http://europoland.republika.pl/pb.htm
http://studia.korba.pl/podania/pytania_i_odpowiedzi./1,5224,1111,art.html